1.وروی أحمد بن محمّد بن عیسی الأشعری، عن محمّد بن سنان، عن محمّد بن یحیی الخثعمی، عن ضریس الکناسی، عن أبی خالد الکابلی فی حدیث له اختصرناه قال:سَأَلْتُ أَبا جَعْفَرٍ علیه السلام أَنْ یُسَمَّی الْقائِمَ حَتّی أَعْرِفُهُ بِاسْمِهِ.فَقالَ: یا ابا خالِد! سَأَلْتَنِی عَنْ أَمْرٍ لَوْ أَنَّ بَنِی فاطِمَةَ عَرَّفُوهُ لَحَرَصُوا عَلی أَنْ یَقْطَعُوهُ بَضْعَةً بَضْعَةً. ابوخالد کابلی حدیثی دارد که ما مختصرش کردیم، او گفته است: از امام باقر علیه السلام خواهش کردم که نام قائم علیه السلام را ببرد تا من آن حضرت را به نام مبارکشان بشناسم. حضرت فرمودند: ای ابا خالد! از امری و کسی سؤال کردی که حتی اگر اولادش هم ایشان را بشناسند، نسبت به او حریص شده و وی را پاره پاره می کنند. الغیبة طوسی،حدیث278،ص584. 2.أَخْبَرَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يُونُسَ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْقُرَشِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى الْخَثْعَمِيِّ قَالَ حَدَّثَنِي الضُّرَيْسُ عَنْ أَبِي خَالِدٍ الْكَابُلِيِّ قَالَ: لَمَّا مَضَى عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ ع دَخَلْتُ عَلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْبَاقِرِ ع فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ قَدْ عَرَفْتَ انْقِطَاعِي إِلَى أَبِيكَ وَ أُنْسِي بِهِ وَ وَحْشَتِي مِنَ النَّاسِ قَالَ صَدَقْتَ يَا أَبَا خَالِدٍ فَتُرِيدُ مَا ذَا قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لَقَدْ وَصَفَ لِي أَبُوكَ صَاحِبَ هَذَا الْأَمْرِ بِصِفَةٍ لَوْ رَأَيْتُهُ فِي بَعْضِ الطَّرِيقِ لَأَخَذْتُ بِيَدِهِ قَالَ فَتُرِيدُ مَا ذَا يَا أَبَا خَالِدٍ قُلْتُ أُرِيدُ أَنْ تُسَمِّيَهُ لِي حَتَّى أَعْرِفَهُ بِاسْمِهِ فَقَالَ سَأَلْتَنِي وَ اللَّهِ يَا أَبَا خَالِدٍ عَنْ سُؤَالٍ مُجْهِدٍ وَ لَقَدْ سَأَلْتَنِي عَنْ أَمْرٍ مَا كُنْتُ مُحَدِّثاً بِهِ أَحَداً وَ لَوْ كُنْتُ مُحَدِّثاً بِهِ أَحَداً لَحَدَّثْتُكَ وَ لَقَدْ سَأَلْتَنِي عَنْ أَمْرٍ لَوْ أَنَّ بَنِي فَاطِمَةَ عَرَفُوهُ حَرَصُوا عَلَى أَنْ يَقْطَعُوهُ بَضْعَةً بَضْعَةً ابو خالد كابلى گويد: «هنگامى كه علىّ بن الحسين عليهما السّلام درگذشت من خدمت امام باقر 7 رسيدم و به آن حضرت عرض كردم: فدايت گردم تو مى‌دانى كه من جز پدرت كسى را نداشتم و انس مرا با او و وحشت مرا از مردم مى‌دانى، فرمود: راست مى‌گوئى اى ابا خالد ولى چه مى‌خواهى بگوئى؟ عرض كردم: فدايت گردم، پدرت صاحب اين امر را به گونه‌اى برايم توصيف كرده بود كه اگر در راهى او را مى‌ديدم حتما دستش را مى‌گرفتم، فرمود: ديگر چه مى‌خواهى بگوئى اى ابا خالد؟ عرض كردم:مى‌خواهم نام او را برايم بگوئى (فاش سازى) تا او را به نامش بشناسم، فرمود: به خدا سوگند اى ابا خالد سؤال زحمت انگيز و مشقّت آورى از من پرسيدى و از امرى از من سؤال كردى كه [هرگز آن را به هيچ كس نگفته‌ام و] اگر من آن را به كسى گفته بودم (گفتنى بود) مسلّما به تو مى‌گفتم، تو از چيزى مرا پرسش مى‌كنى كه اگر بني فاطمه او را بشناسند حرص ورزند كه او را تكّه تكّه كنند» غیبت نعمانی،باب16،حدیث2.