أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحَسَنِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ‌ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ الْجَرِيرِيَ‌  أَخَا إِسْحَاقَ يَقُولُ لَنَا إِنَّكُمْ تَقُولُونَ هُمَا نِدَاءَانِ فَأَيُّهُمَا الصَّادِقُ مِنَ الْكَاذِبِ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قُولُوا لَهُ إِنَّ الَّذِي أَخْبَرَنَا بِذَلِكَ وَ أَنْتَ تُنْكِرُ أَنَّ هَذَا يَكُونُ هُوَ الصَّادِقُ‌. هشام بن سالم گويد: «به امام صادق ع عرض كردم: جريرى برادر اسحاق به ما مى‌گويد: شما مى‌گوئيد: آنها دو صدا است پس كدام يك از آن دو (شناخته مى‌شود كه) راست از دروغ است؟ امام صادق ع فرمود: به او بگوئيد: همان كسى كه ما را بدان آگاه ساخته- و تو منكر هستى كه اين واقع خواهد شد- هم او راستگو است». (والد معظّم در شرح حديث فوق فرموده‌اند: يعنى آن را كسى كه قبل از وقوعش‌ بدان اعتقاد دارد مى‌شناسد و آدمى چون تو، حقّدار را از آنكه بر باطل است باز نمى‌شناسد همچنان كه هم اكنون بدان انكار دارى، پس كسى كه هم اكنون سخن حقّ را تصديق دارد همو هنگام وقوعش نيز تصديق و شناخته خواهد داشت). غیبت نعمانی،باب14،حدیث30.