1.وَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مَابُنْدَاذَ وَ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيُّ قَالا حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ هِلَالٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ مَحْبُوبٍ الزَّرَّادُ قَالَ: قَالَ لِيَ الرِّضَا ع إِنَّهُ يَا حَسَنُ سَيَكُونُ فِتْنَةٌ صَمَّاءُ صَيْلَمٌ‌ يَذْهَبُ فِيهَا كُلُّ وَلِيجَةٍ وَ بِطَانَةٍ وَ فِي رِوَايَةٍ يَسْقُطُ فِيهَا كُلُّ وَلِيجَةٍ وَ بِطَانَةٍ وَ ذَلِكَ عِنْدَ فِقْدَانِ الشِّيعَةِ الثَّالِثَ مِنْ وُلْدِي يَحْزَنُ لِفَقْدِهِ أَهْلُ الْأَرْضِ وَ السَّمَاءِ كَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ وَ مُؤْمِنَةٍ مُتَأَسِّفٍ مُتَلَهِّفٍ حَيْرَانَ حَزِينٍ لِفَقْدِهِ‌  ثُمَّ أَطْرَقَ ثُمَّ رَفَعَ رَأْسَهُ وَ قَالَ بِأَبِي وَ أُمِّي سَمِيُّ جَدِّي وَ شَبِيهِي وَ شَبِيهُ مُوسَى بْنِ عِمْرَانَ عَلَيْهِ جُيُوبُ النُّورِ يَتَوَقَّدُ مِنْ شُعَاعِ ضِيَاءِ الْقُدْسِ كَأَنِّي بِهِ آيَسَ مَا كَانُوا قَدْ نُودُوا نِدَاءً يَسْمَعُهُ مَنْ بِالْبُعْدِ كَمَا يَسْمَعُهُ مَنْ بِالْقُرْبِ يَكُونُ رَحْمَةً عَلَى الْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَقُلْتُ بِأَبِي وَ أُمِّي أَنْتَ وَ مَا ذَلِكَ النِّدَاءُ قَالَ ثَلَاثَةُ أَصْوَاتٍ فِي رَجَبٍ أَوَّلُهَا أَلا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ‌ وَ الثَّانِي‌ أَزِفَتِ الْآزِفَةُ يَا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِينَ وَ الثَّالِثُ يَرَوْنَ يَداً بَارِزاً مَعَ قَرْنِ الشَّمْسِ يُنَادِي أَلَا إِنَّ اللَّهَ قَدْ بَعَثَ فُلَاناً عَلَى هَلَاكِ الظَّالِمِينَ فَعِنْدَ ذَلِكَ يَأْتِي الْمُؤْمِنِينَ الْفَرَجُ وَ يَشْفِي اللَّهُ صُدُورَهُمْ- وَ يُذْهِبْ غَيْظَ قُلُوبِهِمْ‌. حسن بن محبوب زرّاد گويد: امام رضا ع به من فرمود: «اى حسن در آينده‌اى نه چندان دور گرفتارى شديد و مصيبت بارى كه گوش از شنيدن فرياد كر و تيغش برنده است واقع خواهد شد كه دوستيها و همرازيها از ميان خواهد رفت- و در روايت ديگر «همه دوستيها و همرازيها و همدليها فرو خواهد ريخت»- و آن زمانى است كه شيعه سومين فرزندم را از دست بدهد، كه براى ناپديد شدن او اهل آسمان و زمين جملگى اندوهگين شوند، چه بسيار مرد و زن با ايمان كه به خاطر ناپديدشدنش متأسّف و غمناك و سرگردان و دلتنگ شوند، سپس آن حضرت سر به زير افكند و بعد سر برداشت و فرمود: پدر و مادرم فداى آن همنام جدّم كه شبيه من و شبيه موسى بن عمران است، پيرامونش هاله‌هائى از نور است كه از پرتو فروغ قدسى، پر تلألؤ و درخشنده است، چنان كه گوئى او را مى‌بينم كه در نهايت نوميدى مردم ندائى به گوش ايشان مى‌رسد كه كسى كه دور است آن را چنان مى‌شنود كه نزديك مى‌شنود (دور و نزديك يكسان مى‌شنوند) آن آواز براى مؤمنان رحمت و براى كافران عذابى خواهد بود، عرض كردم: پدر و مادرم فدايت، آن آواز چيست؟ فرمود: سه آواز در ماه رجب برآيد، نخستين آن عبارت است از: «هان كه لعنت خداوند بر ستمگران» و دومين: «اى گروه مؤمنان گرفتارى هولناك فرا رسيد» و سومين دستى را آشكار پيشاپيش آفتاب مى‌بينند كه آواز مى‌دهد: «هان كه خداوند فلان را براى از بين بردن ستمگران برانگيخت» در آن هنگام فرج مؤمنان فرا مى‌رسد، و خداوند سينه‌هاى دردمندشان را شفا مى‌بخشد، و خشم دلهايشان را فرو مى‌نشاند». غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث28. 2.سعد بن عبد اللّه، عن الحسن بن علیّ الزیتونی وعبد اللّه بن جعفر الحمیری [معا]، عن أحمد بن هلال العبرتائی، عن الحسن بن محبوب، عن أبی الحسن الرضا علیه السلام - فی حدیث له طویل اختصرنا منه موضع الحاجة - أنّه قال: لا بُدَّ مِنْ فِتْنَةٍ صَمّاءٍ صَیْلَم یَسْقُطُ فِیها کُلُّ بِطانَةٍ وَوَلِیجَةٍ وَذلِکَ عِنْدَ فِقْدانِ الشِّیعَةِ الثّالِثَ مِنْ وُلْدِی، یَبْکِی عَلَیْهِ أَهْلُ السَّمآءِ وَأَهْلُ الأَرْضِ وَکَمْ مِنْ مُؤْمِنٍ مُتَأَسِّفٍ حَرّانٍ حَزِینٍ عِنْدَ فَقْدِ الْماءِ الْمَعِینِ، کَأَنِّی بِهِمْ أَسَرّ ما یَکُونُونَ وَقَدْ نُودُوا نِداءً یَسْمَعُهُ مَن بَعْدَ کَما یَسْمَعُهُ مَن قَرُبَ فِی رَحْمَةٍ لِلْمُؤمِنِینَ وَعَذابا لِلْکافِرِینَ.فَقُلْتُ: وَأَیُّ نِداءٍ هُوَ؟قالَ: یُنادُونَ فِی رَجَبٍ ثَلاثَة أَصْواتٍ مِنَ السَّمآءِ: صَوْتا مِنْها «ألا لَعْنَةُ اللّه ِ عَلَی الظّالِمِینَ»[سوره هود : آیه 18]وَالصَّوْتُ الثّانی «أَزِفَتِ الآزِفَةُ»[سوره نجم : آیه 57] یا مَعْشَرَ الْمُؤْمِنِینَ وَالصَّوتُ الثّالِثِ - یَرَوْنَ بَدنا بارِزا نَحْوَ عَیْنِ الشَّمْسِ -: هذا أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ قَدْ کَرَّ فِی هلاکِ الظّالِمِینَ. وفی روایة الحمیریّ وَالصَّوْتُ [الثّالِثِ] بَدَنٌ یُری فِی قَرْنِ الشَّمْسِ یَقُولُ: «إِنَّ اللّه َ بَعَثَ فُلانا فَاسْمَعُوا لَهُ وَأَطِیعُوا». وَقالا جَمِیعا: فَعِنْدَ ذلِکَ یَأْتِی النّاسَ الْفَرَجُ وَتودّ النّاسُ لَوْ کانوا أَحْیاءُ «وَیَشْفِی اللّه ُ صُدُورَ قَوْمٍ مُؤْمِنِینَ». حسن بن محبوب در حدیثی نسبتا طولانی که ما مختصرش کرده و به اندازه نیاز از آن ذکر می کنیم، از امام رضا علیه السلام نقل می کند که حضرت فرمودند: به ناچار فتنه سختی در می گیرد و خاصان و همرازان ما هم در آن فتنه گرفتار می شوند، و این فتنه در زمانی است که فرزند سوم من [سه نسل پس از من از میان شیعیان] مفقود و نایاب گردد. همه اهل آسمان و زمین بر غیبت او [امام زمان علیه السلام] گریه می کنند؟ چه بسیار مؤمنانی هستند که در وقت مفقود شدن آب صاف [ماء معین، یعنی حضرت مهدی علیه السلام] تأسف خورده و تشنه و غمگین می شوند. گویا من خوشحال ترم از آنچه که آنان در آن موقعیت هستند و نمی دانند؛ چرا که ندای به آن ها می رسد و همچنان که از نزدیک شنیده می شود از دور هم شنیده می شود، محتوای آن ندا برای مؤمنین رحمت و برای کافران عذاب است. عرض کردم: آن ندا چیست؟ حضرت فرمودند: در ماه رجب، سه مرتبه از آسمان [خطاب به مردم] ندا داده می شود: ندا و صوت اوّل عبارت است از: «لعنت خداوند بر ظالمان باد». ندا و صوت دوم این است: «آنچه باید نزدیک شود، نزدیک شده است [قیامت فرا می رسد] ای گروه مؤمنان!» و ندا و صوت سوم هم در حالی که در طرف جرم خورشید بدنی دیده می شود، این است: این امیرالمؤمنین علیه السلام است که برای نابودی و هلاک ظالمان به دنیا بازگشته است. در روایت حمیری در مورد صوت سوم آمده است: بدنی در نزدیکی خورشید دیده می شود، صاحب صدا می گوید: خداوند متعال فلان شخص را برانگیخته، حرف او را بشنوید و از او اطاعت کنید. بعد از این هر دو روایت می گویند: در همان زمان، فرج و گشایش برای مردم فرا می رسد و مردم دوست می دارند که ای کاش در آن زمان زنده بودند، و خداوند سینه های مؤمنان را شفا می دهد؛ یعنی دل هایی که از جور و ستم ظالمان مجروح بود را با ظهور، شفا می دهد. الغیبة طوسی،حدیث431،ص751.