1.أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحَسَنِ التَّيْمُلِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَمْرُو بْنُ عُثْمَانَ‌  عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَسَمِعْتُ رَجُلًا مِنْ هَمْدَانَ يَقُولُ لَهُ إِنَّ هَؤُلَاءِ الْعَامَّةَ يُعَيِّرُونَّا  وَ يَقُولُونَ لَنَا إِنَّكُمْ تَزْعُمُونَ أَنَّ مُنَادِياً يُنَادِي مِنَ السَّمَاءِ بِاسْمِ صَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ وَ كَانَ مُتَّكِئاً فَغَضِبَ وَ جَلَسَ ثُمَّ قَالَ لَا تَرْوُوهُ عَنِّي وَ ارْوُوهُ عَنْ أَبِي وَ لَا حَرَجَ عَلَيْكُمْ فِي ذَلِكَ أَشْهَدُ أَنِّي قَدْ سَمِعْتُ أَبِي ع يَقُولُ وَ اللَّهِ إِنَّ ذَلِكَ فِي كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ لَبَيِّنٌ حَيْثُ يَقُولُ‌ إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعِينَ فَلَا يَبْقَى فِي الْأَرْضِ يَوْمَئِذٍ أَحَدٌ إِلَّا خَضَعَ وَ ذَلَّتْ رَقَبَتُهُ لَهَا فَيُؤْمِنُ أَهْلُ الْأَرْضِ إِذَا سَمِعُوا الصَّوْتَ مِنَ السَّمَاءِ أَلَا إِنَّ الْحَقَّ فِي عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ‌ ع وَ شِيعَتِهِ قَالَ فَإِذَا كَانَ مِنَ الْغَدِ صَعِدَ إِبْلِيسُ فِي الْهَوَاءِ حَتَّى يَتَوَارَى عَنْ أَهْلِ الْأَرْضِ ثُمَّ يُنَادِي أَلَا إِنَّ الْحَقَّ فِي عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ وَ شِيعَتِهِ فَإِنَّهُ قُتِلَ مَظْلُوماً فَاطْلُبُوا بِدَمِهِ قَالَ فَ يُثَبِّتُ اللَّهُ الَّذِينَ آمَنُوا بِالْقَوْلِ الثَّابِتِ‌ عَلَى الْحَقِّ وَ هُوَ النِّدَاءُ الْأَوَّلُ وَ يَرْتَابُ يَوْمَئِذٍ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ* وَ الْمَرَضُ وَ اللَّهِ عَدَاوَتُنَا فَعِنْدَ ذَلِكَ يَتَبَرَّءُونَ مِنَّا وَ يَتَنَاوَلُونَّا فَيَقُولُونَ إِنَّ الْمُنَادِيَ الْأَوَّلَ سِحْرٌ مِنْ سِحْرِ أَهْلِ هَذَا الْبَيْتِ ثُمَّ تَلَا أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ - قَالَ‌ وَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُفَضَّلِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ وَ سَعْدَانُ بْنُ إِسْحَاقَ بْنِ سَعِيدٍ وَ أَحْمَدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ عَبْدِ الْمَلِكِ وَ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْقَطَوَانِيُّ جَمِيعاً عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سِنَانٍ مِثْلَهُ سَوَاءً بِلَفْظِهِ‌. عبد اللَّه بن سنان گويد: خدمت امام صادق ع بودم و شنيدم كه مردى از همدان به آن حضرت مى‌گفت: اين عامّه (اهل تسنّن) ما را مورد عيبجوئى و سرزنش قرار مى‌دهند و به ما مى‌گويند: شما مى‌پنداريد كه نداكننده‌اى از آسمان به نام صاحب اين امر آواز خواهد داد، آن حضرت كه در اين هنگام تكيه داده بود خشمگين شد و به حالت نشسته درآمده، سپس فرمود: آن را از من روايت نكنيد بلكه از پدرم روايت كنيد و اشكالى بر شما در آن نيست، من گواهى مى‌دهم كه خود شنيدم از پدرم مى‌فرمود: به‌ خدا سوگند كه اين در كتاب خداى عزّ و جلّ كاملا روشن است آنجا كه مى‌فرمايد: إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ آيَةً- الخ «اگر بخواهيم نشانه‌اى از آسمان بر ايشان فرو فرستيم كه گردنهاى ايشان براى آن خاضع و ذليل گردد» پس در آن هنگام هيچ كس در زمين به جاى نماند مگر آنكه در برابر آن خضوع كند و گردن خود فرود آورد، و چون مردم روى زمين آن صدا را بشنوند كه از آسمان ندا مى‌دهد «آگاه باشيد كه حقّ در جانب علىّ بن ابى طالب  و پيروان اوست» پس همه ايمان آورند. آن حضرت فرمود: و چون فردا شود ابليس در فضا بالا رود تا از ديده زمينيان پوشيده گردد سپس آواز سر دهد «بدانيد كه حقّ در عثمان بن عفّان و پيروان اوست كه او مظلومانه كشته شد پس خونخواهى كنيد» آن حضرت فرمود: پس خداوند آنان را كه ايمان دارند به گفتار ثابت بر حقّ پايدار مى‌دارد و آن همان نداى نخستين است، ولى آنان كه در دلهايشان بيمارى است در آن هنگام دچار ترديد مى‌شوند، و آن بيمارى به خدا سوگند دشمنى با ماست كه در آن زمان از ما بيزارى جويند و ما را ناسزا گويند و گويند: كه ندا دهنده نخستين سحرى از سحرهاى اين خاندان است، آنگاه امام صادق ع اين فرمايش خداى عزّ و جلّ را تلاوت فرمود وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا- الخ «و اگر نشانه‌اى را ببينند روى گردانند و گويند سحر سابقه‌دارى است». و نيز حسن بن محبوب از طريق عبد اللَّه بن سنان همانند حديث ياد شده را جداگانه با همان الفاظ روايت كرده است. غیبت نعمانی،باب14،حدیث19. 2.قَالَ وَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْقَاسِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ حَازِمٍ قَالَ حَدَّثَنَا عُبَيْسُ بْنُ هِشَامٍ النَّاشِرِيُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ عَبْدِ الصَّمَدِ بْنِ بَشِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع‌ وَ قَدْ سَأَلَهُ عُمَارَةُ الْهَمْدَانِيُّ فَقَالَ لَهُ أَصْلَحَكَ اللَّهُ إِنَّ نَاساً يُعَيِّرُونَّا وَ يَقُولُونَ إِنَّكُمْ تَزْعُمُونَ أَنَّهُ سَيَكُونُ صَوْتٌ مِنَ السَّمَاءِ فَقَالَ لَهُ لَا تَرْوِ عَنِّي وَ ارْوِهِ عَنْ أَبِي كَانَ أَبِي يَقُولُ هُوَ فِي كِتَابِ اللَّهِ- إِنْ نَشَأْ نُنَزِّلْ عَلَيْهِمْ مِنَ السَّماءِ آيَةً فَظَلَّتْ أَعْناقُهُمْ لَها خاضِعِينَ‌ فَيُؤْمِنُ أَهْلُ الْأَرْضِ جَمِيعاً لِلصَّوْتِ الْأَوَّلِ فَإِذَا كَانَ مِنَ الْغَدِ صَعِدَ إِبْلِيسُ اللَّعِينُ حَتَّى يَتَوَارَى مِنَ الْأَرْضِ‌ فِي جَوِّ السَّمَاءِ ثُمَّ يُنَادِي أَلَا إِنَّ عُثْمَانَ قُتِلَ مَظْلُوماً فَاطْلُبُوا بِدَمِهِ فَيَرْجِعُ مَنْ أَرَادَ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ بِهِ سُوءاً وَ يَقُولُونَ هَذَا سِحْرُ الشِّيعَةِ وَ حَتَّى يَتَنَاوَلُونَا وَ يَقُولُونَ هُوَ مِنْ سِحْرِهِمْ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ إِنْ يَرَوْا آيَةً يُعْرِضُوا وَ يَقُولُوا سِحْرٌ مُسْتَمِرٌّ. عبد الصّمد بن بشير از امام صادق ع روايت كرده كه عماره همدانى از آن حضرت پرسيد و عرض كرد: خداوند حال شما را اصلاح فرمايد همانا مردمى ما را سرزنش مى‌كنند و مى‌گويند شما چنين مى‌پنداريد كه در آينده نزديك آوازى از آسمان برخواهد خاست، پس آن حضرت فرمود: از من روايت نكن بلكه آن را از پدرم بازگو كن، كه پدرم مى‌فرمود: اين مطلب در كتاب خداست كه «اگر ما بخواهيم آيتى از آسمان بر ايشان فرو فرستيم كه گردنهاى ايشان براى آن خاضع گردد» پس مردم روى زمين جملگى به آواز نخستين ايمان آورند و چون فردا در رسد ابليس لعين بالا رود تا اينكه در فضاى آسمان از ديد زمين پنهان شود سپس آواز مى‌دهد «آگاه باشيد كه عثمان مظلومانه كشته شد، خونش را مطالبه كنيد» پس هر كس كه خداى عزّ و جلّ برايش بدى خواسته باشد باز گردد، و گويند: اين سحر شيعيان است، و تا آنجا كه ما را ناسزا گويند و ادّعا كنند: آن از سحر آل محمّد است و اين خود مصداق فرمايش خداى عزّ و جلّ است كه «و اگر آيتى ببينند روى گردانند و گويند سحر سابقه‌دارى است». غیبت نعمانی،باب14،حدیث20.