کودک بودیم و در بین کودکان بازی می‌کردیم و گاه بر تخت پادشاهی می‌نشستیم و تعظیم و تکریممان می‌کردند؛ ساعاتی چند، مشغول بازی و تخت پادشاهی می‌شدیم، ولی چون به شب می‌رسید، دست خالی و جیب تهی، پادشاهی را رها می‌کردیم و به خانه‌ برمی‌گشتیم! داستان کودکی من و تو این‌گونه بود که گاهی به دنیا مشغول می‌شدیم و سرانجام نادم و پشیمان به درگاه توبه روی آورده و طلب مغفرت می‌کردیم؛ اما برای من، برای تو، برای ما که طعم کودکی را با بازی چشیدیم، چنین بود، نه برای علی‌ بن ابی‌طالب (ع) که در کودکی‌اش هم به بازی مشغول نشد. سه‌طلاقه کردن دنیا توسط مولا علی (ع) را خوانده بودم که امیرالمؤمنین (ع) فرمودند:

یا دنیا! غُرّی غَیری. إلیَّ تعرّضت أم إلیَّ تشوّفت؟ هیهات هیهات قد بنتک ثلاثاً لا رجعه فیها؛ «ای دنیا! غیر از من را بفریب. آیا برای من خودنمایی می‌کنی؟ یا شیفتۀ من شده‌ای؟ هیهات! هیهات! تو را سه‌طلاقه کردم که در آن هیچ بازگشتی نباشد».(مناقب ابن ابی‌طالب: ج ۱/ ص ٣٧۰ و ذخایر العقبی: ص ۱۰۰)

اما باز هم مبهوت مانده بودم که معنا و مفهوم سه‌طلاقه چیست؟ که با کلام نورانی مردی از آل محمد (ع)، احمد الحسن، همان یمانی موعود (ع) آشنا شدم که فرمودند:

«…حضرت علی (ع) در کودکی به بازی و سرگرمی مشغول نشد، در جوانی‌اش به دنبال زیور و زینت و ظاهر نبود و در کهن‌سالی چیزی از میراث دنیا نیندوخت. ایشان (ع) همان‌گونه که خودش می‌فرماید، از دنیا سه مرتبه برید و دوری کرد؛ همچنین او سه مرتبه دنیا را با تمام وجودش طلاق داد: با وجود ملکی جسمانی‌اش، با وجود ملکوتی‌اش در آسمان‌های شش‌گانه و با وجود عقلانی‌اش در آسمان هفتم». (کتاب متشابهات: جلد ۴ سؤال ۱۳۰)