بازگشت فطرس
تولد امام حسین (ع) باب رحمت عظیم دیگری، برای بندگان در احیاء کلمه توحید و سیر دعوت به حاکمیت الله در دوران تاریک ظلم بر زمین می‌باشد. فطرس فرشته‌ای بود که به خاطر سهل‌انگاری در امر پروردگارش به جزیره‌ای تبعید شد و قرن‌ها در آن تبعید بود و بال شکسته او مانع از پرواز او می‌شد و با تولد امام حسین (ع) و توسل به ایشان خداوند سبحان گناه او را بخشید و پرواز کرد. تولد امام حسین (ع) برای دوستداران محمد و آل محمد (ع) از مهم‌ترین روزهایی است که به‌قصد شفاعت امام حسین (ع) با دلی سرشار از امید به خانه‌های آل محمد (ع) رجوع می‌کنند.
فطرس فرشته‌ای نبود که به تقاضای بهشت به حسین (ع) توسل کند؛ بلکه درمان بالش، درمان معرفتی بود که در کوتاهی‌اش در سیر حاکمیت الله از دست داده بود و خواستار یاری پرچم حسین (ع) یکی از یمانیون بود، فطرس درب و کلید درب را به دست آورد.
و از رسول الله (ص) روایت شده است: «یمانی باب من ابواب الجنه لم یغلقه الله منذ فتحه.» «یمانی دربی از درب‌های بهشت است که خداوند از زمانی که آن را باز نموده است، نبسته است.»
یاران حسین (ع) به خاطر امری از خدای سبحان شهید شدند و بال گشودند که فطرس نیز به خاطر آن بال کشید و پرواز کرد. این روز در مکتب اهل‌بیت عصمت و طهارت، روز التیام و احیاء حرکت حسین (ع) می‌باشد و در دعای امام حسن عسکری (ع) برای چنین روزی آمده است:
«…وَ الشِّفَاءَ فِی تُرْبَتِهِ وَ الْفَوْزَ مَعَهُ فِی أَوْبَتِهِ وَ الْأَوْصِیَاءَ مِنْ عِتْرَتِهِ بَعْدَ قَائِمِهِمْ وَ غَیْبَتِهِ حَتَّى یُدْرِکُوا الْأَوْتَارَ وَ یَثْأَرُوا الثَّارَ وَ یُرْضُوا الْجَبَّارَ وَ یَکُونُوا خَیْرَ أَنْصَارٍ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِمْ…» «و شفاعت در تربت اوست و پیروزی عظیم نیز با اوست در بازگشتش و اوصیاء بعد از قائم آن‌ها و غیبتش نیز از عترت و فرزندان او هستند تا خون خواهان و انتقام گیرندگان برای او باشند تا خداوند جبار راضی شود و آنان بهترین انصار (ع) او باشند…»
برای محققین بر حقانیت سید احمد الحسن (ع)، یمانی موعود وصی و فرستاده امام مهدی (ع) و تنها دعوت‌کننده به حق برای ظهور امام مهدی (ع)، تولد امام حسین (ع) درب فیض عظیمی می‌باشد که می‌توانند با توسل به ایشان و یادآوری سیر زندگی و هدف ایشان، با اصلاح نیت خویش خواستار پاسخ قلبی خویش از جانب خداوند سبحان گردند؛ چرا که فطرس به ما آموخت شفاعت امام حسین (ع) همراه است با اذعان به تقصیر و اظهار ندامت و خارج شدن از پرده‌های ظلمت منیت در مقابل خداوند سبحان و تعالی و غسل از حجاب‌ها برای پرواز و آمادگی برای حمل پرچم البیعه لله که در ایام ما سید احمد الحسن (ع) یمانی موعود پرچم‌دارش می‌باشد.
استغفار فطرس به اشتباهش و توسل به امام حسین (ع) و بخشایش او مفاهیم مرتبطی با قیام یمانی موعود دارد و در این امت نیز وجود دارد و این گناه مشابه همان نقص و گناه حاملان پرچم‌های سیاه در آخرالزمان است و آنان قائم (ع) را یاری می‌دهند که به بخشی از آن در کتاب احمد موعودپیوند دهنده‌ی رسالات آسمانى و کشتى نجات برگزیدگان تألیف دکتر علاء السالم اشاره می‌کنیم:
پس محمد(ص) حجر الاسود را برداشت، و این اشاره‌ای است به اینکه قائم و حامل گناهان و حامل پرچم‌های سیاهی که به آن اشاره می‌دهد، از محمد(ص)خارج خواهد شد و همچنین محمد(ص) همان کسی است که او را در صلبش نگه داشته است؛ زیرا که او در فاطمه دخت محمد (ص) نگه داشته شده است و برای همین حامل گناهان و خطاهای حقیقی رسول الله محمد(ص) است.
و اما رنگ سیاهی که با خواست خدا این سنگ را پوشاند، پس آن اشاره به گناهان بندگانش است و آنان را به یاد گناهانشان می‌اندازد. تا شاید وقتی در خانه خدا هستند، توبه و استغفار کنند، و این همان رنگ سیاه پرچم‌های قائم آل محمد است. پس پرچم‌های سیاه اشاره می‌کنند، به گناه شکست آن پیمان و عهدی که از بشریت در عالم ذر گرفته شده است. همچنین اشاره می‌کند به آن رنجی که حامل این گناه تحمل می‌کند. و حامل پرچم‌های سیاهی که به آن گناه اشاره می‌کندـ؛ آن بنده‌ای که کتاب آن پیمان بر عهده‌اش قرار گرفته شد و او قائم آل محمد(ع) است.
بنابراین روز سوم شعبان روز تولد یاوران و حاملان تابوت و هیکل حق، و برافراشتن پرچم حاکمیت الله است. پس امروز تولد یک جسم نیست؛ چراکه اهل آسمان و فرشتگان بر تولد حسین (ع) گریستند و زمین پرتگاه و شروع جهنم است و این برای خود حسین (ع) که از کودکی تا شهادت در این عالم جسمانی لحظه‌ای آرامش نداشت، شادباشی نداشت. بلکه او حامل پرچم حاکمیت الله و یمن و خیر و برکت برای برافراشتن پرچم قائم (ع) و بخشایش گناه امت موعود است. با تولد حسین (ع)، فطرس نیز میلادی دوباره یافت و هر تولد حسین (ع) میلاد فطرسی دیگر است.