عنه، عن أبی الحسین محمّد بن جعفر الأسدی قال: حدّثنی الحسین بن محمّد بن عامر الأشعری القمّی قال: حدّثنی یعقوب بن یوسف الضرّاب الغسّانی - فی منصرفه من أصفهان - قال: حججت فی سنة إحدی وثمانین ومائتین وکنت مع قوم مخالفین من أهل بلدنا. فلمّا قدمنا مکّة تقدّم بعضهم فاکتری لنا دارا فی زقاق بین سوق اللیل، وهی دار خدیجة علیهاالسلام تسمّی دار الرضا علیه السلام وفیها عجوز سمراء فسألتها - لما وقفت علی أنّها دار الرضا علیه السلام - ما تکونین من أصحاب هذه الدار؟ ولم سمّیت دار الرضا؟ فقالت: أنا من موالیهم وهذه دار الرضا علیّ بن موسی علیه السلام أسکنیها الحسن بن علیّ علیه السلام فإنّی کنت من خدمه.فلمّا سمعت ذلک منها آنست بها وأسررت الأمر عن رفقائی المخالفین، فکنت إذا انصرفت من الطواف باللّیل أنام معهم فی رواق فی الدار، ونغلق الباب ونلقی خلف الباب حجرا کبیرا کنّا ندیر خلف الباب.فرأیت غیر لیلة ضوء السراج فی الرواق الّذی کنّا فیه شبیها بضوء المشعل، ورأیت الباب قد انفتح ولا أری أحدا فتحه من أهل الدار ورأیت رجلاً ربعة أسمر إلی الصفرة ما هو قلیل اللّحم، فی وجهه سجّادة علیه قمیصان وإزار رقیق قد تقنّع به وفی رجله نعل طاق فصعد إلی الغرفة فی الدار حیث کانت العجوز تسکن، وکانت تقول لنا:إنّ فی الغرفة ابنة لا تدع أحدا یصعد إلیها، فکنت أری الضوء الّذی رأیته یضیء فی الرّواق علی الدرجة عند صعود الرجل إلی الغرفة الّتی یصعدها، ثمّ أراه فی الغرفة من غیر أن أری السراج بعینه وکان الّذین معی یرون مثل ما أری فتوهّموا أن یکون هذا الرجل یختلف إلی ابنة العجوز، وأن یکون قد تمتّع بها فقالوا:هؤلاء العلویّة یرون المتعة، وهذا حرام لا یحلّ فیما زعموا وکنّا نراه یدخل ویخرج ونجیء إلی الباب وإذا الحجر علی حاله الّذی ترکناه وکنّا نغلق هذا الباب خوفا علی متاعنا، وکنّا لا نری أحدا یفتحه ولا یغلّقه والرجل یدخل ویخرج والحجر خلف الباب إلی وقت ننحّیه إذا خرجنا.فلمّا رأیت هذه الأسباب ضرب علی قلبی ووقعت فی قلبی فتنة فتلطّفت العجوز وأحببت أن أقف علی خبر الرجل، فقلت لها: یا فلانة إنّی أحب أن أسألک وأفاوضک من غیر حضور من معی فلا أقدر علیه، فأنا أحبّ إذا رأیتنی فی الدار وحدی أن تنزلی إلیّ لأسألک عن أمر، فقالت لی مسرعة: وأنا أرید أن أسرّ إلیک شیئا فلم یتهیّأ لی ذلک من أجل من معک، فقلت ما أردت أن تقولی؟فقالت: یقول لک - ولم تذکر أحدا - لا تخاشن أصحابک وشرکاءک ولا تلاحهم، فإنّهم أعداؤک ودارهم، فقلت لها: من یقول؟ فقالت: أنا أقول، فلم أجسر لما دخل قلبی من الهیبة أن أراجعها، فقلت أیّ أصحابی تعنین؟ فظننت أنّها تعنی رفقائی الّذین کانوا حجّاجا معی قالت: شرکاؤک الّذین فی بلدک وفی الدار معک، وکان جری بینی وبین الّذین معی فی الدار عنت فی الدّین، فسعوا بی حتّی هربت واستترت بذلک السبب فوقفت علی أنّها عنت أولئک، فقلت لها: ما تکونین أنت من الرضا؟فقالت: کنت خادمة للحسن بن علیّ علیه السلام فلمّا استیقنت ذلک قلت: لأسألنها عن الغائب علیه السلامفقلت: باللّه علیک رأیته بعینک، فقالت: یا أخی لم أره بعینیّ فإنّی خرجت وأختی حبلی وبشّرنی الحسن بن علیّ علیه السلام بأنّی سوف أراه فی آخر عمری، وقال لی: تکونین له کما کنت لی، وأنا الیوم منذ کذا بمصر وإنّما قدّمت الآن بکتابه ونفقة وجّه بها إلیّ علی یدی رجل من أهل خراسان لا یفصح بالعربیّة، وهی ثلاثون دینارا وأمرنی أن أحجّ سنتی هذه فخرجت رغبة منّی فی أن أراه. فوقع فی قلبی أنّ الرجل الّذی کنت أراه یدخل ویخرج هو هو.فأخذت عشرة دراهم صحاحا، فیها ستّة رضویّة من ضرب الرضا علیه السلام قد کنت خبأتها لألقیها فی مقام إبراهیم علیه السلام، وکنت نذرت ونویت ذلک، فدفعتها إلیها وقلت فی نفسی أدفعها إلی قوم من ولد فاطمة علیهاالسلام أفضل ممّا ألقیها فی المقام وأعظم ثوابا، فقلت لها:ادفعی هذه الدراهم إلی من یستحقّها من ولد فاطمة علیهاالسلام وکان فی نیّتی أنّ الّذی رأیته هو الرجل، وإنّما تدفعها إلیه، فأخذت الدراهم وصعدت وبقیت ساعة ثمّ نزلت، فقالت: یقول لک: لیس لنا فیها حقّ اجعلها فی الموضع الّذی نویت، ولکن هذه الرضویّة خذ منّا بدلها وألقها فی الموضع الّذی نویت، ففعلت وقلت فی نفسی: الّذی أمرت به عن الرجل.ثمّ کان معی نسخة توقیع خرج إلی القاسم بن العلاء بآذربیجان فقلت لها: تعرضین هذه النسخة علی إنسان قد رأی توقیعات الغائب، فقالت ناولنی فإنّی أعرفها، فأریتها النسخة وظننت أنّ المرأة تحسن أن تقرأ فقالت: لا یمکننی أن أقرأ فی هذا المکان فصعدت الغرفة، ثمّ أنزلته فقالت: صحیح وفی التوقیع أبشّرکم ببشری ما بشّرت به (إیاه) وغیره.ثمّ قالت: یقول لک إذا صلّیت علی نبیّک صلی الله علیه و آله کیف تصلّی (علیه)؟ فقلت أقول: اللّهم صلّ علی محمّد وآل محمّد وبارک علی محمّد وآل محمّد کأفضل ما صلّیت وبارکت وترحّمت علی إبراهیم وآل إبراهیم إنّک حمید مجید.فقال: لا إذا صلّیت علیهم فصلّ علیهم کلّهم وسمّهم، فقلت: نعم، فلمّا کانت من الغد نزلت ومعها دفتر صغیر، فقالت: یقول لک: إذا صلّیت علی النبیّ فصلّ علیه وعلی أوصیائه علی هذه النسخة، فأخذتها وکنت أعمل بها، ورأیت عدّة لیال قد نزل من الغرفة وضوء السراج قائم.وکنت أفتح الباب وأخرج علی أثر الضوء وأنا أراه - أعنی الضّوء - ولا أری أحدا حتّی یدخل المسجد، وأری جماعة من الرجال من بلدان شتّی یأتون باب هذه الدار، فبعضهم یدفعون إلی العجوز رقاعا معهم، ورأیت العجوز قد دفعت إلیهم کذلک الرقاع فیکلّمونها وتکلّمهم ولا أفهم عنهم، ورأیت منهم فی منصرفنا جماعة فی طریقی إلی أن قدمت بغداد.نسخة الدفتر الّذی خرج: بِسْمِ اللّه ِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ، اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ، سَیِّدِ الْمُرْسَلِینَ، وَخاتَمِ النَّبِیِّینَ، وَحُجَّةَ رَبِّ الْعالَمِینَ، المُنْتَجَب فِی الْمِیثاقِ، المُصْطَفی فِی الظِّلالِ، الْمُطَهَّرِ مِنْ کُلِّ آفَةٍ، البَرِیءُ مِنْ کُلِّ عَیْبٍ، الْمُؤَمَّلُ لِلنَّجاةِ، الْمُرْتَجی لِلشَّفاعَةِ، اَلْمُفَوَّضِ إِلَیْهِ دِینُ اللّهِ. اَللّهُمَّ شَرِّفْ بُنْیانَهُ وَعَظِّمْ بُرْهانَهُ وَأَفْلِجْ حُجَّتَهُ وَارْفَعْ دَرَجَتَهُ وَأَضِئْ نُورَهُ وَبَیِّضْ وَجْهَهُ وَأَعْطِهِ الْفَضْلَ وَالْفَضِیلَةَ وَالدَّرَجَةَ وَالْوَسِیلَةَ الرَّفِیعَةَ وَابْعَثْهُ مَقاما مَحْمُودا یَغْبِطُهُ بِهِ الأَوَّلُونَ وَالآخِرُونَ. وَصَلِّ عَلی أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ الْمُرْسَلِینَ وَقائِدِ الغُرِّ الْمُحَجَّلِینَ وَسَیِّدِ الوَصِیِّینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ. وَصَلِّ عَلَی الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ. وصَلِّ عَلَی الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ إِمامِ الْمُؤْمِنِینِ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ إِمامِ الْمُؤْمِنِینِ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی مُوسَی بْنِ جَعْفَرٍ إِمامِ الْمُؤْمِنِینِ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ مُوسی إِمامِ الْمُؤْمِنِینِ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ إِمامِ الْمُؤْمِنِینِ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّة رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلی عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدٍ إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلَی الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ وَصَلِّ عَلَی الْخَلَفِ الصّالِحِ الْهادِی الْمَهْدِی إِمامِ الْمُؤْمِنِینَ وَوارِثِ المُرْسَلِینَ وَحُجَّةِ رَبِّ الْعالَمِینَ اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَأَهْلِ بَیْتِهِ الأَئِمَّةِ الْهادِینَ الْمَهْدِیِّینَ الْعُلَماءِ الصّادِقِینَ الأَبْرارِ الْمُتَّقِینَ، دَعائِمِ دِینِکَ، وَأَرْکانِ تَوْحیدِکَ وَتَراجِمَةِ وَحْیِکَ وَحُجَجِکَ عَلی خَلْقِکَ وَخُلَفائِکَ فِی أَرْضِکَ الَّذِینَ اخْتَرْتَهُمْ لِنَفْسِکَ وَاصْطَفَیْتَهُمْ عَلی عِبادِکَ وَارْتَضَیْتَهُمْ لِدِینِکَ وَخَصَصْتَهُمْ بِمَعْرِفَتِکَ وَجَلَّلَتْهُمْ بِکَرامَتِکَ وَغَشَّیْتَهُمْ بِرَحْمَتِکَ وَرَبَّیْتَهُمْ بِنِعْمَتِکَ وَغَذَّیْتَهُمْ بِحِکْمَتِکَ وَأَلْبَسْتَهُمْ نُورَکَ وَرَفَعْتَهُمْ فِی مَلَکُوتِکَ وَحَفَفْتَهُمْ بِمَلائِکَتِکَ وَشَرَّفْتَهُمْ بِنَبِیِّکَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وَعَلَیْهِمْ صَلاةً کَثِیرَةً دائِمَةً طَیِّبَةً لا یُحِیطُ بِها إِلاّ أَنْتَ وَلا یَسَعُها إلاّ عِلْمُکَ وَلا یُحْصِیها أَحَدٌ غَیْرُکَ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی وَلِیِّکَ الْمُحْیِی سُنَّتَکَ الْقائِمِ بِأَمْرِکَ الدّاعِی إلَیْکَ، الدَّلِیلِ عَلَیْکَ وَحُجَّتِکَ عَلی خَلْقِکَ وَخَلِیفَتِکَ فِی أَرْضِکَ وَشاهِدِکَ عَلی عِبادِکَ. اَللّهُمَّ أَعِزَّ نَصْرَهُ وَمُدَّ فِی عُمْرِهِ وَزَیِّنِ الأَرْضَ بِطُولِ بَقائِهِ. اَللّهُمَّ اکْفِهِ بَغْیَ الْحاسِدِینَ وَأَعِذْهُ مِنْ شَرِّ الْکائِدِینَ وَادْحَرْ عَنْهُ إِرادَة الظّالِمِینَ وَتُخَلِّصْهُ مِنْ أَیْدِی الْجَبّارِینَ. اَللّهُمَّ أَعْطِهِ فِی نَفْسِهِ وَذُرِّیَّتِهِ وَشِیعَتِهِ وَرَعِیَّتِهِ وَخاصَّتِهِ وَعامَّتِهِ وَعَدُوِّهِ وَجَمِیعِ أَهْلِ الدُّنْیا ما تَقِرُّ بِهِ عَیْنُهُ وَتَسُرُّ بِهِ نَفْسُهُ وَبَلِّغْهُ أَفْضَلَ أَمَلِهِ فِی الدُّنْیا وَالآخِرَةِ إنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ. اَللّهُمَّ جَدِّدْ بِهِ ما مُحِیَ مِنْ دِینِکَ وَأَحْیِ بِهِ ما بُدِّلَ مِنْ کِتابِکَ وَأَظْهِرْ بِهِ ما غُیِّرَ مِنْ حُکْمِکَ حَتّی یَعُودَ دِینُکَ بِهِ وَعَلی یَدَیْهِ غَضّا جَدِیدا خالِصا مُخْلَصا لا شَکَّ فِیهِ وَلا شُبْهَةَ مَعَهُ وَلا باطِلَ عِنْدَهُ وَلا بِدْعَةَ لَدَیْهِ. اَللّهُمَّ نَوِّرْ بِنُورِهِ کُلَّ ظُلْمَةٍ وَهُدَّ بِرُکْنِهِ کُلَّ بِدْعَةٍ وَأهْدِمْ بِعِزَّتِهِ کُلَّ ضَلالَةٍ وَاقْصِمْ بِهِ کُلَّ جَبّارٍ وَأَخْمِدْ بِسَیْفِهِ کُلَّ نارٍ وَأَهْلِکْ بِعَدْلِهِ کُلَّ جَبّارٍ وَأَجْرِ حُکْمَهُ عَلی کُلِّ حُکْمٍ وَأَذِلَّ لِسُلْطانِهِ کُلَّ سُلْطانٍ. اَللّهُمَّ أَذِلَّ کُلَّ مَنْ ناواهُ وَأَهْلِکْ کُلَّ مَنْ عاداهُ وَامْکُرْ بِمَنْ کادَهُ وَاسْتَأْصِلْ مَنْ جَحَدَ حَقَّهُ وَاسْتَهانَ بِأَمْرِهِ وَسَعی فِی إِطْفاءِ نُورِهِ وَأَرادَ إِخْمادِ ذِکْرِهِ. اَللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ الْمُصْطَفی وَعَلِیٍّ الْمُرْتَضی وَفاطِمَةَ الزَّهْراءَ وَالْحَسَنِ الرِّضا وَالْحُسَیْنِ المُصْطَفی وَجَمِیعِ الأَوْصِیاءِ، مَصابِیحِ الدُّجی وَأَعْلامِ الْهُدی وَمَنارِ التُّقی وَالْعُرْوَةِ الْوُثْقی وَالْحَبْلِ الْمَتِینِ وَالصِّراطِ الْمُسْتَقِیمِ وَصَلِّ عَلی وَلِیِّکَ وَوُلاةِ عَهْدِهِ وَالأَئِمَّةِ مِنْ وُلْدِهِ وَمُدَّ فِی أَعْمارِهِمْ وَأَزِدْ فِی آجالِهِمْ وَبَلِّغْهُمْ أَقْصی آمالِهِمْ دِینا دُنْیا وَآخِرَةً إِنَّکَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ قَدِیرٌ. حسین بن محمّد بن عامر اشعری قمی گفته است: یعقوب بن یوسف ضرّاب غسّانی وقتی که از اصفهان بر می گشت، گفت: در سال 281 ه.ق با جماعتی از اهل سنّت شهرمان به حجّ بیت اللّه مشرف شدم، وقتی که به مکه رسیدیم یکی از آن ها جدا شد و جلوتر رفت و منزلی برایمان کرایه کرد. آن خانه سرراهی بوده که درمیان بازار معروف به سوق اللّیل بود، آن خانه خانه خدیجه علیهاالسلام و به دارالرضا علیه السلامنامیده شده بود، پیرزن گندم گونی آنجا بود - وقتی که متوجّه شدم نام آن خانه دارالرضاست - از پیرزن پرسیدم: تو با صاحبان خانه چه نسبتی داری؟ و چرا این خانه را دارالرضا می گویند؟ پیرزن گفت: اینجا خانه علی بن موسی علیهماالسلام است و من از دوستداران و محبّین ایشان هستم، امام حسن عسکری علیه السلام در اینجا مرا سکونت داد، به دلیل این که از خدمت کاران ایشان بودم. وقتی که این جملات را از پیرزن شنیدم، خوشحال شدم، و این مسأله را از همراهان سنی خود مخفی کردم. برنامه من به این صورت بود که در شب ها وقتی که از طواف بر می گشتم با آن ها در ایوان آن خانه می خوابیدم و در خانه را می بستیم و سنگ بزرگی پشت در می گذاشتیم. در چند شب در رواقی که بودیم نور چراغی را می دیدم که شبیه روشنایی مشعل بود و دیدم که در خانه بدون این که کسی آن را باز کند باز شد، مردی با قد متوسط و گندم گون و مایل به زردی را دیدم که لاغر اندام بود. و در پیشانی اش نشانه سجده داشت، دو پیراهن و یک ردای نازک داشت که سرش را با آن پوشانده بود. در پایش کفش بود، بدون جوراب و به غرفه و اطاقی که پیرزن در آن ساکن بود رفت. پیرزن قبلاً به من گفته بود که در آن غرفه دختری هست و تو کسی را نگذار که به آنجا برود. من وقتی آن روشنایی را که در رواق و راهرو بود دیدم و نیز وقتی که مرد وارد غرفه شد در آنجا دیدم و کسانی که همراه من بودند هم همان روشنایی را دیدند وگمان کردند که این مرد به جهت دختر پیرزن رفت و آمد می کند و دختر را صیغه کرده است. آن ها گفتند: این ها طایفه علویه هستند و متعه یا ازدواج موقت را حلال می دانند و اهل سنّت گمان می کنند که این عمل حرام است و حلال نیست. ما این مرد را می دیدیم که رفت و آمد می کرد. به در خانه که می رفتیم سنگ را در همان حالت خودش پشت در می دیدیم. در حالی که ما به خاطر ترس از اسباب و اثاثیه مان درب را محکم می بستیم، و در این مدّت هیچ کس را نمی دیدیم که در را باز کند یا ببندد، در عین حال آن مرد وارد و خارج می شد. تا وقتی که ما برای خروج از خانه می رفتیم سنگ همچنان پشت درب بود. وقتی که این مسائل را دیدم، شکّ به قلبم راه پیدا کرد و به وضع موجود مشکوک شدم، بنابراین با پیرزن ملاطفت کردم و دوست داشتم که از مردی که می آمد خبر به دست بیاورم. به پیرزن گفتم: ای فلانی! دلم می خواهد مسائلی را از تو بپرسم، بی آن که رفقای من در جریان قرار بگیرند و دوستانم نباشند ولی این امر برای من ممکن نیست، دوست دارم وقتی که دیدی من در خانه تنها هستم به اتاق ما بیایی تا این که مسأله ای را از تو بپرسم، او هم فورا به من گفت: من قصد داشتم که رازی را برای تو بازگو کنم امّا به خاطر کسانی که همراه تو بودند نتوانستم. گفتم: چه می خواستی بگویی؟ گفت: به تو می گوید - واسم کسی را نبرد - با اصحاب و همراهانت و شریکانت درشتی و مخاصمه نکن و با آن ها مدارا کن چون که دشمنان تو هستند. گفتم: چه کسی این را می گوید؟ گفت: خودم می گویم. من دیگر جسارت نکرده و دوباره نپرسیدم، چرا که هیبت و عظمتی که در درون قلبم ایجاد شده بود مانع شد تا دوباره سؤال کنم. گفتم: کدام اصحاب و دوستانم را می گویی؟ گمان کردم که مقصود او یارانی هستند که با من به سفر حجّ آمده اند، گفت: کسانی که در شهر تو شریک بودند و الآن هم در این خانه با تو هستند. بین من و همراهانم در سفر حجّ بر سر مذهب و اعتقادات، اختلافی در گرفت و آن ها پشت سر من سخن چینی کردند، به همین دلیل فرار کرده و مخفی شدم و اینجا فهمیدم که منظور پیرزن از اصحاب همین اشخاص است. بعد از پیرزن پرسیدم: تو با امام رضا علیه السلام چه نسبتی داری؟ گفت: من خدمت کار امام حسن عسکری علیه السلام بودم. وقتی یقین کردم که او از جمله دوستداران اهل بیت علیهم السلام است، با خودم گفتم: از امام غائب علیه السلام از او می پرسم. بنابراین گفتم: تو را به خدا قسم می دهم که به چشم خودت ایشان را دیده ای؟ گفت: ای برادر! من او را به چشم خودم ندیده ام، چون وقتی که از خانه امام حسن عسکری علیه السلام بیرون آمدم، خواهرم حامله بود امّا امام حسن عسکری علیه السلام به من مژده داد که در آخر عمرم حضرت را می بینم و به من فرمودند: در نزد قائم علیه السلامچنان خواهی بود که در نزد من هستی. قبلاً مدّتی در مصر بودم و الآن به حجّ و مکه آمده ام، آن هم به خاطر نامه و خرجی که سی دینار بود و حضرت توسط مردی از اهالی خراسان که نمی توانست به عربی صحبت کند به من رسانده بودند و [در نامه] به من امر فرموده بودند که امسال به حجّ مشرف می شوم و من هم از شدت اشتیاق زیارت حضرت از مصر خارج شدم. در همین حین به دلم افتاد که مردی را که می دیدم وارد و خارج می شود، همان حضرت است. ده درهم صحیح که شش عدد آن سکه ضرب شده به نام امام رضا علیه السلام بود و نذر کرده بودم که آن ها را در مقام ابراهیم بیندازم و به همین منظور در همیان پنهان کرده بودم را به پیرزن دادم و با خودم گفتم که این پول ها را به فرزندان فاطمه علیهاالسلام بدهد بهتر از این است که در مقام ابراهیم بیندازم و ثوابش هم بیشتر است، بنابراین به او گفتم: این درهم ها را به کسی از اولاد فاطمه علیهاالسلام که نیازمند و مستحق به آن باشد پرداخت کن. در نیّتم این بود که پیرزن درهم ها را به همان مردی می دهد که من دیده ام. پیرزن درهم ها را گرفت و به طبقه بالا و اتاق خودش رفت و ساعتی بعد برگشت پایین و گفت: به تو می فرماید: ما حقی در این درهم ها نداریم، آن ها را همان جایی که نیت کرده ای [مقام ابراهیم] قرار بده، امّا در مورد سکه رضویّه، بدلش را [به همان مقدار] از ما بگیر، بعد در آنجا که نیت داشتی بینداز. من هم عینا همین کار را کردم و با خودم گفتم: آنچه که پیرزن امر کرد از طرف همان مرد است. بعد نسخه توقیع شریف صاحب الزمان علیه السلام را که برای قاسم بن علاء در آذربایجان صادر شده بود و همراه من بود [به پیرزن داده و ] گفتم: این نسخه را به کسی که توقیعات حضرت را زیارت کرده نشان بده [تا صحّت و سقم آن معلوم شود]. گفت: نسخه را به من بده من توقیع را می شناسم. نسخه را دید و من گمان می کردم که می تواند توقیع را بخواند، پس گفت: من در اینجا نمی توانم این نسخه را بخوانم. لذا به غرفه بالا رفته و سپس پایین آمد، گفت: توقیع صحیح است و عبارت آن نسخه این بود: به مژده ای شما را بشارت می دهم که تا به حال به کسی مژده آن را نداده ام. پیرزن گفت: به تو می فرماید که اگر بخواهی که به پیامبر خدا صلی الله علیه و آله صلوات بفرستی چگونه می گویی؟ گفتم که می گویم: پروردگارا! بر محمّد و آل محمّد دورد فرست و بر محمّد و آل محمّد تحیت ودرود خود را مبارک گردان، آن گونه که بهتر و بالاتر از صلوات و رحمت و برکاتی باشد که به ابراهیم و آل او دادی، خدایا تو پسندیده شده و بزرگی. [زن گفت که حضرت] فرمودند: نه، وقتی به ایشان صلوات می فرستی به همگی آل محمّد صلوات بفرست ونام ایشان را بیاور. گفتم: بله. روز بعد پیرزن پایین آمد و دفتر کوچکی هم در دستش بود و گفت: به شما می فرماید: وقتی که بر پیامبر صلوات می فرستی، به ایشان و اوصیای بزرگوارش مطابق با این نسخه صلوات بفرست. من هم نسخه را گرفته و به آن عمل کردم. چند شب ایشان را دیدم که از غرفه پایین می آمد و آن روشنایی هم بود و من هم در را باز کرده و در پی روشنایی می رفتم، به گونه ای که روشنایی را می دیدم ولی کسی را نمی دیدم، تا این که داخل مسجد می شد و می دیدم که تعداد زیادی از مردم از شهرهای مختلف به درب این خانه می آمدند، بعضی از آن ها رقعه ها و نامه هایی به پیرزن می دادند و می دیدم که پیرزن هم رقعه هایی به آن ها می داد، با هم صحبت می کردند، ولی من کلمات آن ها را نمی فهمیدم، تعدادی از آن ها را در وقت مراجعتم به بغداد در راه دیدم. «متن نسخه دفتری که از ناحیه حضرت صادر شده است» به نام خداوند بخشنده مهربان خداوندا! بر محمّد درود فرست، او که آقای رسولان، و آخرین پیامبران، و حجّت پروردگار عالمیان، و برگزیده عهد و پیمان خداوند، و اختیار شده در عالم ذر، پاک و پاکیزه از هر آفت، آرزوی نجات از مهالک دنیا و آخرت، وامید شفاعت به اوست، و دین خدا به او سپرده شده است. خداوندا! بنیانش را شریف و برهان و دلیلش را بزرگ فرما، و حجتش را برخلایق واضح نما، و مرتبه اش را بلند کن، و نور او را بیفزا و چهره اش را سفید [و نورانی] فرما، و برتری و فضیلت به او عطا کن، درجه و وسیله او را رفیع نما، و روز قیامت او را با مقام پسندیده مبعوث فرما که اولین و آخرین به مقام و منزلت او غبطه بخورند. و درود و رحمت خود را بر امیرمؤمنان و وارث رسولان وامام و پیشوای پیشانی سفیدان روز قیامت و آقای وصیان و حجّت پروردگار عالمیان فرست. و درود و رحمت خود را بر حسن بن علی که امام مؤمنان و وارث رسولان و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و سلام و صلوات خود را برحسین بن علی، که امام مؤمنان، و وارث رسولان خدا و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر علی بن حسین [امام سجاد]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان، و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست و رحمت و صلوات خود را بر محمّد بن علی [امام باقر]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر جعفر بن محمّد [امام صادق]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر موسی بن جعفر [امام کاظم]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر علی بن موسی [امام رضا]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر محمّد بن علی [امام جواد]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر علی بن محمّد [امام هادی]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر حسن بن علی [امام حسن عسکری]، که امام مؤمنان، و وارث رسولان ،و حجّت پروردگار جهانیان است بفرست. و رحمت و صلوات خود را بر خلف صالح که هدایت کننده و هدایت شده است، امام مؤمنان، و وارث رسولان، و حجّت پروردگار جهانیان فرست. خداوندا! رحمت و صلوات خود را بر محمّد و اهل بیتش که پیشوایان هدایت گر و هدایت شده اند بفرست، آنان که عالمان راستگو، نیکوکاران پرهیزکار، ستون های دین تو، و ارکان توحید تو، و مترجمان وحی تو هستند، و حجّت های تو برخلقت، و جانشینان تو در زمینت هستند. کسانی که ایشان را برای خودت اختیار کردی، و بر بندگانت آن ها را برگزیدی و برای [ترویج و تبلیغ] دینت به آن ها راضی شدی، و به معرفت و شناخت خودت مخصوصشان فرمودی، و به کرامت و بزرگواری خودت از آن ها تجلیل کردی و در رحمت گسترده ات ایشان را غرق کردی، و به نعمتت تربیتشان فرمودی، و به حکمتت به آن ها خوراک [معنوی] دادی و ایشان را با نورت پوشاندی، و [ذکر ونامشان را] در ملکوت بلند مرتبه فرمودی، و ایشان را در حلقه ای از ملائکه ات قرار دادی، و به وسیله پیامبرت شرافت و بزرگی عنایت کردی. خداوندا! رحمت و صلواتی فراوان، دائم و پاک را بر محمّد و آل محمّد فرست که کسی به جز تو به آن احاطه نداشته باشد، و دانشی جز علم تو به آن نرسد، و هیچ کسی غیر از تو نتواند آن را بشمارد. خداوندا! صلوات و رحمت بر ولی خودت بفرست، او که سنتت را زنده می کند، و قائم به امر توست، و دعوت کننده به ولایت توست و بر صراط تو دلیل است، و حجّت تو بر خلقت، و خلیفه ات در زمینت، و گواه تو بر بندگانت می باشد. خداوندا! به نصرت و یاری [خود] او را عزیز و گرامی کن، و عمرش را طولانی، و زمین را به طول بقای او مزیّن فرما. خداوندا! او را از ظلم حسودان محافظت کن، و از شر حیله گران پناه ده و قصد و غرض ظلم ستمگران را از او دور کن، و از دست جباران و مستکبران نجاتش فرما. خداوندا! در خصوص خود او، و اولادش، و شیعیانش، رعیت و خاصان او و عموم منسوبان به او و دشمنان او و تمام اهل دنیا به آن حضرت چیزی را عطا کن که چشمش به آن روشن شده و موجب خشنودی و سرور او شود. او را به بهترین آرزوهایش در دنیا و آخرت برسان که تو بر هر امری قادر و توانا هستی. خداوندا! آنچه را از دین تو از بین رفته به وسیله او تازه کن، و به وسیله ایشان آنچه را که از کتاب تو تبدیل شده زنده کن، و آنچه را از احکام و دستوراتت تغییر یافته آشکار و اصلاح کن، تا این که دینت به سبب او تازه و خالص و پاک شده و هیچ شکّ و تردیدی در آن نباشد، و همچنین باطل و بدعت در آن نباشد. خداوندا! به وسیله نور او، هر ظلمت و تاریکی را نورانی فرما، و بنای هر بدعتی را به وسیله او از هم بپاش، و با عزت او هر ضلالت و گمراهی را از بین ببر، و به وسیله او هر جباری را در هم شکن، و هر آتش فتنه ای را با شمشیر او خاموش فرما، و با عدلش هر گردنکش متکبری را هلاک کن، و حکم او را بر هر حکم دیگری حاکم و غالب نما، و هر سلطان و فرمانروایی را در برابر سلطنت او خاضع و فروتن فرما. خداوندا! هر کسی را که قصد آزار او را دارد خوار و ذلیل کن، همه کسانی را که با او دشمنی می کنند نابود فرما، و مکر کن بر هر کسی که بر علیه او حیله گری می کند. هر کسی که حقّ او را انکار می کند و امر ولایت او را سبک می شمارد، و برای خاموش کردن نورش تلاش می کند، و سعی در فراموش شدن ذکر و یادش می کند را بیچاره و مستأصل کن. خداوندا! بر محمّد مصطفی، و علی مرتضی، و فاطمه زهرا و حسن رضا، و حسین مصطفی و تمامی اوصیا و جانشنیان، درود و سلام و صلوات فرست، آنان که چراغ های تاریکی و نشانه های هدایت، و مناره های پرهیزکاری و ریسمان مستحکم و ناگستنی، و راه مستقیم هستند و بر ولی خودت [امیرمؤمنان] و والیان عهد و پیمانت ،و امامان از نسل او صلوات فرست. خدایا عمرهایشان را طولانی فرما و آن ها را به منتهای آرزویشان در دین و دنیا و آخرت برسان که تو بر هر چیزی توانایی. الغیبة طوسی،حدیث238،ص483.