1.أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: مَا تَسْتَعْجِلُونَ بِخُرُوجِ الْقَائِمِ فَوَ اللَّهِ مَا لِبَاسُهُ إِلَّا الْغَلِيظُ وَ لَا طَعَامُهُ إِلَّا الْجَشِبُ‌ وَ مَا هُوَ إِلَّا السَّيْفُ وَ الْمَوْتُ تَحْتَ ظِلِّ السَّيْفِ‌ ابو بصير از امام صادق ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود: «چرا به فرا رسيدن خروج قائم شتاب مى‌كنيد، به خدا قسم لباس او جز جامه درشت و خشن نخواهد بود و غذايش جز خوراك ناگوار و ناخوش نباشد و جز شمشير چيزى در كار نبوده، و مرگ زير سايه شمشير خواهد بود» (شايد مراد از شمشير، مطلق سلاح باشد). غیبت نعمانی،باب13،حدیث20. 2.حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يُونُسَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو سُلَيْمَانَ أَحْمَدُ بْنُ‌ هَوْذَةَ الْبَاهِلِيُ‌ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّهَاوَنْدِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَمَّادٍ الْأَنْصَارِيُّ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع بِالطَّوَافِ فَنَظَرَ إِلَيَّ وَ قَالَ لِي يَا مُفَضَّلُ مَا لِي أَرَاكَ مَهْمُوماً مُتَغَيِّرَ اللَّوْنِ قَالَ فَقُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ نَظَرِي إِلَى بَنِي الْعَبَّاسِ وَ مَا فِي أَيْدِيهِمْ مِنْ هَذَا الْمُلْكِ وَ السُّلْطَانِ وَ الْجَبَرُوتِ فَلَوْ كَانَ ذَلِكَ لَكُمْ لَكُنَّا فِيهِ مَعَكُمْ فَقَالَ يَا مُفَضَّلُ أَمَا لَوْ كَانَ ذَلِكَ لَمْ يَكُنْ إِلَّا سِيَاسَةُ اللَّيْلِ وَ سَبَاحَةُ النَّهَارِ  وَ أَكْلُ الْجَشِبِ وَ لُبْسُ الْخَشِنِ شِبْهَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ إِلَّا فَالنَّارُ فَزُوِيَ ذَلِكَ عَنَّا فَصِرْنَا نَأْكُلُ وَ نَشْرَبُ وَ هَلْ رَأَيْتَ ظُلَامَةً جَعَلَهَا اللَّهُ نِعْمَةً مِثْلَ هَذَا. مفضّل بن عمر گويد: «در طواف نزد امام صادق ع بودم، پس به سوى من نگريست، و به من فرمود: اى مفضّل چرا تو را اندوهگين و رنگ برگشته مى‌بينم؟گويد: به او عرض كردم: فدايت شوم به وضع بني عبّاس مى‌نگرم و به آنچه از اين حكومت و قدرت و جبروت موجود كه در اختيارشان است، كه اگر آنها براى شما فراهم بود مسلّما ما نيز در آن همراه شما مى‌بوديم، فرمود: اى مفضّل بدان كه اگر چنان مى‌شد چيزى (در كار) نبود جز پرداختن در شب به كار سياست و تدبير امور و روز درگير و دار كار مردم بودن (و به مهمّات زندگى و وضع مردم پرداختن) و خوردن غذاى ناگوار و پوشيدن جامه خشن همانند امير المؤمنين ع و در غير اين صورت آتش (در انتظارمان) بود، پس آن كار از ما روى برتافت و بگرديد، و ما اكنون مى‌توانيم بخوريم و بياشاميم، آيا تو اين چنين ديده‌اى كه خداوند ستمى را نعمت قرار دهد؟!». غیبت نعمانی،باب15،حدیث7. 3.أَخْبَرَنَا أَبُو سُلَيْمَانَ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ إِسْحَاقَ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَمَّادٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فِي بَيْتِهِ وَ الْبَيْتُ غَاصٌّ بِأَهْلِهِ فَأَقْبَلَ النَّاسُ يَسْأَلُونَهُ فَلَا يَسْأَلُ عَنْ شَيْ‌ءٍ إِلَّا أَجَابَ فِيهِ فَبَكَيْتُ مِنْ نَاحِيَةِ الْبَيْتِ فَقَالَ مَا يُبْكِيكَ يَا عَمْرُو قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ كَيْفَ لَا أَبْكِي وَ هَلْ فِي هَذِهِ الْأُمَّةِ مِثْلُكَ وَ الْبَابُ مُغْلَقٌ عَلَيْكَ وَ السِّتْرُ مُرْخًى عَلَيْكَ فَقَالَ لَا تَبْكِ يَا عَمْرُو نَأْكُلُ أَكْثَرَ الطَّيِّبِ وَ نَلْبَسُ اللَّيِّنَ وَ لَوْ كَانَ الَّذِي تَقُولُ لَمْ يَكُنْ إِلَّا أَكْلُ الْجَشِبِ وَ لُبْسُ الْخَشِنِ مِثْلَ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ ع وَ إِلَّا فَمُعَالَجَةُ الْأَغْلَالِ فِي النَّارِ. عمرو بن شمر گويد: «در خانه امام صادق ع خدمت آن حضرت بودم و خانه از جمعيّت پر بود و مردم به آن حضرت روى آورده از او پرسش مى‌كردند، و آن حضرت از چيزى مورد سؤال قرار نمى‌گرفت مگر اينكه بدان پاسخ مى‌گفت، من از سوئى از خانه (مجلس) گريستن آغاز كردم، آن حضرت فرمود: اى عمرو چه چيز تو را به گريه واداشت؟ عرض كردم: فدايت گردم چگونه گريه نكنم مگر در اين امّت كسى همانند تو وجود دارد، ولى در به روى شما بسته شده و پرده بر چهره شما افتاده است، پس فرمود: اى عمرو گريه مكن، (در شرايط كنونى) ما بيشتر غذاى خوشگوار مى‌خوريم و لباس نرم مى‌پوشيم، اگر وضع چنان بود كه تو مى‌گوئى چيزى در كار نبود جز خوراك ناگوار خوردن و لباس خشن پوشيدن همچون امير المؤمنين علىّ بن أبى طالب ع كه در غير اين صورت سر و كارمان با زنجيرها در دوزخ بود». غیبت نعمانی،باب15،حدیث8.