ولی امر(ولی بر کارهای) صاحب الزمان ع 1.وَ أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْقَاسِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ حَازِمٍ مِنْ كِتَابِهِ قَالَ حَدَّثَنَا عُبَيْسُ بْنُ هِشَامٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ الْمُسْتَنِيرِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ الْجُعْفِيِّ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقِ ع قَالَ: إِنَّ لِصَاحِبِ ‌هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَتَيْنِ إِحْدَاهُمَا تَطُولُ حَتَّى يَقُولَ بَعْضُهُمْ مَاتَ وَ بَعْضُهُمْ يَقُولُ قُتِلَ وَ بَعْضُهُمْ يَقُولُ ذَهَبَ فَلَا يَبْقَى عَلَى أَمْرِهِ مِنْ أَصْحَابِهِ إِلَّا نَفَرٌ يَسِيرٌ لَا يَطَّلِعُ عَلَى مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِنْ وَلِيٍّ وَ لَا غَيْرِهِ إِلَّا الْمَوْلَى الَّذِي يَلِي أَمْرَهُ. مفضّل بن عمر جعفىّ از امام صادق ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود:همانا صاحب اين امر داراى دو غيبت است يكى از آن دو چندان به درازا مى‌كشد كه پاره‌اى از مردم بگويند: مرده است، و بعضى گويند: كشته شده، و عدّه‌اى از ايشان مى‌گويند: او رفته است، و از اصحابش جز افراد اندكى كسى بر امر او باقى نمى‌ماند و ازجايگاهش هيچ كس از دوست و بيگانه آگاهى نمى‌يابد مگر همان خدمتگزارى كه به كارهاى او مى‌رسد.»اگر در مورد غيبت حديثى جز همين يك حديث روايت نشده بود، همين براى كسى كه در آن مى‌نگريست و مى‌انديشيد كافى بود. غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث5. 2.قال: و روی إبراهیم بن المستنیر، عن المفضل قال:سَمِعْتُ أَباعَبْدِ اللّه علیه السلام یَقُولُ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَتَیْنِ؛ إحْداهُما أَطْوَلُ [مِنَ الأُخْری] حَتّی یُقالُ: ماتَ، وَبَعْضٌ یَقُولُ: قُتِلَ، فَلا یَبْقی عَلی أَمْرِهِ إِلاّ نَفَرٌ یَسِیرٌ مِنْ أَصْحابِهِ، وَلا یَطَّلِعُ أَحَدٌ عَلی مَوْضِعِهِ وَأَمْرِهِ، وَلا غَیْرُهُ إِلاّ الْمَوْلَی الَّذِی یَلِی أَمْرَهُ. مفضل بن عمر گفته است: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمودند: برای صاحب این امر دو غیبت هست که یکی از آن ها طولانی تر از دیگری است. تا آنجا که گفته می شود: از دنیا رفته است و بعضی می گویند: کشته شده است. پس فقط عدّه کمی از یاران حضرت بر امر [امامت] او ثابت قدم باقی می مانند و هیچ کس به مکان و امور او مطلع و آگاه نخواهد شد؛ بجز غلامی که امور و کارهای حضرت را انجام می دهد. الغیبة طوسی،حدیث60،ص146. 3.أحمد بن إدریس، عن علیّ بن محمّد، عن الفضل بن شاذان، عن عبد اللّه بن جبلّة، عن عبد اللّه بن المستنیر، عن المفضل بن عمر قال: سَمِعْتُ أَباعَبْدِ اللّه ِ علیه السلام یَقُولُ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَتَیْنِ: إِحْداهُما تَطُولُ حَتّی یَقُولُ بَعْضُهُمْ: ماتَ، وَیَقُولُ بَعْضُهُمْ: قُتِلَ، وَیَقُولُ بَعْضُهُمْ: ذَهَبَ، حَتّی لا یَبْقی عَلی أَمْرِهِ مِنْ أَصْحابِهِ إِلاّ نَفَرٌ یَسِیرٌ لا یَطَّلِعُ عَلی مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِنْ وُلْدِهِ وَلا غَیْرِهِ إِلاّ الْمَوْلَی الَّذِی یَلِی أَمْرَهُ. مفضل بن عمر گفته است: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمودند: برای صاحب این امر دو غیبت است: یکی آن قدر طولانی خواهد شد، تا این که بعضی می گویند: امام مرده است و عدّه ای می گویند: کشته شده است و برخی می گویند: آمده و رفته است، تا آنجا که از اصحاب و یارانش عدّه بسیار کمی می مانند و هیچ کسی از اولاد حضرت و دیگران از مکان ایشان مطلع نخواهد بود بجز غلامی که کارهای ایشان را انجام می دهد. الغیبة طوسی،حدیث120،ص319.