1.عنه، عن موسی بن سعدان، عن عبد اللّه بن القاسم الحضرمی، عن أبی سعید الخراسانیّ قال: قلت لأبی عبد اللّه علیه السلام:اَلْمَهْدِیُ وَالْقائِمُ واحِدٌ؟فَقالَ: نَعَمْ.فَقُلْتُ: لأِیِّ شَیْءٍ سُمِّیَ الْمَهْدِیُّ؟قالَ: لأِنَّهُ یَهْدِی إِلَی کُلِّ أَمْرٍ خَفِیّ وَسُمِّیَ الْقائِمُ لأِنَّهُ یَقُومُ بَعْدَ ما یَمُوتُ، إنَّهُ یَقُومُ بِأَمْرٍ عَظِیمٍ. ابی سعید خراسانی می گوید که به محضر مبارک امام صادق علیه السلام عرض کردم: آیا مهدی و قائم یک نفر است؟ حضرت فرمودند: بله.عرض کردم: به چه دلیل مهدی نامیده شده است؟ حضرت فرمودند: زیرا به هر امر مخفی و پنهانی هدایت می کند، و قائم نامیده شده به این دلیل که پس از آن که [یادش] می میرد، قیام می کند و او به امر عظیمی قیام می کند. الغیبة طوسی،حدیث489،ص787. 2.أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ حَسَّانَ الرَّازِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الصَّيْرَفِيُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ قَالَ: دَخَلَ رَجُلٌ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع فَقَالَ لَهُ عَافَاكَ اللَّهُ اقْبِضْ مِنِّي هَذِهِ الْخَمْسَمِائَةِ دِرْهَمٍ فَإِنَّهَا زَكَاةُ مَالِي فَقَالَ لَهُ أَبُو جَعْفَرٍ ع خُذْهَا أَنْتَ فَضَعْهَا فِي جِيرَانِكَ مِنْ أَهْلِ الْإِسْلَامِ وَ الْمَسَاكِينِ مِنْ إِخْوَانِكَ الْمُؤْمِنِينَ‌ ثُمَّ قَالَ إِذَا قَامَ قَائِمُ أَهْلِ الْبَيْتِ قَسَمَ بِالسَّوِيَّةِ وَ عَدَلَ فِي الرَّعِيَّةِ فَمَنْ أَطَاعَهُ‌ فَقَدْ أَطاعَ اللَّهَ‌ وَ مَنْ عَصَاهُ فَقَدْ عَصَى اللَّهَ وَ إِنَّمَا سُمِّيَ الْمَهْدِيُّ مَهْدِيّاً لِأَنَّهُ يُهْدَى إِلَى أَمْرٍ خَفِيٍّ وَ يَسْتَخْرِجُ التَّوْرَاةَ وَ سَائِرَ كُتُبِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ غَارٍ بِأَنْطَاكِيَةَ وَ يَحْكُمُ بَيْنَ أَهْلِ التَّوْرَاةِ بِالتَّوْرَاةِ وَ بَيْنَ أَهْلِ الْإِنْجِيلِ بِالْإِنْجِيلِ وَ بَيْنَ أَهْلِ الزَّبُورِ بِالزَّبُورِ وَ بَيْنِ أَهْلِ الْقُرْآنِ بِالْقُرْآنِ وَ تُجْمَعُ إِلَيْهِ أَمْوَالُ الدُّنْيَا مِنْ بَطْنِ الْأَرْضِ وَ ظَهْرِهَا فَيَقُولُ لِلنَّاسِ تَعَالَوْا إِلَى مَا قَطَعْتُمْ فِيهِ الْأَرْحَامَ وَ سَفَكْتُمْ فِيهِ الدِّمَاءَ الْحَرَامَ وَ رَكِبْتُمْ فِيهِ مَا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَيُعْطِي شَيْئاً لَمْ يُعْطَهُ أَحَدٌ كَانَ قَبْلَهُ وَ يَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلًا وَ قِسْطاً وَ نُوراً كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً وَ شَرّاً. جابر بن عبد اللَّه انصارى گويد: «مردى بر امام باقر ع وارد شد و به او گفت:خداوند تو را سلامت بدارد، اين پانصد درهم را از من بستان كه زكات مال من است، پس امام باقر ع به او فرمود: خودت آن را نگهدار و به همسايگانت كه مسلمانند و برادران مؤمنت كه نيازمند هستند بده، سپس فرمود: هنگامى كه قائم اهل بيت قيام كرد، به طور مساوى تقسيم مى‌كند و در ميان رعيّت با دادگرى رفتار مى‌كند، پس هر كه از او اطاعت كند فرمان خدا را برده است و هر كه از او نافرمانى كند خدا را نافرمانى نموده است و مهدى براى اين مهدى ناميده شده كه به امرى پنهان هدايت مى‌كند و تورات و ساير كتب (آسمانى) خداى عزّ و جلّ را از غارى در انطاكيه‌ بيرون مى‌آورد و ميان اهل تورات (يهود) با تورات و ميان اهل انجيل با انجيل و بين اهل زبور با زبور و ميان مسلمانان با قرآن حكم مى‌كند و اموال از داخل و خارج زمين نزد او گرد آمده و انباشته مى‌شود، پس به مردم مى‌گويد: بيائيد بگيريد اين چيزى است كه به خاطر آن خويشاوندى را بريديد و به خاطر آن خونهاى ناحقّ ريختيد و برايش آنچه را خداوند تحريم فرموده بود مرتكب شديد، پس به آنان ثروتى مى‌بخشد كه هيچ كس پيش از او آن مقدار نبخشيده است و زمين را از دادگرى و برابرى و نور پر مى‌كند همان گونه كه از ستمكارى و تعدّى و شرّ پر شده است.» غیبت نعمانی،باب13،حدیث26.