وَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ حَرِيزٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ ع قَالَ: سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- إِنَّ اللَّهَ يَأْمُرُكُمْ أَنْ تُؤَدُّوا الْأَماناتِ إِلى‌ أَهْلِها وَ إِذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ‌ قَالَ أَمَرَ اللَّهُ الْإِمَامَ مِنَّا أَنْ يُؤَدِّيَ الْإِمَامَةَ إِلَى الْإِمَامِ بَعْدَهُ لَيْسَ لَهُ أَنْ يَزْوِيَهَا عَنْهُ أَ لَا تَسْمَعُ إِلَى قَوْلِهِ- وَ إِذا حَكَمْتُمْ بَيْنَ النَّاسِ أَنْ تَحْكُمُوا بِالْعَدْلِ إِنَّ اللَّهَ نِعِمَّا يَعِظُكُمْ بِهِ‌ هُمُ الْحُكَّامُ أَ وَ لَا تَرَى أَنَّهُ خَاطَبَ بِهَا الْحُكَّامَ. زرارة بن أعين گويد: راجع به اين گفته خداى عزّ و جلّ: «همانا خداوند به شما دستور مى‌دهد كه امانتها را به اهل آن برگردانيد و هنگامى كه بين مردم حكم مى‌كنيد به دادگرى حكم نمائيد» از امام باقر ع سؤال كردم، آن حضرت فرمود: خداوند هر امام از ما خاندان را به ردّ كردن امامت به امام بعد از خود امر فرموده است، او حقّ باز داشتن آن را از امام بعد از خويش ندارد، مگر فرمايش خداوند نشنيده‌اى كه مى‌فرمايد: «و هنگامى كه بين مردم حكم مى‌كنيد به دادگرى حكم نمائيد كه خداوند شما را بدان، خوب موعظه مى‌كند» حكم‌كنندگان آنان هستند، آيا نمى‌بينى كه در اين آيه حكم‌كنندگان را مورد خطاب قرار داده است؟» غیبت نعمانی،باب3،حدیث5.