أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ بْنُ الْعَلَاءِ الْهَمْدَانِيُّ رَفَعَهُ‌ عَنْ عَبْدِ الْعَزِيزِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ: كُنَّا مَعَ مَوْلَانَا الرِّضَا ع بِمَرْوَ فَاجْتَمَعْنَا وَ أَصْحَابَنَا فِي الْجَامِعِ يَوْمَ الْجُمُعَةِ فِي بَدْءِ مَقْدَمِنَا فَأَدَارُوا أَمْرَ الْإِمَامَةِ وَ ذَكَرُوا كَثْرَةَ الِاخْتِلَافِ فِيهَا  فَدَخَلْتُ عَلَى سَيِّدِي الرِّضَا ع فَأَعْلَمْتُهُ خَوْضَ النَّاسِ فِي ذَلِكَ فَتَبَسَّمَ ع ثُمَّ قَالَ يَا عَبْدَ الْعَزِيزِ جَهِلَ الْقَوْمُ وَ خُدِعُوا عَنْ آرَائِهِمْ .......إِنَّ الْأَنْبِيَاءَ وَ الْأَئِمَّةَ ص يُوَفِّقُهُمُ اللَّهُ وَ يُؤْتِيهِمْ مِنْ مَخْزُونِ عِلْمِهِ وَ حِكَمِهِ مَا لَا يُؤْتِيهِ غَيْرَهُمْ فَيَكُونُ عِلْمُهُمْ فَوْقَ عِلْمِ أَهْلِ الزَّمَانِ‌[6] فِي قَوْلِهِ تَعَالَى‌ أَ فَمَنْ يَهْدِي إِلَى الْحَقِّ أَحَقُّ أَنْ يُتَّبَعَ أَمَّنْ لا يَهِدِّي إِلَّا أَنْ يُهْدى‌ فَما لَكُمْ كَيْفَ‌ تَحْكُمُونَ‌  وَ قَوْلِهِ‌ وَ مَنْ يُؤْتَ الْحِكْمَةَ فَقَدْ أُوتِيَ خَيْراً كَثِيراً  وَ قَوْلِهِ فِي طَالُوتَ‌ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفاهُ عَلَيْكُمْ وَ زادَهُ بَسْطَةً فِي الْعِلْمِ وَ الْجِسْمِ وَ اللَّهُ يُؤْتِي مُلْكَهُ مَنْ يَشاءُ وَ اللَّهُ واسِعٌ عَلِيمٌ‌ وَ قَالَ لِنَبِيِّهِ ص‌ أَنْزَلَ اللَّهُ عَلَيْكَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ عَلَّمَكَ ما لَمْ تَكُنْ تَعْلَمُ وَ كانَ فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكَ عَظِيماً وَ قَالَ فِي الْأَئِمَّةِ مِنْ أَهْلِ بَيْتِ نَبِيِّهِ وَ عِتْرَتِهِ وَ ذُرِّيَّتِهِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَيْهِمْ أَجْمَعِينَ- أَمْ يَحْسُدُونَ النَّاسَ عَلى‌ ما آتاهُمُ اللَّهُ مِنْ فَضْلِهِ فَقَدْ آتَيْنا آلَ إِبْراهِيمَ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ آتَيْناهُمْ مُلْكاً عَظِيماً. فَمِنْهُمْ مَنْ آمَنَ بِهِ وَ مِنْهُمْ مَنْ صَدَّ عَنْهُ وَ كَفى‌ بِجَهَنَّمَ سَعِيراً وَ إِنَّ الْعَبْدَ إِذَا اخْتَارَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِأُمُورِ عِبَادِهِ شَرَحَ صَدْرَهُ لِذَلِكَ وَ أَوْدَعَ قَلْبَهُ يَنَابِيعَ الْحِكْمَةِ وَ أَلْهَمَهُ الْعِلْمَ إِلْهَاماً فَلَمْ يَعْيَ بَعْدَهُ بِجَوَابٍ وَ لَا يُحَيَّرُ فِيهِ عَنْ صَوَابٍ‌  فَهُوَ مَعْصُومٌ مُؤَيَّدٌ مُوَفَّقٌ مُسَدَّدٌ... عبد العزيز بن مسلم گويد: «در مرو خدمت [مولايمان‌] حضرت رضا ع بوديم، در نخستين روزهاى ورودمان روز جمعه ما و يارانمان در مسجد جامع گرد آمديم، سخن از امر امامت به ميان آوردند و از اختلاف بسيار كه در اين امر است ياد نمودند، من خدمت آقايم [امام رضا ع‌] رسيدم و او را از بحث و كند و كاو مردم در آن موضوع آگاه ساختم پس آن حضرت لبخندى زد و سپس فرمود: اى عبد العزيز، مردم ناآگاه‌اند و فريب آراى خود را خورده‌اند....همانا پيامبران و امامان (صلوات اللَّه عليهم) را خداوند توفيق مى‌بخشد و از دانش و حكمت نهانيش آنچه را كه بهره ديگران نفرموده است به آنان عطا مى‌فرمايد، پس علم ايشان فراتر از دانش اهل زمان مى‌گردد بنا به فرمايش خداى تعالى: «آيا آنكه به سوى حقّ رهبرى مى‌كند سزاوارتر است مورد پيروى قرار گيرد يا آن كس كه خود راه را نمى‌يابد مگر آنكه راهنمائيش كنند پس شما را چه مى‌شود، چگونه قضاوت مى‌كنيد؟» و باز فرمايش خداى عزّ و جلّ كه: «كسى كه به او حكمت داده شده خير فراوان به او ارزانى شده است» و باز فرمايش او در باره طالوت كه: «همانا خداوند او را بر شما برگزيد و دانش و توان جسمى او را فزونى بخشيد و خداوند ملك خود به هر كس كه بخواهد عطا مى‌فرمايد و خداوند گشايش بخش و دانا است» و به پيامبر خويش ص فرموده: «خدا كتاب و حكمت بر تو نازل ساخت و آنچه را كه تو نمى‌دانستى به تو آموخت و فضل‌ خداوند در حقّ تو بسيار بزرگ بوده است».  و در باره امامان از اهل بيت و عترت و ذريّه پيامبرش- صلوات اللَّه عليهم أجمعين- مى‌فرمايد: «يا نسبت به آنچه خداوند از فضل خود به مردم (امامان). عطا فرموده حسد مى‌ورزند؟ به تحقيق ما به فرزندان ابراهيم كتاب و حكمت ارزانى داشتيم و به آنان ملك با عظمتى عطا كرديم، پس پاره‌اى از ايشان به او ايمان آوردند و گروهى از مردم از پيشرفت آن جلوگيرى كردند و دوزخ كه آتش سوزان است (براى كيفر آنان) بس است». و چون خداوند بنده‌اى را براى امور بندگانش برگزيند. به همين منظور سينه‌اش را گشاده مى‌سازد و سرچشمه‌هاى حكمت به دل او مى‌سپارد و بر دلش الهام مى‌كند آنچنان الهامى كه پس از آن در هيچ پاسخگوئى به رنج و زحمت نيفتد و در جوابگوئى از طريق حقّ و حقيقت منحرف نشود پس همواره او داراى عصمت و مورد پشتيبانى و برخوردار از توفيق و درستكردار و از خطاها و لغزشها و سقوطها در امان باشد... غیبت نعمانی،باب13،حدیث6.