1.وَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ قَالَ أَخْبَرَنَا عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ مُوسَى الْعَلَوِيُّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ إِسْمَاعِيلَ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ حَمَّادِ بْنِ عِيسَى عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ عُمَرَ الْيَمَانِيِّ عَنْ رَجُلٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ قَالَ: لَتُمَحَّصُنَّ يَا شِيعَةَ آلِ مُحَمَّدٍ تَمْحِيصَ الْكُحْلِ فِي الْعَيْنِ‌ وَ إِنَّ صَاحِبَ الْعَيْنِ يَدْرِي مَتَى يَقَعَ الْكُحْلُ فِي عَيْنِهِ وَ لَا يَعْلَمُ مَتَى يَخْرُجُ‌ مِنْهَا وَ كَذَلِكَ يُصْبِحُ الرَّجُلُ عَلَى شَرِيعَةٍ مِنْ أَمْرِنَا وَ يُمْسِي وَ قَدْ خَرَجَ مِنْهَا وَ يُمْسِي عَلَى شَرِيعَةٍ مِنْ أَمْرِنَا وَ يُصْبِحُ وَ قَدْ خَرَجَ مِنْهَا. ابراهيم بن عمر يمانى به واسطه مردى از امام باقر ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود: «اى شيعه آل محمّد، حتما بايد مورد پاكسازى قرار گيريد همچون پالودن و برطرف شدن سرمه از چشم، كه صاحب چشم مى‌داند چه وقتى سرمه در چشمش جاى مى‌گيرد ولى نمى‌داند چه زمانى از آن بيرون مى‌شود و به همين گونه است حال مرد كه بر طريق امر ما (امامت) صبح مى‌كند (روز را آغاز مى‌كند) و بعد روز را شب مى‌كند و (بعد) در حالى كه از آن خارج شده شب را به صبح مى‌برد» (يعنى بامداد مسلمان است و شامگاه كافر و بالعكس). غیبت نعمانی،باب12،حدیث12. 2.وروی محمّد بن عبد اللّه بن جعفر الحمیریّ، عن أبیه، عن یعقوب بن یزید، عن حمّاد بن عیسی، عن إبراهیم بن عمر الیمانیّ، عن رجل، عن أبی جعفر علیه السلام أنّه قال:[وَاللّه ِ] لَتُمَحِّصَنَّ یا مَعْشَرَ الشِّیعَةِ، شِیعَةُ آلِ مُحَمَّدٍ! کَمَخِیضِ الْکُحْلِ فِی الْعَیْنِ لِأَنَّ صاحِبَ الْکُحْلِ یَعْلَمُ مَتی یَقَعُ فِی الْعَیْنِ وَلا یَعْلَمُ مَتی یَذْهَبُ، فَیُصْبِحُ أَحَدُکُمْ وَهُوَ یَری أَنَّهُ عَلی شَرِیعَةٍ مِنْ أَمْرِنا فَیَمْسِی وَقَدْ خَرَجَ مِنْها، وَیَمْسِی وَهُوَ عَلی شَرِیعَةٍ مِنْ أَمْرِنا فَیُصْبِحُ وَقَدْ خَرَجَ مِنْها. ابراهیم بن عمر یمانی از مردی نقل کرده و او هم از امام باقر علیه السلام نقل می کند که حضرت فرمودند: ای جماعت شیعه وای شیعیان آل محمّد! مثل سرمه ای که به چشم می کشند امتحان و آزمایش می شوید، چرا که صاحب سرمه و کسی که به چشمش سرمه می کشد، می داند کی سرمه وارد چشم می شود، امّا نمی داند که کی از چشمش خارج می شود. [زمانی می آید که] بعضی از شما صبح که می شود خودشان را در شریعت و مذهب می بینند، ولی وقتی که عصر می شود، از ولایت و شریعت ما خارج شده است. و یا این که بعد از ظهر و شب به امر ما معتقدند، ولی صبح که می شود از ولایت ما خارج شده است. الغیبة طوسی،حدیث288،ص591.