وَ بِهِ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: كَيْفَ أَنْتُمْ إِذَا وَقَعَتِ السَّبْطَةُ بَيْنَ الْمَسْجِدَيْنِ‌ فَيَأْرِزُ الْعِلْمُ فِيهَا كَمَا تَأْرِزُ الْحَيَّةُ فِي جُحْرِهَا وَ اخْتَلَفَتِ الشِّيعَةُ بَيْنَهُمْ وَ سَمَّى بَعْضُهُمْ بَعْضاً كَذَّابِينَ وَ يَتْفُلُ بَعْضُهُمْ فِي وُجُوهِ بَعْضٍ فَقُلْتُ مَا عِنْدَ ذَلِكَ مِنْ خَيْرٍ قَالَ الْخَيْرُ كُلُّهُ عِنْدَ ذَلِكَ يَقُولُهُ ثَلَاثاً يُرِيدُ قُرْبَ الْفَرَجِ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ رَحِمَهُ اللَّهُ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ رِجَالِهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ‌ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِيٍّ الْوَشَّاءِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَسَنِ‌ عَنْ أَبَانِ بْنِ تَغْلِبَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع‌ كَيْفَ أَنْتَ إِذَا وَقَعَتِ الْبَطْشَةُ وَ ذَكَرَ مِثْلَهُ بِلَفْظِهِ‌ آبان بن تغلب از امام صادق ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود: «چگونه خواهيد بود چون سبطه واقع شود در بين دو مسجد (مسجد الحرام و مسجد النّبيّ يا مسجد كوفه و مسجد سهله) پس علم در آن جمع گردد همچنان كه مار خود را در سوراخ خويش گرد مى‌كند و شيعه در ميان خويش اختلاف كند و پاره‌اى ديگرى را دروغگو خواند و بعضى در روى پاره‌اى ديگر آب دهان اندازند. عرض كردم: خيرى در آن حال نيست، فرمود: همه خير در همان حال است- و اين سخن را سه بار تكرار كرد- منظور آن حضرت نزديك شدن فرج بود». محمد بن يعقوب كلينىّ نيز از طريق ديگرى از ابان بن تغلب از امام صادق ع نقل مى‌كند كه آن حضرت فرمود: «هنگامى كه بطشه (به معنى گرفتن به زور يا گرفتارى به سرپنجه قدرت) واقع شود تو چگونه خواهى بود- و حديث پيش را با الفاظش نقل كرده است». غیبت نعمانی،فصل(فی وظایف الناس فی زمن الغیبة)،حدیث7.