حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ الْمِيثَمِيِّ عَنْ زَائِدَةَ بْنِ قُدَامَةَ عَنْ عَبْدِ الْكَرِيمِ قَالَ: ذُكِرَ عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع الْقَائِمُ فَقَالَ أَنَّى يَكُونُ ذَلِكَ وَ لَمْ يَسْتَدِرِ الْفَلَكُ حَتَّى يُقَالَ مَاتَ أَوْ هَلَكَ فِي أَيِّ وَادٍ سَلَكَ فَقُلْتُ وَ مَا اسْتِدَارَةُ الْفَلَكِ فَقَالَ اخْتِلَافُ الشِّيعَةِ بَيْنَهُمْ. زائدة بن قدامه از عبد الكريم روايت مى‌كند كه گفت: «نزد امام صادق از حضرت قائم عليهما السّلام ياد شد. پس فرمود: چگونه چنين چيزى ممكن است؟ در حالى كه زمانه هنوز چندان گردش نكرده است كه گفته شود: او مرده يا هلاك شده؟ در كدام وادى راه مى‌پيمايد؟ من عرض كردم: منظور از گردش روزگار چيست؟ فرمود: وقوع اختلاف شيعه در بين خودشان». غیبت نعمانی،فصل (فیما روی طول غیبه فی شک الناس فیه)،حدیث19.