وَ أَخْبَرَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بِإِسْنَادِهِ عَنِ الْحَسَنِ عَنْ حَفْصِ بْنِ نَسِيبٍ فُرْعَانَ‌ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَى أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَيَّامَ قَتْلِ الْمُعَلَّى بْنِ خُنَيْسٍ مَوْلَاهُ فَقَالَ لِي يَا حَفْصُ حَدَّثْتُ الْمُعَلَّى بِأَشْيَاءَ فَأَذَاعَهَا فَابْتُلِيَ بِالْحَدِيدِ إِنِّي قُلْتُ لَهُ إِنَّ لَنَا حَدِيثاً مَنْ حَفِظَهُ عَلَيْنَا حَفِظَهُ اللَّهُ وَ حَفِظَ عَلَيْهِ دِينَهُ وَ دُنْيَاهُ وَ مَنْ أَذَاعَهُ عَلَيْنَا سَلَبَهُ اللَّهُ دِينَهُ وَ دُنْيَاهُ يَا مُعَلَّى إِنَّهُ مَنْ كَتَمَ الصَّعْبَ مِنْ حَدِيثِنَا جَعَلَهُ اللَّهُ نُوراً بَيْنَ عَيْنَيْهِ وَ رَزَقَهُ الْعِزَّ فِي النَّاسِ‌ وَ مَنْ أَذَاعَ الصَّعْبَ مِنْ حَدِيثِنَا لَمْ يَمُتْ حَتَّى يَعَضَّهُ السِّلَاحُ أَوْ يَمُوتَ مُتَحَيِّراً. حفص بن نسيب گويد: «در آن روزها كه معلّى بن خنيس- كارگر امام صادق 7- كشته شده بود، نزد آن حضرت رفتم پس بمن فرمود: اى حفص من پاره‌اى چيزها به معلّى گفته بودم، او آنها را منتشر كرد و خود را به دم تيغ داد، به او گفته بودم ما را سخنى است كه هر كه آن را نگهدارد (از گفتن آن خوددارى كند) خداوند نيز او را حفظ مى‌كند و دين و دنياى او را از آسيب نگه مى‌دارد و هر كس آن را به رغم ما منتشر كند خداوند نيز دين و دنيايش را از او مى‌گيرد. اى معلّى هر كس حديثى را از ما كه فهمش مشكل و باور كردنش بر مردم عادى سخت است پنهان نگهدارد، خداوند آن را به صورت نورى در برابر چشمانش قرار مى‌دهد و عزّت در ميان مردم را نصيب او مى‌كند و هر كس كه آن حديث را منتشر كند مرگ به سراغ او نمى‌رود تا اينكه اسلحه او را دريابد (با سلاح بقتل برسد) يا با سرگردانى و آوارگى از دنيا برود». غیبت نعمانی،باب1،حدیث12.