حکایت عبدالرحمن بن سیابه و وصیت امام صادق(ع) به او

مؤلّف گوید: این دعا مشتمل بر مضامین بلندى است، و عبد الرحمن بن سیابه‌‌ همان کسى است، که حضرت‏ صادق علیه السّلام او را وصیت سودمندى فرموده که بیانش در اینجا شایسته است، عبد الرحمن نقل کرده: وقتى پدرم سیابه‏ از دنیا رفت، مردى از دوستانش در منزل ما را کوبید، من به سویش رفتم، به من تسلیت گفت سپس پرسید: پدرت چیزى براى شما گذاشته؟ گفتم: نه! کیسه‏اى که هزار دهم در آن بود به من داد و گفت نیکو محافظت کن و با آن به کسب‏ معاش برخیز، من خوشحال شده، نزد مادرم رفتم، و او را به این مسئله خبر دادم، در پایان آن روز نزد یکى از دوستان پدرم‏ رفتم که براى من کسى مهیّا کند، او برایم سرمایه‏اى از جامه‏هاى سابرى خرید، در مغازه‏اى نشستم، و مشغول کسب شدم‏ حق تعالى مرا از آن کسب خیر بسیارى نصیب فرمود، وقت حج رسید، به قلبم افتاد به حج روم، نزد مادر رفته و او را به حجّ‏رفتنم خبر کردم، مادر گفت هزار دهم آن مرد را بازگردان، پول آن مرد را تهیه و به او پرداختم، مانند اینکه‏ پول را به و بخشیدم خوشحال شد و لى به من گفت: شاید پولى که به تو دادم کم بوده، و نتوانستى با آن کسب کنى، اگر خواهى بیش از این در اختیارت بگذارم، گفتم نه، قصد حجّ دارم، خواستم پول شما را بازگردانم، به مکه رفتم، اعمال‏ حج را بجا آوردم، به مدینه شرفیاب شدم و با گروهى از مدرم در وقتى که اذن عام مى‏دادند خدمت حضرت صادق علیه السّلام‏ رفتم، چون جوان بودم و ناشناخته، آخر جمعیت نشستم، مردم شروع به پرسش کردند، و حضرت پاسخ آنان را لطف‏ مى‏فرمود، پس از گرفتن جواب مى‏رفتند، تا جمعیّت کم شد، حضرت به جانب من اشاره کردند و فرمودند: آیا حاجتى‏ دارى؟ گفتم: فدایت شوم، من عبد الرحمن بن سیابه هستم. احوال پدرم را پرسیدند. گفتم: از دنیا رفت، محزون‏ و غمگین شدند، گویا حضرت را دردى گرفت، فرمودند: خدا او را رحمت کند. پرسیدند: چیزى گذاشت؟ گفتم: نه. فرمودند: از کجا توانستى به حج بیایى؟ قصه آن مردى را که هزار درهم به من داد شروع کردم، حضرت فرصت تمام‏ کردن قصه را ندادند و فرمودند: حج آمدى، هزار درهم آن مرد را چه کردى؟ گفتم: به صاحبش بازگردانم. فرمود: احسنت، سپس فرمود: آیا تو را وصیّتى نکنم؟ گفتم: چرا، فرمودند: به راستى در گفتار، و اداى امانت ملازمت‏ کن تا با مردم در اموالشان شریک شوى، آنگاه بین دو انگشت خود را جمع کرد، یعنى اگر گفتارت صادقانه شد، و دروغ نگفتى، و خلاف وعده نکردى، و در موعد معیّنى که وعده کردى مال مردم را بازگردانى، و حق مردم را نخورى‏ از مردم هرچه بخواهى به تو مى‏دهند، روى این حساب، به خاطر امانت و صداقتى که در تو وجود دارد شریک‏ مردم در اموالشان مى‏شوى. من این وصیت را از حضرت حفظ کردم، یعنى به آن عمل کردم، و آنقدر مال یافتم که زکات سیصدهزار دهم را پرداختم. در روایت دیگرى وارد شده: این دعاى حضرت على بن الحسین علیه السّلام است‏ و در پایانش این اضافه قرار دارد: امین ربّ العالمین. بیست‏وهشتم: از ابن محبوب روایت شده: حضرت صادق علیه السّلام این دعا را تعلیم شخصى فرمود که بخواند:

بیست‏ونهم: به سند معتبر روایت شده: حضرت صادق علیه السّلام این دعا را به ابو بصیر تعلیم داد که بخواند:

سى‏ام: از یونس روایت شده: به حضرت رضا علیه السّلام عرضه داشتم: به من دعاى کوچکى بیاموز. فرمود: بخوان: یا من دلّنى على نفسه، و ذلّل قلبى بتصدیقه، اسالک الامن و الایمان