دعای امام حسین(ع) در روز عاشورا
مؤلّف گوید: این دعا همان دعاى رسول خدا صلى الله علیه و آله در روز بدر و احزاب، و دعاى حضرت سید الشهدا علیه السّلام در روز عاشورا است، و جز این دعا دو دعاى دیگر از حضرت روایت شده که در روز عاشورا خواندند، یکى دعایى است که به حضرت سجاد علیه السّلام تعلیم فرمودند، زمانى که ایشان را به سینه خود چسباند در حالىکه از بدن مبارکشان خون مىجوشید، و این دعا را براى حاجت و نیاز مهم و اندوه و بلاى سخت و امر بزرگ دشوار مىخوانند، و آن دعا این است:
بِحَقِّ یسَّ وَالْقُرْآنِ الْحَکیمِ وَ بِحَقِّ طه وَ الْقُرْآنِ الْعَظیمِ یا مَنْ یَقْدِرُ عَلى حَوآئِجِ السّآئِلینَ یا مَنْ یَعْلَمُ ما فِى الضَّمیرِ یا مُنَفِّساً عَنِ الْمَکْرُوبینَ یا مُفَرِّجاً عَنِ الْمَغْمُومینَ یا راحِمَ الشَّیْخِ الْکَبیرِ یا رازِقَ الطِّفْلِ الصَّغیرِ یا مَنْ لایَحْتاجُ اِلَى التَّفْسیرِ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ وَافْعَلْ بى کَذا و کَذا
به حق یس و قرآن حکیم، و به حق ط و قرآن عظیم، اى که بر نیازهاى خواهندگان توانایى، اى که آنچه در باطن است مىدانى، اى خارجکننده غم و اندوه از گرفتاران، اى گشاینده غم از غمناکان، اى رحم کننده به پیرمرد، اى روزىدهنده به کودک صغیر، اى که نیاز به تفسیر ندارى، بر محمّد و خاندان محمّد درود فرست، و با من چنین و چنان کن
و حاجت خود را بخواه. پنجم: از حضرت صادق علیه السّلام نقل شده: دست خود را به جانب آسمان برداشت و گفت:
رَبِّ لاتَکِلْنى اِلى نَفْسى طَرْفَةَ عَیْنٍ اَبَدَاً لا اَقَلَّ مِنْ ذلِکَ وَلا اَکْثَرَ
اى پروردگارم هرگز چشم برهمنهادنى مرا به خود وامگذار نه کمتر از این و نه بیشتر
ششم: و از آن حضرت روایت شده: این کلمات را مىگفت:
اِرْحَمْنى مِمّا لاطاقَةَ لى بِهِ وَلاصَبْرَ لى عَلَیْهِ
بر آنچه تابش را ندارم و بر آن توان صبر برایم نیست به من رحم کن
هفتم: از حضرت صادق علیه السّلام نقل شده: بگو:
اَللّهُمَّ اِنّى اسْئَلُکَ بِجَلالِکَ وَ جَمالِکَ وَ کَرَمِکَ اَنْ تَفْعَلَ بى کَذا وَ کَذا
خداوندا به جلال و جمال و کرمت از تو مىخواهم با من چنین و چنان کنى
هشتم: از فضل بن یونس نقل شده: موسى بن جعفر علیه السّلام به من فرمود که بسیار بگو: الّلهمّ لا تجعلنى من المعارین و لا تخرجنى من التّقتصیر یعنى: خدایا مرا از کسانى که ایمانشان عاریه و ناپایدار است قرار مده، یا مرا از کسانى که آنها را به خودشان وانهادى، همانند چهارپایى که مهارش را به گردنش افکنند و او را به چراکردن رها کنند، که هرکارى بخواهد بکند، و هرکجا بخواهد برود و مرا از تقصیر بیرون مکن، یعنى چنان مکن که من خود را مقصّر ندانم، بلکه چنان باشم که همیشه خود را مقصّر در‌گاه تو بدانم. نهم: از حضرت باقر علیه السّلام روایت شده: حق تعالى مردى از بادیه را به سبب این دو کلمه که به آن دعا کرد آمرزید:
اَللّهُمَّ اِنْ تُعَذِّبْنى فَاَهْلٌ لِذلِکَ اَنَا وَ اِنْ تَغْفِرْلى فَاَهْلٌ لِذلِکَ اَنْتَ
خدایا اگر عذابم کنى، من سزاوار آنم، و اگر بیامرزىام تو شایسته آنى
دهم: از داور رقّى روایت شده: از حضرت صادق علیه السّلام مىشنیدم، بیشتر چیزى که در دعا به آن اصرار مىورزید، خدا را به حق پنج تن: محمّد و امیر مؤمنان و فاطمه و حسن و حسین علیهم السّلام مىخواند. یازدهم: از یزید ضایغ روایت شده: به حضرت صادق علیه السّلام گفتم: خدا را براى ما بخوان، حضرت این دعا را براى ما خواند: اللهمّ ارزقهم صدق الحدیث، و اداء الامانة، و المحافظة على الصّلوات، الّلهمّ انّهم احقّ خلقک ان تفعله بهم، الّلهم افعله بهم. دوازدهم: این دعا را که امیر مؤمنان مىخواند بخواند:
اَللّهُمَّ مُنَّ عَلَىَّ بِالتَّوَکَّلِ عَلَیْکَ وَالتَّفْویضِ اِلَیْکَ وَالرِّضا بِقَدَرِکَ وَ التَّسْلیمِ لاَِمْرِکَ حَتّى لا اُحِبَّ تَعْجیلَ ما اَخَّرْتَ وَ لاتَاْخیرَ ما عَجَّلْتَ یا رَبَّ الْعالَمینَ
خدایا به توکّل بر خودت، و واگذاشتن به نگاهت، و خشنودى به تقدیرت، و تسلیم در برابر امرت بر من منّت گذار، تا شتاب آنچه را تأخیر انداختى، و تأخیر آنچه را در آن شتاب کردى دوست نداشته باشم، اى پروردگار جهانیان
سیزدهم: روایت شده: جبرئیل خدمت رسول خدا صلّى الله علیه و آله آمد و عرض کرد: پروردگارت مىفرماید: هرگاه روزوشبى خواستى مرا عبادتى کنى، و حق عبادت را بجا آورى، دستهایت را به جانب من بلند کن و بگو:
اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْداً خالِداً مَعَ خُلُودِکَ وَ لَکَ الْحَمْدُ حَمْداً لا مُنْتَهى لَهُ دُونَ عِلْمِکَ وَ لَکَ الْحَمْدُ حَمْداً لا اَمَدَ لَهُ دُونَ مَشِیَّتِکَ وَ لَکَ الْحَمْدُ حَمْداً لاجَزآءَ لِقآئِلِهِ اِلّا رِضاکَ اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ کُلُّهُ وَ لَکَ الْمَنُّ کُلُّهُ وَ لَکَ الْفَخْرُ کُلُّهُ وَ لَکَ الْبَهاءُ کُلُّهُ وَلَکَ الْنُّورُ کُلُّهُ وَ لَکَ الْعِزَّةُ کُلُّها وَ لَکَ الجَبَروُتُ کُلُّها وَ لَکَ الْعَظَمَةُ کُلُّها وَ لَکَ الدُّنْیا کُلُّها وَ لَکَ الاْخِرَةُ کُلُّها و لَکَ اللَّیْلُ وَالنَّهارُ کُلُّهُ وَ لَکَ الْخَلْقُ کُلُّهُ وَ بِیَدِکَ الْخَیْرُ کُلُّهُ وَ اِلَیْکَ یَرْجِعُ الاَْمْرُ کُلُّهُ عَلانِیَتُهُ وَ سِرُّهُ اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ حَمْداً اَبَداً اَنْتَ حَسَنُ الْبَلاءِ جَلیلُ الثَّناءِ سابِغُ النَّعْم آءِعَدْلُ الْقَضآءِ جَزیلُ الْعَطآءِ حَسَنُ الاْلاءِ اِلهٌ فِى الاَْرْضِ وَ اِلهٌ فِى السَّمآءِ اَللّهُمَّ لَکَ الْحَمْدُ فِى السَّبْعِ الشِّدادِ وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى الاَْرْضِ الْمِهادِ وَ لَکَ الْحَمْدُ طاقَةَ الْعِبادِ وَ لَکَ الْحَمْدُ سَعَةَ الْبِلادِ وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى الْجِبالِ الاَْوْتادِ وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى اللَّیْلِ اِذا یَغْشى وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى النَّهارِ اِذا تَجَلّى وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى الاْخِرَةِ وَ الاُْولى وَ لَکَ الْحَمْدُ فِى الْمَثانى وَالْقُرْآنِ الْعَظیمِ
خدایا ستایش توراست، ستایشى همیشگى با همیشگىات، و ستایش توراست ستایش که برایش پایانى جز علم تو نیست، و ستایش توراست، ستایشى که جز خواست تو اندازهاى ندارد، و ستایش توراست ستایشى که براى گویندهاش پاداشى جز خشنودى تو نیست، خدایا توراست هر ستایشى، و هر احسانى، و هر فخرى، و هر زیبایى، و هر نورى و هر عزّتى، و هر جبروتى، و هر عظمتى، و همه دنیا و همه آخرت، و هر شب و روزى، و همه خلق، و هر خیرى به دست توست، و همه امور چه آشکار و چه نهان به سوى تو بازمىگردد، خدایا ستایش توراست، ستایشى ابدى، تو نیکو آزمایشى، بزرگ ثنایى، کامل نعمتى، عادلانه حکمى، شایان عطایى، نیکو نعمتهایى، معبودى در زمین و معبودى در آسمان، خدایا ستایش توراست در هفت آسمان، و ستایش توراست در زمین گسترده، و ستایش توراست به طاقت بندگان، و ستایش توراست به وسعت سرزمینها، و ستایش توراست در کوهها آن می‌خهاى زمین، و ستایش توراست در شب آنگاه که بپوشاند، و ستایش توراست در روز هنگامىکه روشنى بخشد، و ستایش توراست در آخرت و دنیا، و ستایش توراست در سوره حمد و قرآن بزرگ
وَ سُبْحانَ اللهِ وَ بِحَمْدِهِ وَالاَرْضُ جَمیعاً قَبْضَتُهُ یَوْمَ الْقِیمَةِ وَالسَّمواتُ مَطْوِیّاتٌ بِیَمینِهِ سُبْحانَهُ وَ تَعالى عَمّا یُشْرِکُونَ سُبْحانَ اللهِ وَ بِحَمْدِهِ کُلُّ شَیْئٍ هالِکٌ اِلّا وَجْهَهُ سُبْحانَکَ رَبَّنا وَ تَعالَیْتَ وَ تَبارَکْتَ وَ تَقَدَّسْتَ خَلَقْتَ کُلَّ شَیْئٍ بِقُدْرَتِکَ وَ قَهَرْتَ کُلَّ شَیْئٍ بِعِزَّتِکَ وَ عَلَوْتَ فَوْقَ کُلِّ شَیْئٍ بِارْتِفاعِکَ وَ غَلَبْتَ کُلَّشَیْئٍ بِقُوَّتِکَ وَ ابْتَدَعْتَ کُلَّشَیْئٍ بِحِکْمَتِکَ وَ عِلْمِکَ وَ بَعَثْتَ الرُّسُلَ بِکُتُبِکَ وَ هَدَیْتَ الصّالِحینَبِاِذْنِکَ وَ اَیَّدْتَ الْمُؤْمنینَ بِنَصْرِکَ وَ قَهَرْتَ الْخَلْقَ بِسُلْطانِکَ لا اِلهَ اِلّا اَنْتَ وَحْدَکَ لا شَریکَ لَکَ لا نَعْبُدُ غَیْرَکَ وَلانَسْئَلُ اِلّا اِیّاکَ وَلانَرْغَبُ اِلّا اِلَیْکَ اَنْتَ مَوْضِعُ شَکْوانا وَ مُنْتَهى رَغْبَتِنا وَ اِلهُنا وَ مَلیکُنا
و منزّه است خدا به ستایشش اندرم و همه زمین در روز قیامت در دست اوست، و آسمانها به دست قدرتش پیچیده است، منزّه و بر‌تر است از انچه شریکش نمایند، منزّه است خدا و به ستایشش اندرم، همهچیز هلاک شونده است جز جلوه او، منزّهى تو پروردگار ما، بر‌تر و خجسته و مقدّسى، همهچیز را به قدرتت آفریدى، همهچیز را با عزّتت مقهور نمودى، و بالاى همهچیز فراز آمدى به بلندىات، و بر همهچیز چیره گشتى به نیرویت، و پدید آوردى همهچیز را به حکمت و علمت، و انبیا را برانگیختى با کتابهایت، و شایستگان را هدایت نمودى به اجازهات، و مؤمنان را تأیید کردى به یارىات، و خلق را مقهور کردى به سلطنتت، معبودى جز تو نیست، یگانهاى، برایت شریکى نیست، جز تو را عبادت نمىکنیم، و جز از تو نمىخواهیم، و رغبتى جز به تو نداریم، تو جایگاه گلایهها، و نهایت رغبت و معبود ومالک همه مایى