در اعمال حرم امام حسین(ع)

پانزدهم: از جمله اعمال این روزه منوره دعاى مظلوم علیه ظالم است‏ یعنى سزاوار است براى کسى‏که از ستم ستمکارى مضطّر شده این دعا را در آن حرم نورانى بخواند و دعا چنان است که شیخ الطائفه در «مصباح المتهجّد» در اعمال روز جمعه ذکر کرده که مستحبّ است دعاى مظلوم را نزد قبر ابى عبد الله الحسین علیه السّلام بخوانند، و آن د عا این است:

پس خود را بر روى قبر انداخته و بگوید:

آنقدر تکرار کند که عبارت النّصر النّصر را تا نفس قطع شود. شانزدهم: از جمله اعمال‏ در آن حرم دعایى است که ابن فهد قدّس سرّه در کتاب «عدّة الداعى» از امام صادق علیه السّلام روایت کرده که حضرت فرمودند هرکه حاجتى به درگاه خدا براى او باشد، نزد سر امام حسین علیه السّلام بایستد و بگوید:

ان شاء الله تعالى حاجت او برآورده مى‏شود. هفدهم: از جمله اعمال دو رکعت نماز، در آن حرم مطهّر نزد سر مقدّس با سوره الرّحمن و سوره تبارک است. سیّد ابن طاووس‏ روایت کرده هرکه این نماز را بخواند، خداوند عطابخش براى او بیست‏وپنج حجّ پذیرفته و نیکو که با رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم انجام داده‏ باشد مى‏نویسد. هیجدهم: از جمله اعمال در آن بارگاه بلند ارج استخاره است، علامه مجلسى کیفیّت آن را ذکر کرده و اصل روایت به سند صحیح از امام صادق علیه السّلام در کتاب» قرب الإسناد «حمیرى است، که هرکسى در امرى از امور درحالى‏که نزد حضرت امام‏ حسین علیه السّلام بایستد، و از خداى عالمیان صد مرتبه طلب خیر کند، و بگوید: الحمد لله و لا اله الا الله و سبحان الله و خدا را به عظمت یاد کند، و حمد و ثناى حضرتش را بگوید، چنان‏که سزاوار شأن حق است، البته حق تعالى آنچه در آن‏ امر خیر اوست به او مى‏نمایاند، و براى او پیش مى‏آورد، و موافق روایات دیگر، به این صورت طلب خیر مى‏کند که‏ صد مرتبه مى‏گوید: اسخیر الله برحمته خیرة فى عافیة نوزدهم: شیخ اجل کامل ابو القاسم جعفر بن قولویه قمى رحمة الله از امام صادق علیه السّلام روایت کرده: هرگاه حضرت ابو عبد الله را زیارت کردید، ملازم سکوت باشید مگر از خیر، به درستى که ملائکه شب و روز، از گروه حفظ، نزد ملائکه‏اى که در حایرند حاضر مى‏شوند و با ایشان مصافحه مى‏کنند، و ملائکه‏اى که در حایرند از شدّت گریستن جواب ایشان را نمى‏دهند و پیوسته‏ مشغول گریه و زارى‏اند، مگر در وقت زوال شمس، و وقت طلوع فجر، که در این دو موقعیت ساکت مى‏شوند، پس‏ ملائکه حفظ منتظر مى‏مانند تا ظهر شود و فجر ظاهر گردد، در این دو وقت با ایشان سخن مى‏گویند و ایشان را چیزهایى از امر آسمان از آنها سؤال مى‏کنند، ولى در بین این دو وقت ملائکه حائر نطق نمى‏کنند، و از دعا و گریستن آرام نمى‏گیرند، و نیز از آن حضرت روایت کرده‏اند: حق تعالى تنها براى قبر امام حسین علیه السّلام چهار هزار فرشته را ژولیده‏مو، و گردآلود موکل نموده و به شکل اصحاب مصیبت از طلوع صبح تا ظهر بر آن حضرت گریه مى‏کنند، و احادیث به این مضمون بسیار است، و از این روایات ظاهر مى‏شود که گریستن بر آن حضرت در آن حرم مطّهر محبوب، و بلکه شایسته است که از اعمال آن بارگاه مبارک که «بیت الاحزان» شیعیان است شمرده شود. و از حدیثى که از امام صادق علیه السّلام است‏ و به وسیله صفوان روایت شده استفاده مى‏شود، که زارى ملائکه در درگاه خدا، در لعنت کردن بر قاتلان امیر مؤمنان علیه السّلام، و بر قاتلان امام حسین علیه السّلام و نوحه نمودن پریان بر آنان، و گریه کردن ملائکه، که گرداگرد ضریح امام حسین علیه السّلام‏اند، و بسیارى اندوه ایشان، به حدّى است، که اگر کسى آنها را بشنود، خوردن و آشامیدن، و خواب بر او گوارا نخواهد بود در حدیث عبد الله بن حمّاد بصرى است، که امام صادق علیه السّلام به او فرمود: به من خبر رسیده، که گروهى از اطراف کوفه‏ و مردمانى غیر ایشان و زنانى که براى آن حضرت نوحه‏گرى مى‏کنند، کنار قبر امام حسین علیه السّلام مى‏آیند، و این کار در نیمه‏ ماه شعبان است، پس بعضى قرائت مى‏کنند و گروهى داستان مى‏خوانند (یعنى کیفیت شهادت و سایر مصایب را ذکر مى‏کنند) و عدّه‏اى نوحه‏گرى دارند، و بعضى مرثیه مى‏خوانند، گفتم: آرى فدایت شوم، قسمتى از آنچه را بیان فرمودى‏ من مشاهده کرده‏ام. امام فرمود: حمد خدایى را که در میان مردم کسانى را قرار داد، که نزد ما مى‏آیند، و ما را مدح مى‏کنند و براى ما مرثیه مى‏خوانند، و قرار داد دشمن ما را، کسانى که به شیعیان ما طعنه مى‏زنند، از خویشان ما یا غیر ایشان، و آنان را تهدید مى‏کنند، و کارشان را زشت مى‏شمارند. و در صدر همین حدیث آمده: هرکه به زیارت او مى‏رود مى‏گرید، و هرکه نمى‏رود، بر مصیبت او اندوهناک مى‏باشد، و هرکه او را به یاد مى‏آورد، دلش مى‏سوزد، و نیز هرکه به جانب قبر پسرش‏ که در پایین پاى او قرار دارد و نظر مى‏اندازد ترحّم مى‏کند، در بیابانى که خویشى و دوستى نزد او نیست، و حق او را غصب کردند و جمعى از کافران و مرتدان از دین اجتماع کردند و یکدیگر کمک دادند، تا او را کشتند و دفن نکرده در بیابان‌‌ رها کردندو او را از آب فراتى‏ که حیوانات مى‏خوردند منع کردند و حق رسول خدا صلّى الله علیه و آله و سلّم و وصیّتى که درباره حسین و اهل بیتش کرده بود ضایع نمودند!! و نیز ابن قولویه از حارث اعور روایت کرده: امیر مؤمنان علیه السّلام فرمود: پدر و مادرم فداى حسین شهید در پشت کوفه، به خدا قسم گویا مى‏بینم جانوران‏ وحشى را، از هر نوعى که گردنها را به سوى قبر او کشیده‏اند و بر او شب تا به صبح مى‏گریند، پس حالا که چنین بوده، مبادا شما جفا کنید و اخبار در این باب بسیار است.