زیارت اول
مقصد اول: در زیارات مطلقه که بسیار است، و ما در اینجا تنها به ذکر چند زیارت اکتفا مىکنیم. اول: زیارتى است که شیخ مفید و شهید و سیّد ابن طاووس و دیگران ذکر کردهاند و کیفیت آن به این صورت است: هرگاه اراده زیارت کنى غسل کن، و دو جامه پاک بپوش و به چیزى از بوى خوش خود را خوشبو کن و اگر بوى خوش نیافتى مانعى ندارد، چون از خانه بیرون آمدى بگو:
اللهُمَّ إِنِّی خَرَجْتُ [تَوَجَّهْتُ] مِنْ مَنْزِلِی أَبْغِی فَضْلَکَ وَ أَزُورُ وَصِیَّ نَبِیِّکَ صَلَوَاتُکَ عَلَیْهِمَا اللهُمَّ فَیَسِّرْ ذَلِکَ لِی وَ سَبِّبِ الْمَزَارَ لَهُ وَ اخْلُفْنِی فِی عَاقِبَتِی وَ حُزَانَتِی بِأَحْسَنِ الْخِلافَةِ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدایا از خانهام بیرون آمدم، جویاى فضل تو هستم، جانشین پیامبرت) درود تو بر آن دو (را زیارت مىکنم. خدایا این زیارت را برایم آسان کن، و سببش را برایم فراهم آر، و مرا نسبت به سرانجام و غمخوارانم جانشین باش به نیکو‌ترین جانشینى، اى مهربانترین مهربانان
پس روانه شو، درحالىکه زبانت گویا باشد به ذکر:) الحمد لله و سبحان الله و لا اله الا الله (و چون به حدود کوفه [جایى که در گذشته محّل خندق شهر بوده است] رسیدى بایست و بگو:
اللهُ أَکْبَرُ اللهُ أَکْبَرُ أَهْلُ [أَهْلَ] الْکِبْرِیَاءِ وَ الْمَجْدِ وَ الْعَظَمَةِ اللهُ أَکْبَرُ أَهْلُ [أَهْلَ] التَّکْبِیرِ وَ التَّقْدِیسِ وَ التَّسْبِیحِ وَ الْآلاءِ اللهُ أَکْبَرُ مِمَّا أَخَافُ وَ أَحْذَرُ اللهُ أَکْبَرُ عِمَادِی وَ عَلَیْهِ أَتَوَکَّلُ اللهُ أَکْبَرُ رَجَائِی وَ إِلَیْهِ أُنِیْبُ اللهُمَّ أَنْتَ وَلِیُّ نِعْمَتِی وَ الْقَادِرُ عَلَى طَلِبَتِی تَعْلَمُ حَاجَتِی وَ مَا تُضْمِرُهُ هَوَاجِسُ الصُّدُورِ وَ خَوَاطِرُ النُّفُوسِ فَأَسْأَلُکَ بِمُحَمَّدٍ الْمُصْطَفَى الَّذِی قَطَعْتَ بِهِ حُجَجَ الْمُحْتَجِّینَ وَ عُذْرَ الْمُعْتَذِرِینَ وَ جَعَلْتَهُ رَحْمَةً لِلْعَالَمِینَ أَنْ لا تَحْرِمَنِی ثَوَابَ زِیَارَةِ وَلِیِّکَ وَ أَخِی نَبِیِّکَ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ قَصْدَهُ وَ تَجْعَلَنِی مِنْ وَفْدِهِ الصَّالِحِینَ وَ شِیعَتِهِ الْمُتَّقِینَ بِرَحْمَتِکَ یَا أَرْحَمَ الرَّاحِمِینَ
خدا بزرگ‌تر است، خدا بزرگ‌تر است، شایسته کبریایى و بزرگوارى و عظمت است، خدا بزرگ‌تر است، شایسته بزرگ شمردن و تقدیس و تسبیح و نعمتهاست، خدا بزرگ‌تر است از آنچه مىترسم و حذر مىکنم، خدا بزرگ‌تر است، تکیهگاه من است، و بر او توکّل مىکنم، خدا بزرگ‌تر است، امید من است، و به سوى او باز مىگردم. خدایا تو ولى نعمت منى، و بر انجام خواستهام توانایى، حاجتم و آنچه را دغدغههاى سینهها و خاطرات نفوس پنهان مىکند مىدانى، خدایا از تو مىخواهم به حق محمّد مصطفى که به وسیله او حجّتهاى حجّتتراشان، و عذر عذرخواهان را بریدى، و او را رحمت براى جهانیان قرار دادى، که محرومم نکنى از ثواب زیارت ولیّت و برادر پیامبرت امیر المؤمنین، و توجه به سویش، و مرا از واردان شایسته، و شیعیان پرهیزگارش قرار دهى، به مهربانىات، اى مهربانترین مهربانان
چون قبر شریف آن حضرت برایت نمودار شود چنین بگو:
الْحَمْدُ للهِ عَلَى مَا اخْتَصَّنِی بِهِ مِنْ طِیبِ الْمَوْلِدِ وَ اسْتَخْلَصَنِی إِکْرَاما بِهِ مِنْ مُوَالاةِ الْأَبْرَارِ السَّفَرَةِ الْأَطْهَارِ وَ الْخِیَرَةِ الْأَعْلامِ اللهُمَّ فَتَقَبَّلْ سَعْیِی إِلَیْکَ وَ تَضَرُّعِی بَیْنَ یَدَیْکَ وَ اغْفِرْ لِیَ الذُّنُوبَ الَّتِی لا تَخْفَى عَلَیْکَ إِنَّکَ أَنْتَ اللهُ الْمَلِکُ الْغَفَّارُ
خدا را سپاس که مرا به پاکى ولادت اختصاص داد، و مرا از باب کرامت، به دوستى نیکان و سفیران پاک و بهترین نشانههاى حق برگزید، خدایا کوششم را به درگاهت، و زارىام را به پیشگاهت بپذیر، و گناهانم را که بر تو پوشیده نیست بیامبرز، که تویى خداى فرمانروا و آمرزش پیشه