وَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ مُحَمَّدٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ خَالِدٍ قَالَ حَدَّثَنِي نَصْرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ قَابُوسَ‌ عَنْ مَنْصُورِ بْنِ السِّنْدِيِّ عَنْ أَبِي دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ عَنْ ثَعْلَبَةَ بْنِ مَيْمُونٍ عَنْ مَالِكٍ الْجُهَنِيِّ عَنِ الْحَارِثِ بْنِ الْمُغِيرَةِ عَنِ الْأَصْبَغِ بْنِ نُبَاتَةَ قَالَ: أَتَيْتُ أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ عَلِيّاً ع ذَاتَ يَوْمٍ فَوَجَدْتُهُ مُفَكِّراً يَنْكُتُ فِي الْأَرْضِ فَقُلْتُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ تَنْكُتُ فِي الْأَرْضِ أَ رَغْبَةً مِنْكَ فِيهَا فَقَالَ لَا وَ اللَّهِ مَا رَغِبْتُ فِيهَا وَ لَا فِي الدُّنْيَا سَاعَةً قَطُّ وَ لَكِنَّ فِكْرِي فِي مَوْلُودٍ يَكُونُ مِنْ ظَهْرِي‌ هُوَ الْمَهْدِيُّ الَّذِي يَمْلَأُهَا قِسْطاً وَ عَدْلًا كَمَا مُلِئَتْ ظُلْماً وَ جَوْراً تَكُونُ لَهُ حَيْرَةٌ وَ غَيْبَةٌيَضِلُّ فِيهَا أَقْوَامٌ وَ يَهْتَدِي فِيهَا آخَرُونَ فَقُلْتُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ فَكَمْ تَكُونُ تِلْكَ الْحَيْرَةُ وَ الْغَيْبَةُ فَقَالَ سَبْتٌ مِنَ الدَّهْرِفَقُلْتُ إِنَّ هَذَا لَكَائِنٌ فَقَالَ نَعَمْ كَمَا أَنَّهُ مَخْلُوقٌ‌ قُلْتُ أُدْرِكُ ذَلِكَ الزَّمَانَ فَقَالَ أَنَّى لَكَ يَا أَصْبَغُ بِهَذَا الْأَمْرِ أُولَئِكَ خِيَارُ هَذِهِ الْأُمَّةِ مَعَ أَبْرَارِ هَذِهِ الْعِتْرَةِ فَقُلْتُ ثُمَّ مَا ذَا يَكُونُ بَعْدَ ذَلِكَ‌ قَالَ‌ يَفْعَلُ اللَّهُ ما يَشاءُ فَإِنَّ لَهُ إِرَادَاتٍ وَ غَايَاتٍ وَ نِهَايَاتٍ‌. اصبغ بن نباته گويد: «روزى خدمت امير المؤمنين ع رسيدم و او را ديدم به انديشه فرو رفته بود و انگشت خود بر زمين مى‌كوفت و يا مى‌سود، عرض كردم: اى امير مؤمنين (مى‌بينم) بر روى زمين مى‌زنى آيا به آن دلبستگى دارى؟ فرمود: نه به خدا قسم هرگز ساعتى نه به آن علاقه داشته‌ام و نه به دنيا، لكن انديشه‌ام به فرزندى است از نسل خودم، او همان مهدى است كه زمين را پر از عدل و دادگرى خواهد كرد همچنان كه لبريز از ستم و جفاكارى شده است؛ او دوران سرگردانى و غيبت خواهد داشت كه طىّ آن گروههائى گمراه و پاره‌اى ديگر نيز به هدايت دست مى‌يابند. پس عرض كردم، اى ‌امير مؤمنان مدّت آن سرگردانى و غيبت چقدر خواهد بود؟ فرمود: دوره‌اى از روزگار، پرسيدم: وقوع اين امر حتمى است؟ فرمود: آرى همان گونه كه خود او آفريده شده، پرسيدم: آيا من آن زمان را در مى‌يابم؟ (من تا آن موقع زنده هستم؟) فرمود: «اى اصبغ چگونه چنين كارى برايت ممكن است؟ آنان برگزيدگان اين امّت‌اند همراه با نيكوكاران اين اهل بيت» گفتم: پس از آن چه خواهد شد؟ فرمود: خداوند هر چه بخواهد انجام مى‌دهد كه خدا را خواسته‌ها و انگيزه‌ها است و به عواقبى و مصالحى در اين امر نظر دارد». غیبت نعمانی،باب4،حدیث4.