أحمد بن إدریس، عن علیّ بن محمّد، عن الفضل بن شاذان، عن عبد اللّه بن جبلّة، عن عبد اللّه بن المستنیر، عن المفضل بن عمر قال: سَمِعْتُ أَباعَبْدِ اللّه ِ علیه السلام یَقُولُ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَتَیْنِ: إِحْداهُما تَطُولُ حَتّی یَقُولُ بَعْضُهُمْ: ماتَ، وَیَقُولُ بَعْضُهُمْ: قُتِلَ، وَیَقُولُ بَعْضُهُمْ: ذَهَبَ، حَتّی لا یَبْقی عَلی أَمْرِهِ مِنْ أَصْحابِهِ إِلاّ نَفَرٌ یَسِیرٌ لا یَطَّلِعُ عَلی مَوْضِعِهِ أَحَدٌ مِنْ وُلْدِهِ وَلا غَیْرِهِ إِلاّ الْمَوْلَی الَّذِی یَلِی أَمْرَهُ. مفضل بن عمر گفته است: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمودند: برای صاحب این امر دو غیبت است: یکی آن قدر طولانی خواهد شد، تا این که بعضی می گویند: امام مرده است و عدّه ای می گویند: کشته شده است و برخی می گویند: آمده و رفته است، تا آنجا که از اصحاب و یارانش عدّه بسیار کمی می مانند و هیچ کسی از اولاد حضرت و دیگران از مکان ایشان مطلع نخواهد بود بجز غلامی که کارهای ایشان را انجام می دهد. الغیبة طوسی،حدیث120،ص319.