أحمد بن إدریس، عن علیّ بن الفضل، عن أحمد بن عثمان، عن أحمد بن رزق، عن یحیی بن العلاء الرازی قال: سمعت أباعبد اللّه علیه السلام یقول:یَنْتِجُ اللّه ُ تَعالی فِی هذِهِ الأُمَّةِ رَجُلاً مِنّی وَأَنَا مِنْهُ، یَسُوقُ اللّه ُ تَعالی بِهِ بَرَکاتِ السَّماواتِ وَالأَرْضِ، فَیُنْزِلُ السَّمآءُ قَطْرَها، وَیُخْرِجُ الأَرْضُ بَذْرَها، وَتَأْمَنُ وُحُوشُها وَسِباعُها وَیَمْلَأُ الأَرْضَ قِسْطَا وَ عَدْلاً کَما مُلِئَتْ ظُلْمَا وَ جَوْرا، وَیَقْتُلُ حَتّی یَقُولَ الْجاهِلُ: لَوْ کانَ مِنْ ذُرِّیَةِ مُحَمَّدٍ صلی الله علیه و آله لَرَحِمَ. یحیی بن علاء رازی گفته است: از امام صادق علیه السلام شنیدم که می فرمودند: خداوند تبارک وتعالی درمیان این امّت مردی را که از من است و من هم از او هستم بیرون می آورد و به واسطه او برکات آسمان و زمین را متوجّه خلایق می فرماید؛ بنابراین آسمان باران خود را می فرستد و زمین دانه و بذرش را می رویاند و از حیوانات وحشی و درندگان در امنیت خواهند بود، زمین را همچنان که پر از ظلم و ستم شده است مملو از عدل و داد می کند و [از دشمنان مستکبر و عنود] آن قدر می کشد که انسان جاهل و بی خرد می گوید: اگر این مرد از ذریه و نسل محمّد9 بود [به این ها] رحم می کرد. الغیبة طوسی،حدیث149،ص348.