وروی حذلم بن بشیر قال: قلت لعلیّ بن الحسین علیه السلام: صف لی خروج المهدیّ وعرّفنی دلائله وعلاماته؟ فقال:یَکُونُ قَبْلَ خُرُوجِهِ خُرُوجُ رَجُلٍ یُقالُ لَهُ: عُوفُ السَّلمیّ بِأَرْضِ الْجَزِیرَةِ وَیَکُونُ مَأواهُ تَکرِیتَ وَقَتْلُهُ بِمَسْجِد دَمِشْقَ.ثُمَّ یَکُونُ خُرُوجُ شُعَیْبِ بْن صالِح مِنْ سَمَرْقَنْد، ثُمَّ یَخْرُجُ السُّفیانِی الْمَلْعُونِ مِنَ الْوادِی الیابِسِ وَهُوَ مِنْ وُلْدِ عُتْبَةِ بْنِ أَبِی سُفْیان، فَإِذا ظَهَر السُّفیانِی اِخْتَفی الْمَهْدِیُّ، ثُمَّ یَخْرُجُ بَعْدَ ذلِکَ. حذلم بن بشیر می گوید: به محضر مبارک علی بن حسین علیهماالسلام عرض کردم: ظهور حضرت مهدی علیه السلام و علامت های آن را برای من توصیف بفرمایید. امام زین العابدین علیه السلام فرمودند: پیش از قیام ایشان، مردی به نام عوف سلمی در سرزمین جزیرقیام می کند. وطن او تکریت خواهد بود و در مسجد دمشق کشته می شود.بعد از او شعیب بن صالح از منطقه سمرقند قیام می کند و بعد سفیانی ملعون در سرزمین خشک و در بیابانی قیام می کند. او از اولاد عتبة بن ابی سفیان است. آن گاه که سفیانی قیام کند، مهدی علیه السلام مخفی شده و پس از آن قیام می فرماید. الغیبة طوسی،حدیث437،ص757.