1.أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُوسَى قَالَ أَخْبَرَنِي أَحْمَدُ بْنُ أَبِي أَحْمَدَ الْمَعْرُوفُ بِأَبِي جَعْفَرٍ الْوَرَّاقِ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ عَيَّاشٍ عَنْ مُهَاجِرِ بْنِ حَكِيمٍ عَنِ الْمُغِيرَةِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع‌  أَنَّهُ قَالَ: قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع إِذَا اخْتَلَفَ الرُّمْحَانِ بِالشَّامِ لَمْ تَنْجَلِ إِلَّا عَنْ آيَةٍ مِنْ آيَاتِ اللَّهِ قِيلَ وَ مَا هِيَ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ‌ قَالَ رَجْفَةٌ تَكُونُ بِالشَّامِ يَهْلِكُ فِيهَا أَكْثَرُ مِنْ مِائَةِ أَلْفٍ يَجْعَلُهَا اللَّهُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِينَ وَ عَذَاباً عَلَى الْكَافِرِينَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُوا إِلَى أَصْحَابِ الْبَرَاذِينِ الشُّهْبِ الْمَحْذُوفَةِ وَ الرَّايَاتِ الصُّفْرِ تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتَّى تَحُلَّ بِالشَّامِ وَ ذَلِكَ عِنْدَ الْجَزَعِ الْأَكْبَرِ وَ الْمَوْتِ الْأَحْمَرِ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْظُرُوا خَسْفَ قَرْيَةٍ مِنْ دِمَشْقَ يُقَالُ لَهَا حَرَسْتَا فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ خَرَجَ ابْنُ آكِلَةِ الْأَكْبَادِ مِنَ الْوَادِي الْيَابِسِ حَتَّى يَسْتَوِيَ عَلَى مِنْبَرِ دِمَشْقَ فَإِذَا كَانَ ذَلِكَ فَانْتَظِرُوا خُرُوجَ الْمَهْدِيِّ ع. مغيرة بن سعيد از امام باقر ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود:[امير المؤمنين ع فرمود:] «هنگامى كه دو نيزه در شام برخورد كنند (ردّ و بدل شوند) از يك ديگر باز نگردند مگر آنكه نشانه‌اى از نشانه‌هاى خداوند پديدار شود، عرض شد: اى امير المؤمنين آن نشانه چيست؟ فرمود: زلزله‌اى است كه در شام روى مى‌دهد و در آن بيش از صد هزار تن به هلاكت مى‌رسند، خداوند آن واقعه را رحمتى براى مؤمنان و عذابي براى كافران قرار مى‌دهد، چون چنان شود پس به سوار اين مركبهاى سفيد و سياه و گوش و دم بريده بنگريد و نيز به پرچمهاى زرد، كه از مغرب روى مى‌آورد تا به شام برسند و اين به هنگام بزرگترين بيتابى و اندوه و مرگ سرخ است، پس وقتى چنان شد به فرو ريختن قريه‌اى از دمشق كه به آن حرستا گفته مى‌شود بنگريد، و چون چنين شود پسر جگرخواره (هند) از وادى يابس (درّه خشك) خروج كند تا بر منبر دمشق نشيند و چون چنين شود منتظر خروج مهدى   باشيد» (ظاهرا در اين روايات از نوع حكومت تعبير به شخص شده است و سفيانى يا ديگر اسماء ذكر شده نماد نوع حكومت است نه شخص). غیبت نعمانی،باب18،حدیث16. 2.أخبرنا جماعة، عن أبی المفضل الشیبانی، عن أبی نعیم نصر بن عصام بن المغیرة العمریّ، عن أبی یوسف یعقوب بن نعیم بن عمرو قرقارة الکاتب، عن أحمد بن محمّد الأسدیّ، عن محمّد بن أحمد، عن إسماعیل بن عیّاش، عن مهاجر بن حکیم، عن معاویة بن سعید، عن أبی جعفر محمّد بن علیّ علیه السلام قال:قالَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طالِبٍ علیه السلام: إِذَا اخْتَلَفَ رمحانُ بِالشّامِ فَهُوَ آیَةٌ مِنْ آیاتِ اللّه ِ تَعالی. قِیلَ: ثُمَّ مَهْ؟ قالَ: ثُمَّ رَجفَةٌ تَکُونُ بِالشّامِ یُهْلَکُ فِیها مِائَةُ أَلْفٍ یَجْعَلُها اللّه ُ رَحْمَةً لِلْمُؤْمِنِینَ وَعَذابا عَلَی الْکافِرِینَ. فَإِذا کانَ ذلِکَ فَانْظُرُوا إِلی أَصْحابِ الْبَراذِینَ الشُّهْبِ وَالرّایاتِ الصُّفرِ، تُقْبِلُ مِنَ الْمَغْرِبِ حَتّی تَحِلّ بِالشّامِ.فَإِذا کانَ ذلِکَ فَانْتَظِرُوا خَسْفا بِقَرْیَةٍ مِنْ قُرَی الشّامِ یُقالُ لَها «حَرَسْتا».فَإِذا کانَ ذلِکَ فَانْتَظِرُوا ابنَ آکِلَةِ الأَکْبادِ بِوادِی الیابِسِ. معاویة بن سعید از امام باقر علیه السلام نقل می کند که فرمودند: علی بن ابی طالب علیه السلامفرمودند: وقتی که در شام دو نفر که مدعی حکومت هستند با هم در افتادند، این مخالفت آیه ای از نشانه های خداوند است.به محضر امام عرض شد: بعد چه می شود؟فرمودند: بعد از آن، شام از این اختلاف چنان دچار ناامنی می شود که یکصدهزار نفر در آن به هلاکت می رسند و خداوند عالمیان این ماجرا را برای مؤمنان رحمت و برای کفار عذاب قرار می دهد. زمانی که این اتفاق می افتد، نگاه کنید به اصحاب براذین و سواران نیرومند و سریع و بیرق های زرد که از سمت مغرب می آیند و وارد شام می شوند، پس در این حال منتظر فرو رفتن یکی از دهات شام در زمین باشید که نامش [حرستا]است.وقتی کار به اینجا کشید، منتظر خروج پسر زن جگرخوار از منطقه خشک باشید [که همان سفیانی است]. الغیبة طوسی،حدیث476،ص774.