1.وَ أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْمُفَضَّلِ بْنِ إِبْرَاهِيمَ الْأَشْعَرِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ زُرَارَةَ عَنْ مَرْزُبَانَ الْقُمِّيِّ عَنْ عِمْرَانَ الْأَشْعَرِيِّ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع أَنَّهُ قَالَ: ثَلَاثَةٌ لا يَنْظُرُ اللَّهُ‌ إِلَيْهِمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌ مَنْ زَعَمَ أَنَّهُ إِمَامٌ وَ لَيْسَ بِإِمَامٍ وَ مَنْ زَعَمَ فِي إِمَامٍ حَقٍ‌أَنَّهُ لَيْسَ بِإِمَامٍ وَ هُوَ إِمَامٌ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِي الْإِسْلَامِ نَصِيباً. عمران اشعرى از امام صادق ع روايت كند كه آن حضرت فرمود: «سه كس هستند كه خداوند در روز قيامت به ايشان نمى‌نگرد (مشمول خشم و غصب الهى‌ هستند) و آنان را پاك نمى‌سازد- يعنى از آلودگيهاى گناه- و عذابى دردناك براى آنان است: كسى كه پندارد او امام است و در حقيقت امام نباشد، ديگر كسى كه در باره امام حقّى چنين پندارد كه او امام نيست در حالى كه واقعا امام است، و بالأخره كسى كه پندارد دو نفر ياد شده بهره‌اى از اسلام دارند». غیبت نعمانی،باب5،حدیث2. 2.وَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَلَّى بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِي دَاوُدَ الْمُسْتَرِقِّ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مَيْمُونٍ الصَّائِغِ عَنِ ابْنِ أَبِي يَعْفُورٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‌ ثَلَاثَةٌ لا يُكَلِّمُهُمُ اللَّهُ يَوْمَ الْقِيامَةِ وَ لا يُزَكِّيهِمْ وَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ‌ مَنِ ادَّعَى مِنَ اللَّهِ إِمَامَةً لَيْسَتْ لَهُ وَ مَنْ جَحَدَ إِمَاماً مِنَ اللَّهِ وَ مَنْ زَعَمَ أَنَّ لَهُمَا فِي الْإِسْلَامِ نَصِيباً. ابن أبى يعفور گويد: از امام صادق ع شنيدم مى‌فرمود: «سه كس هستند كه در روز قيامت خداوند با ايشان سخن نمى‌گويد و آنان را پاك نمى‌سازد و بر ايشان عذاب دردناكى مقرّر است: كسى كه مدّعى امامتى از جانب خدا شود كه براى او مقرّر نشده؛ و كسى كه امامى (منصوب) از طرف خدا را انكار كند؛ و كسى كه پندارد براى اين دو گروه از اسلام بهره‌اى است». غیبت نعمانی،باب5،حدیث3.