حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا حُمَيْدُ بْنُ زِيَادٍ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيِّ بْنِ غَالِبٍ عَنْ يَحْيَى بْنِ عُلَيْمٍ عَنْ أَبِي جَمِيلَةَ الْمُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ جَابِرٍ قَالَ حَدَّثَنِي مَنْ رَأَى الْمُسَيَّبَ بْنَ نَجَبَةَ قَالَ: وَ قَدْ جَاءَ رَجُلٌ إِلَى أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ ع وَ مَعَهُ رَجُلٌ يُقَالُ لَهُ ابْنُ السَّوْدَاءِ فَقَالَ لَهُ يَا أَمِيرَ الْمُؤْمِنِينَ إِنَّ هَذَا يَكْذِبُ عَلَى اللَّهِ وَ عَلَى رَسُولِهِ وَ يَسْتَشْهِدُكَ فَقَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع لَقَدْ أَعْرَضَ وَ أَطْوَلَ‌ يَقُولُ‌ مَا ذَا فَقَالَ يَذْكُرُ جَيْشَ الْغَضَبِ فَقَالَ خَلِّ سَبِيلَ الرَّجُلِ أُولَئِكَ قَوْمٌ يَأْتُونَ فِي آخِرِ الزَّمَانِ قَزَعٌ كَقَزَعِ الْخَرِيفِ وَ الرَّجُلُ وَ الرِّجْلَانِ وَ الثَّلَاثَةُ مِنْ كُلِّ قَبِيلَةٍ حَتَّى يَبْلُغَ تِسْعَةً أَمَا وَ اللَّهِ إِنِّي لَأَعْرِفُ أَمِيرَهُمْ وَ اسْمَهُ وَ مُنَاخَ رِكَابِهِمْ ثُمَّ نَهَضَ وَ هُوَ يَقُولُ بَاقِراً بَاقِراً بَاقِراً ثُمَّ قَالَ ذَلِكَ رَجُلٌ مِنْ ذُرِّيَّتِي يَبْقُرُ الْحَدِيثَ بَقْراً. جابر گويد: شخصى كه مسيّب بن نجبه را ديده بود براى من بازگو كرده گفت:مردى به همراه مرد ديگرى كه ابن السّوداء ناميده مى‌شد نزد امير المؤمنين ع آمده به‌ آن حضرت گفت: اى امير مؤمنان اين مرد به خدا و رسول او دروغ مى‌بندد و شما را بر آن شاهد مى‌گيرد، پس امير المؤمنين ع فرمود: او خيلى عريض و طويل سخن گفته است (بدين جهت پنداشته‌اى كه ناصواب مى‌گويد) حال چه مى‌گويد؟ گفت: از سپاه خشم سخن مى‌گويد، فرمود: اين مرد را رها كن، ايشان گروهى هستند كه در آخر الزّمان مى‌آيند، جدا جدا مانند پاره‌هاى ابر پائيزى (كه به هم مى‌پيوندد) از هر قبيله يك مرد، دو مرد، سه مرد پديد مى‌آيند ابر پائيزى (كه به هم مى‌پيوندد) از هر قبيله يك مرد، دو مرد، سه مرد پديد مى‌آيند تا شمارشان به نه نفر مى‌رسد، بدان به خدا سوگند كه من فرمانده ايشان و نام او، و محلّ فرود آمدنشان را مى‌شناسم، سپس برخاست در حالى كه مى‌فرمود: باقر، باقر، باقر، بعد فرمود: او مردى از فرزندان من است كه حديث را به نحو خاصّى خواهد شكافت». غیبت نعمانی،باب20،حدیث1.