1.وروی الفضل، عن علیّ بن أسباط، عن محمّد بن أبی البلاد، عن علیّ بن محمّد الأودی، عن أبیه، عن جدّه قال: قال أمیر المؤمنین علیه السلام: بَیْنَ یَدَیْ الْقائِمِ مَوْتٌ أَحْمَرُ وَمَوْتٌ أَبْیَضُ وَجَرادٌ فی حِینِهِ وَجَرادٌ فی غَیْرِ حِینِهِ، أَحْمَر کَأَلْوانِ الدَّمِ، فَأَمَّا الْمَوْتُ الأَحْمَرِ فَالسَّیْفُ وَأَمّا الْمَوْتُ الأَبْیَضُ فَالطّاعُونُ. علی بن محمّد اودیّ، از پدرش، از جدش نقل می کند که او گفته است: امیرمؤمنان علیه السلام فرمودند: اندکی پیش از ظهور قائم علیه السلام مرگ سرخ و مرگ سفید اتفاق می افتد و ملخ در وقت خودش [یعنی زمان نزدیک به برداشت زراعت] و در غیر وقت خودش آن هم ملخ سرخ و همرنگ خون می آید. و امّا مرگ قرمز همان کشته شدن با شمشیر و مرگ سفید همان طاعون است. الغیبة طوسی،حدیث430،ص750. 2.أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ قَالَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ الرَّازِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ عَنْ إِبْرَاهِيمَ بْنِ أَبِي الْبِلَادِ عَنْ عَلِيِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ الْأَعْلَمِ الْأَزْدِيِّ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ‌ قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع‌ بَيْنَ‌يَدَيِ الْقَائِمِ مَوْتٌ أَحْمَرُ وَ مَوْتٌ أَبْيَضُ وَ جَرَادٌ فِي حِينِهِ وَ جَرَادٌ فِي غَيْرِ حِينِهِ أَحْمَرُ كَالدَّمِ فَأَمَّا الْمَوْتُ الْأَحْمَرُ فَبِالسَّيْفِ وَ أَمَّا الْمَوْتُ الْأَبْيَضُ فَالطَّاعُونُ.  علىّ بن محمّد بن الأعلم الأزدى به واسطه پدرش از جدّ خود روايت كرده كه گفت: امير المؤمنين ع فرمود: «پيش از قيام قائم مرگ سرخ و مرگ سفيد و ملخى در فصل آن و ملخى در غير فصلش سرخ رنگ چون خون پديد خواهد آمد، و امّا مرگ سرخ با شمشير روى مى‌دهد، و مرگ سفيد همان طاعون است». غیبت نعمانی،باب14،حدیث61. 3.أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ حَسَّانَ الرَّازِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْكُوفِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَبَلَةَ عَنْ عَلِيِّ بْنِ أَبِي حَمْزَةَ عَنْ أَبِي بَصِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَتَى خُرُوجُ الْقَائِمِ ع فَقَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّا أَهْلُ بَيْتٍ لَا نُوَقِّتُ وَ قَدْ قَالَ مُحَمَّدٌ ص كَذَبَ الْوَقَّاتُونَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّ قُدَّامَ هَذَا الْأَمْرِ خَمْسَ عَلَامَاتٍ أُولَاهُنَّ النِّدَاءُ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ وَ خُرُوجُ السُّفْيَانِيِّ وَ خُرُوجُ الْخُرَاسَانِيِّ وَ قَتْلُ النَّفْسِ الزَّكِيَّةِ وَ خَسْفٌ بِالْبَيْدَاءِ ثُمَّ قَالَ يَا أَبَا مُحَمَّدٍ إِنَّهُ لَا بُدَّ أَنْ يَكُونَ قُدَّامَ ذَلِكَ الطَّاعُونَانِ الطَّاعُونُ الْأَبْيَضُ وَ الطَّاعُونُ الْأَحْمَرُ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ وَ أَيُّ شَيْ‌ءٍ هُمَا فَقَالَ أَمَّا الطَّاعُونُ الْأَبْيَضُ فَالْمَوْتُ الْجَارِفُ‌  وَ أَمَّا الطَّاعُونُ الْأَحْمَرُ فَالسَّيْفُ وَ لَا يَخْرُجُ الْقَائِمُ حَتَّى يُنَادَى بِاسْمِهِ مِنْ جَوْفِ السَّمَاءِ فِي لَيْلَةِ ثَلَاثٍ وَ عِشْرِينَ فِي شَهْرِ رَمَضَانَ لَيْلَةِ جُمُعَةٍ قُلْتُ بِمَ يُنَادَى قَالَ بِاسْمِهِ وَ اسْمِ أَبِيهِ أَلَا إِنَّ فُلَانَ بْنَ فُلَانٍ قَائِمُ آلِ مُحَمَّدٍ فَاسْمَعُوا لَهُ وَ أَطِيعُوهُ فَلَا يَبْقَى شَيْ‌ءٌ خَلَقَ اللَّهُ فِيهِ الرُّوحَ إِلَّا يَسْمَعُ الصَّيْحَةَ فَتُوقِظُ النَّائِمَ وَ يَخْرُجُ إِلَى صَحْنِ دَارِهِ وَ تُخْرِجُ الْعَذْرَاءَ مِنْ خِدْرِهَا وَ يَخْرُجُ الْقَائِمُ مِمَّا يَسْمَعُ وَ هِيَ صَيْحَةُ جَبْرَئِيلَ ع. ابو بصير از امام صادق ع روايت كرده گويد: «به آن حضرت عرض كردم:فدايت گردم خروج قائم ع چه زمانى خواهد بود؟ فرمود: اى ابا محمّد ما خاندان هرگز وقتى را معيّن نمى‌كنيم، زيرا محمّد ص فرموده است: تعيين وقت كنندگان دروغ مى‌گويند» اى ابا محمّد همانا پيشاپيش اين امر پنج نشانه است: نخستين آنها آوازى است در ماه رمضان، و خروج سفيانىّ و خروج خراسانى، و كشته شدن نفس زكيّه و فرو رفتن زمين در دشت».سپس فرمود: اى أبا محمّد ناگزير پيش از وقوع آن، دو طاعون روى خواهد داد:طاعون سفيد و طاعون سرخ، عرض كردم: فدايت گردم آن دو چه هستند؟ فرمود:[امّا] طاعون سفيد مرگ همه گير و عمومى است و امّا طاعون سرخ همان شمشير است و قائم خروج نمى‌كند تا آنكه در دل آسمان در شب بيستم و سوم [ماه رمضان‌] شب جمعه او به نام خوانده شود، عرض كردم: به چه چيز خوانده مى‌شود (مضمون آن آواز چيست) فرمود: به نام خودش و به نام پدرش ندا برآيد كه: «توجّه كنيد همانا فلانى فرزند فلانى قائم آل محمّد است به سخن او گوش فرا دهيد و از او فرمانبردارى كنيد» پس هيچ چيز كه خداوند در آن روح آفريده باشد باقى نمى‌ماند مگر اينكه آن صيحه را مى‌شنود، و خفته را بيدار مى‌كند و به صحن خانه‌اش بيرون آيد، و دختر باكره را از پس پرده‌اش بيرون مى‌آورد، و قائم از آن آواز كه مى‌شنود خروج مى‌كند و آن صيحه جبرئيل ع است». غیبت نعمانی،باب16،حدیث6.