وروی أبوالحسین محمّد بن جعفر الأسدی، عن سعد بن عبد اللّه، عن جماعة من أصحابنا منهم محمّد بن الحسین بن أبی الخطاب والحسن بن موسی الخشاب ومحمّد بن عیسی بن عبید، عن محمّد بن سنان، عن الحسن بن الحسن - فی حدیث له - قال: قُلْتُ لِأَبِی الْحَسَنِ مُوسی علیه السلام: أَ سَأَلُکَ؟ فَقالَ: سَلْ إِمامَکَ.فَقُلْتُ: مَنْ تَعْنِی؟ فَإِنِّی لا أَعْرِفُ إِماما غَیْرَکَ؟ قالَ: هُوَ عَلِیٌّ إِبْنِی قَدْ نَحَلْتُهُ کُنْیَتِی.قُلْتُ: سَیِّدِی اَنْقِذْنِی مِنَ النّارِ فَإِنَّ أباعَبْدِ اللّه ِ علیه السلام قالَ: إنَّکَ أَنْتَ الْقائِمُ بِهذَا الْأَمْرِ! قالَ: أَ وَلَمْ أَکُنْ قائِما؟ ثُمَّ قالَ: یا حَسَنُ! ما مِنْ إِمامٍ یَکُونُ قائِما فِی أُمَّةٍ إِلاّ وَهُوَ قائِمُهُمْ، فَإِذا مَضَی عَنْهُمْ فَالَّذِی یَلِیهِ هُوَ الْقائِمُ وَالْحُجَّةُ حَتّی یَغِیبَ عَنْهُمْ، فَکُلُّنا قائِمٌ فَاَصْرِفْ جَمیعَ ما کُنْتَ تُعامِلُنِی بِهِ إِلَی ابْنِی عَلِیٌّ، [وَاللّه ِ] وَاللّه ِ ما أَنَا فَعَلْتُ ذاک بِهِ، بَلِ اللّه ُ فَعَلَ بِهِ ذاکَ حُبّا. حسن بن حسن گفته است: به محضر امام ابی الحسن موسی علیه السلام عرض کردم: [اجازه می فرمایید] از شما سؤالی بپرسم؟حضرت فرمودند: از امامت بپرس.عرض کردم: چه کسی [برای جانشینی] مدّ نظر شماست؟ من امامی غیر از شما نمی شناسم.حضرت فرمودند: علی پسرم، که من کنیه خودم را به او بخشیده ام.عرض کردم: آقای من! مرا از آتش جهنم نجات بده و خلاصم کن. چون امام صادق علیه السلام فرمودند که شما قائم به امر امامت هستید.حضرت فرمودند: مگر من قائم به این امر نیستم؟ بعد فرمودند: ای حسن! هر امامی که در امّتی پیشوا و قائم به امر ولایت است او قائم ایشان است و هرگاه از دنیا برود،کسی که پس از اوست همان قائم به امر و حجّت خدا است، تا زمانی که قائم و حجّت از مردم غایب شود. بنابراین همه ما قائم هستیم، پس همان گونه که با من رفتار می کردی [و ولایت مرا پذیرفتی] با پسرم علی هم همان طور باش. به خدا قسم که من این کار [نصب امام بعد از خودم] را سر خود انجام نداده ام؛ بلکه خداوند به جهت محبوبیت او این کار را انجام داده است. الغیبة طوسی،حدیث20،ص108