یک غیبت برای مهدی اول
1.أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا الْقَاسِمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ حَازِمٍ قَالَ حَدَّثَنَا عُبَيْسُ بْنُ هِشَامٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَارِثِ[4] عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَةً يَقُولُ فِيهَا- فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْماً وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ. مفضّل بن عمر از امام صادق ع روايت كرده است كه آن حضرت فرمود: «صاحب اين امر را غيبتى است كه در آن مىگويد «فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْماً وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ» «من از شما گريختم چون (بر جان خويش) بيمناك بودم، پس پروردگارم مرا حكومت عطا فرمود و از صاحبان رسالت قرار داد». غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث10. 2.حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنِي جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ مَالِكٍ قَالَ حَدَّثَنِي الْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَمَاعَةَ قَالَ حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ الْحَارِثِ الْأَنْمَاطِيُّ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع أَنَّهُ قَالَ: إِذَا قَامَ الْقَائِمُ تَلَا هَذِهِ الْآيَةَ- فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ مفضّل بن عمر از امام صادق ع روايت كرده كه آن حضرت فرمود:هنگامى كه قائم ع قيام كند اين آيه را تلاوت مىنمايد: «فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ:»چون از شما بيمناك بودم از نزدتان گريختم.» غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث11. 3.حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ يُونُسَ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ رَبَاحٍ قَالَ حَدَّثَنِي أَحْمَدُ بْنُ عَلِيٍّ الْحِمْيَرِيُّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ عَبْدِ الْكَرِيمِ بْنِ عَمْرٍو الْخَثْعَمِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَارِثِ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ يَعْنِي أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ ع إِذَا قَامَ الْقَائِمُ ع قَالَ- فَفَرَرْتُ مِنْكُمْ لَمَّا خِفْتُكُمْ فَوَهَبَ لِي رَبِّي حُكْماً وَ جَعَلَنِي مِنَ الْمُرْسَلِينَ. از مفضّل بن عمر روايت شده كه گفت: شنيدم مىفرمايد- يعنى امام صادق ع-: «امام باقر ع فرمود: چون قائم ع قيام كند گويد: «از نزدتان گريختم چون از شما بيمناك بودم، پس پروردگارم به من حكومت ارزانى داشت و مرا از مرسلين قرار داد.» غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث12. 4.حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ الْبَنْدَنِيجِيُّ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى الْعَلَوِيِّ الْعَبَّاسِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ الْقَلَانِسِيِّ عَنْ أَيُّوبَ بْنِ نُوحٍ عَنْ صَفْوَانَ بْنِ يَحْيَى عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ لِلْقَائِمِ ع غَيْبَةً وَ يَجْحَدُهُ أَهْلُهُ قُلْتُ وَ لِمَ ذَلِكَ قَالَ يَخَافُ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى بَطْنِهِ. زراره گويد: شنيدم امام باقر ع مىفرمايد: «همانا قائم ع را غيبتى است، و خاندانش او را (به علّت ترس از كشتهشدنش) انكار مىكنند، عرض كردم: آن (غيبت) به چه منظورى است؟ فرمود: مىترسد- و در اين حال آن حضرت با دست خود به شكمش اشاره فرمود-» (يعنى ترس از كشتن). غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث18. 5.حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى الْعَلَوِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحَسَنِ عَنْ أَبِيهِ عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ عَبْدِ الْمَلِكِ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ ع يَقُولُ إِنَّ لِلْقَائِمِ ع غَيْبَةً قَبْلَ أَنْ يَقُومَ قُلْتُ وَ لِمَ قَالَ يَخَافُ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى بَطْنِهِ يَعْنِي الْقَتْلَ. عبد الملك بن أعين گويد: شنيدم امام باقر ع مىفرمايد: «قائم ع را قبل از اينكه قيام كند غيبتى است، عرض كردم: براى چه؟ فرمود: مىترسد- و در اين حال با دستش به شكم خويش اشاره فرمود- يعنى از كشته شدن». غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث19. 6.وَ أَخْبَرَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحَسَنِ التَّيْمُلِيُّ عَنِ الْعَبَّاسِ بْنِ عَامِرِ بْنِ رَبَاحٍ عَنِ ابْنِ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ الْبَاقِرَ ع يَقُولُ إِنَّ لِلْغُلَامِ غَيْبَةً قَبْلَ أَنْ يَقُومَ وَ هُوَ الْمَطْلُوبُ تُرَاثُهُ قُلْتُ وَ لِمَ ذَلِكَ قَالَ يَخَافُ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى بَطْنِهِ يَعْنِي الْقَتْلَ. زراره گويد: شنيدم امام باقر ع مىفرمود: «همانا آن پسر (قائم ع) را پيش از آنكه قيام كند غيبتى خواهد بود و او كسى است كه ميراثش مطالبه مىشود (شايد به گمان اينكه از دنيا رفته است) عرض كردم: آن (غيبت) براى چيست؟ فرمود:مىترسد- و با دستش به شكم خويش اشاره فرمود- يعنى از كشته شدن.» غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث20. 7.وَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ سَعِيدٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ الْمُسْتَوْرِدِ الْأَشْجَعِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عُبَيْدِ اللَّهِ أَبُو جَعْفَرٍ الْحَلَبِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَراً ع يَقُولُ إِنَّ لِلْقَائِمِ ع غَيْبَةً قَبْلَ أَنْ يَقُومَ قُلْتُ وَ لِمَ ذَلِكَ قَالَ إِنَّهُ يَخَافُ وَ أَوْمَأَ بِيَدِهِ إِلَى بَطْنِهِ يَعْنِي الْقَتْلَ- أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُعَاوِيَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ جَبَلَةَ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ زُرَارَةَ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ وَ ذَكَرَ مِثْلَهُ. زراره گويد: شنيدم امام صادق ع مىفرمايد: «همانا قائم ع قبل از قيام خود غيبتى دارد، عرض كردم: آن غيبت به چه منظور است؟ فرمود: البتّه او مىترسد- و با دست به شكم خويش اشاره فرمود- يعنى از كشته شدن». محمّد بن يعقوب كلينىّ نيز از طريق ديگرى از زراره روايت كرده كه گفت: شنيدم امام صادق ع مىفرمايد:- و همانند حديث گذشته را ذكر كرده است-. غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث21. 8.حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ هَمَّامٍ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ الْحِمْيَرِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ صَالِحِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ يَمَانٍ التَّمَّارِ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَةً الْمُتَمَسِّكُ فِيهَا بِدِينِهِ كَالْخَارِطِ لِشَوْكِ الْقَتَادِ بِيَدِهِ ثُمَّ أَطْرَقَ مَلِيّاً ثُمَّ قَالَ إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَةً فَلْيَتَّقِ اللَّهَ عَبْدٌ وَ لْيَتَمَسَّكْ بِدِينِهِ. وَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى وَ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ جَمِيعاً عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الْكُوفِيِّ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّيْرَفِيِّ عَنْ صَالِحِ بْنِ خَالِدٍ عَنْ يَمَانٍ التَّمَّارِ قَالَ: كُنَّا جُلُوساً عِنْدَ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع فَقَالَ إِنَّ لِصَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ غَيْبَةً وَ ذَكَرَ مِثْلَهُ سَوَاءً. يمان تمّار گويد: امام صادق ع فرمود: صاحب اين امر را غيبتى است كه در آن هر كس از دين خود دست برندارد (در سختى و عظمت كار) همانند كسى است كه با كشيدن دست به ساقه قتاد (بوتهاى تيغدار است) خارهاى آن را از آن بسترد، سپس آن حضرت مدّتى سر به زير افكند بعد فرمود: صاحب اين امر داراى غيبتى است، پس بنده خدا بايد پرهيزگارى و تقوى پيشه كند و به دين خود پايدار باشد.» محمّد بن يعقوب كلينى نيز از طريق ديگرى اين حديث را از يمان تمّار نقل مىكند كه گفت: «ما نزد امام صادق 7 نشسته بوديم پس آن حضرت فرمود: صاحب اين امر را غيبتى است- و حديث را همانند او ذكر كرده است-». غیبت نعمانی،فصل(وإنه قدعلم الله أن أاولیاءه )،حدیث11. 9.وَ أَخْبَرَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ عِدَّةٍ مِنْ رِجَالِهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ عَلِيِّ بْنِ الْحَكَمِ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ إِنْ بَلَغَكُمْ عَنْ صَاحِبِكُمْ غَيْبَةٌ فَلَا تُنْكِرُوهَا حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي عُمَيْرٍ عَنْ أَبِي أَيُّوبَ الْخَزَّازِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ مِثْلَهُ. از محمّد بن مسلم روايت شده كه گفت: شنيدم امام صادق ع مىفرمود:چنانچه غيبتى از صاحبتان را به شما خبر دادند (كه صاحب امرتان غايب شده است) آن را انكار نكنيد». محمّد بن يعقوب كلينىّ نيز از طريق ديگرى از محمّد بن مسلم همانند اين حديث را روايت كرده است. غیبت نعمانی،فصل(فی أن له غیبتان إحداهما قصیرة والأخری طویله )،حدیث42. 10.و أخبرنی جماعة، عن أبی جعفر محمّد بن سفیان البزوفری، عن أحمد بن إدریس، عن علیّ بن محمّد بن قتیبة، عن الفضل بن الشاذان، عن عبد الرحمن بن أبی نجران، عن صفوان بن یحیی، عن أبی أیوب، عن ابی بصیر قال: قال أبوعبد اللّه علیه السلام: إِنْ بَلَغَکُمْ عَنْ صاحِبِکُمْ غَیْبَةٌ فَلا تُنْکِرُوها. ابو بصیر گفته است: امام صادق علیه السلام فرمودند: اگر زمانی غیبت صاحبتان را به شما خبر بدهند انکار نکنید. الغیبة طوسی،حدیث118،ص318. 11.وروی أبوبصیر، عن أبی جعفر علیه السلام قال:فِی الْقائِمِ شَبَهٌ مِنْ یِوسُفَ.قُلْتُ: وَما هُوَ؟ قالَ: الْحَیْرَةُ وَالْغَیْبَةُ. ابو بصیر از امام محمّد باقر علیه السلام نقل می کند که فرمودند: قائم شباهتی به یوسف علیه السلام دارد. عرض کردم: شباهتشان چیست؟ فرمودند: حیرت و غیبت. الغیبة طوسی،حدیث125،ص321. 12.حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنَا عُبَيْدُ اللَّهِ بْنُ مُوسَى الْعَلَوِيُّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هِلَالٍ عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ سَدِيرٍ الصَّيْرَفِيِّ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ الصَّادِقَ ع يَقُولُ إِنَّ فِي صَاحِبِ هَذَا الْأَمْرِ لَشَبَهاً مِنْ يُوسُفَ فَقُلْتُ فَكَأَنَّكَ تُخْبِرُنَا بِغَيْبَةٍ أَوْ حَيْرَةٍ فَقَالَ مَا يُنْكِرُ هَذَا الْخَلْقُ الْمَلْعُونُ أَشْبَاهُ الْخَنَازِيرِ مِنْ ذَلِكَ إِنَّ إِخْوَةَ يُوسُفَ كَانُوا عُقَلَاءَ أَلِبَّاءَ أَسْبَاطاً أَوْلَادَ أَنْبِيَاءَ دَخَلُوا عَلَيْهِ فَكَلَّمُوهُ وَ خَاطَبُوهُ وَ تَاجَرُوهُ وَ رَاوَدُوهُ وَ كَانُوا إِخْوَتَهُ وَ هُوَ أَخُوهُمْ لَمْ يَعْرِفُوهُ حَتَّى عَرَّفَهُمْ نَفْسَهُ وَ قَالَ لَهُمْ أَنَا يُوسُفُ فَعَرَفُوهُ حِينَئِذٍ فَمَا تُنْكِرُ هَذِهِ الْأُمَّةُ الْمُتَحَيِّرَةُ أَنْ يَكُونَ اللَّهُ جَلَّ وَ عَزَّ يُرِيدُ فِي وَقْتٍ مِنَ الْأَوْقَاتِ أَنْ يَسْتُرَ حُجَّتَهُ عَنْهُمْ لَقَدْ كَانَ يُوسُفُ إِلَيْهِ مُلْكُ مِصْرَ وَ كَانَ بَيْنَهُ وَ بَيْنَ أَبِيهِ مَسِيرَةُ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ يَوْماً فَلَوْ أَرَادَ أَنْ يُعْلِمَهُ بِمَكَانِهِ لَقَدَرَ عَلَى ذَلِكَ وَ اللَّهِ لَقَدْ سَارَ يَعْقُوبُ وَ وُلْدُهُ عِنْدَ الْبِشَارَةِ تِسْعَةَ أَيَّامٍ مِنْ بَدْوِهِمْ إِلَى مِصْرَ فَمَا تُنْكِرُ هَذِهِ الْأُمَّةُ أَنْ يَكُونَ اللَّهُ يَفْعَلُ بِحُجَّتِهِ مَا فَعَلَ بِيُوسُفَ وَ أَنْ يَكُونَ صَاحِبُكُمُ الْمَظْلُومُ الْمَجْحُودُ حَقَّهُ صَاحِبَ هَذَا الْأَمْرِ يَتَرَدَّدُ بَيْنَهُمْ وَ يَمْشِي فِي أَسْوَاقِهِمْ وَ يَطَأُ فُرُشَهُمْ وَ لَا يَعْرِفُونَهُ حَتَّى يَأْذَنَ اللَّهُ لَهُ أَنْ يُعَرِّفَهُمْ نَفْسَهُ كَمَا أَذِنَ لِيُوسُفَ حِينَ قَالَ لَهُ إِخْوَتُهُ- إِنَّكَ لَأَنْتَ يُوسُفُ قالَ أَنَا يُوسُفُ- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ الْحُسَيْنِ عَنِ ابْنِ أَبِي نَجْرَانَ عَنْ فَضَالَةَ بْنِ أَيُّوبَ عَنْ سَدِيرٍ الصَّيْرَفِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ وَ ذَكَرَ نَحْوَهُ أَوْ مِثْلَهُ. سدير صيرفى گويد: از امام صادق ع شنيدم مىفرمايد: «همانا در صاحب اين امر شباهتى با يوسف وجود دارد، عرض كردم: گويا ما را به غيبتى يا حيرتى خبر مىدهيد؟ پس فرمود اين نفرينشدگان خوك گونه چرا آن را نمىپذيرند؟ همانا برادران يوسف افرادى بودند عاقل و با انديشه، فرزندان و زادگان پيامبران، آنان بر يوسف وارد شدند، با او سخن گفتند و گفتگو كردند، و با وى سودا نمودند، آمد و شد داشتند و علاوه بر آن برادرانش بودند و او برادر ايشان بود با اين همه او را نشناختند تا اينكه او خود خويشتن را به آنان معرّفى كرد و به ايشان گفت: «من يوسفم» در اين وقت ايشان او را شناختند، پس چگونه است كه اين امّت سرگردان انكار مىكند كه خداى عزّ و جلّ در وقتى از اوقات اراده كند كه حجّت خويش را از ايشان بپوشاند. يوسف، ملك مصر برايش مقرّر بود و ميان او و پدرش هجده روز راه فاصله بود، اگر خدا مىخواست او را به محلّ يوسف آگاه گرداند مسلّما بر آن قادر بود، به خدا سوگند به هنگام رسيدن مژده پيدا شدن يوسف، يعقوب و فرزندان وى خود را از راه بيابان نه روزه به مصر رسانيدند، پس اين امّت چه انكارى مىدارد كه خداوند با حجّت خويش نيز چنان كند كه با يوسف كرد و آن صاحب مظلوم شما كه حقّش مورد انكار قرار گرفته، صاحب اين امر، ميان آنان آمد و شد نمايد، در بازارهايشان گام بردارد و قدم بر فرشهاى ايشان گذارد و آنان او را نشناسند، تا اينكه خداوند او را اجازه فرمايد كه خودش را معرّفى كند همان گونه كه خداوند يوسف را اجازه فرمود، در آن هنگام كه برادرانش به او گفتند: «آيا حتما تو خود، يوسف هستى؟ پاسخ داد: آرى من يوسفم.» محمّد بن يعقوب كلينىّ از طريق ديگرى از سدير صيرفىّ روايت كرده كه گفت: شنيدم امام صادق 7 مىفرمايد:- و همانند آن يا نظير آن حديث را نقل كرده است-. غیبت نعمانی،فصل(وإنه قدعلم الله أن أاولیاءه )،حدیث4. 13.سعد بن عبد اللّه الأشعری، عن محمّد بن عیسی بن عبید، عن صالح بن محمّد، عن هانئ التمار قال: قال لی أبوعبد اللّه علیه السلام: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَةً المُتَمَسِّکَ فِیها بِدِینِهِ کَالخارِطِ لِلقَتادِ بِیَدَیْهِ، ثُمّ قالَ: هکَذا بِیَدِهِ، فَأَیُّکُمْ یُمَسِکُ شُوکَ القَتادِ بِیَدِهِ؟ثُمَّ قالَ: إِنَّ لِصاحِبِ هذَا الْأَمْرِ غَیْبَةً فَلْیَتَّقِ اللّه َ عَبْدٌ وَلْیَتَمَسَّکْ بِدِینِهِ. صالح بن محمّد از هانی تمار نقل می کند که گفت: امام صادق علیه السلام به من فرمودند: برای صاحب این امر غیبتی خواهد بود که هر کسی در آن زمان بخواهد متمسک به دینش باشد و دینش را حفظ کند، مانند کسی است که بخواهد شاخه پر از خار قتاد را با دستش بتراشد.بعد فرمودند: به این صورت [و با دستشان به ما نشان دادند و فرمودند:] پس کدام یک از شما خارهای درخت قتاد را با دستش می گیرد؟و سپس فرمودند: برای صاحب این امر غیبتی است [که بسیار سخت و طولانی است ]پس بنده خدا باید خداترس بوده و [در آن زمان] تمسّک به دینش جسته و از آن کمک بخواهد. الغیبة طوسی،حدیث465،ص768.