أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حَسَّانَ الرَّازِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِي نَصْرٍ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ بُكَيْرٍ عَنْ أَبِيهِ عَنْ زُرَارَةَ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ صَالِحٌ مِنَ الصَّالِحِينَ سَمِّهِ لِي أُرِيدُ الْقَائِمَ ع فَقَالَ اسْمُهُ اسْمِي قُلْتُ أَ يَسِيرُ بِسِيرَةِ مُحَمَّدٍ ص قَالَ هَيْهَاتَ هَيْهَاتَ يَا زُرَارَةُ مَا يَسِيرُ بِسِيرَتِهِ قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ لِمَ قَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص سَارَ فِي أُمَّتِهِ بِالْمَنِ‌ كَانَ يَتَأَلَّفُ النَّاسَ وَ الْقَائِمُ يَسِيرُ بِالْقَتْلِ بِذَاكَ أُمِرَ فِي الْكِتَابِ الَّذِي مَعَهُ أَنْ يَسِيرَ بِالْقَتْلِ وَ لَا يَسْتَتِيبَ أَحَداً وَيْلٌ لِمَنْ نَاوَاهُ‌ زراره از امام باقر ع روايت كرده، گويد: به آن حضرت عرض كردم:صالحى از صالحان را برايم نام ببر و منظورم حضرت قائم ع بود، پس فرمود: اسم او اسم من است، عرض كردم: آيا همچون رفتار محمّد صرفتار مى‌كند؟ فرمود: هرگز هرگز اى زراره رفتار او را پيش نمى‌گيرد، عرض كردم: فدايت شوم براى چه؟ فرمود:همانا رسول خدا ص در امّت خود چنان رفتار مى‌كرد كه توأم با بخشش بود (مردم را عفو و مرهون منّت خود مى‌ساخت) و دلهاى مردم را به خود جذب مى‌نمود يعنى با مهر رفتار مى‌كرد ولى رفتار قائم با خشونت و كشتار است، زيرا در كتابى كه به همراه دارد مأمور شده است كه با كشتار رفتار كند و از كسى توبه نپذيرد، واى بر كسى كه با او دشمنى كند و به ستيز برخيزد.» غیبت نعمانی،باب13،حدیث14.