حَدَّثَنَا أَبُو سُلَيْمَانَ أَحْمَدُ بْنُ هَوْذَةَ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِيمُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّهَاوَنْدِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ حَمَّادٍ الْأَنْصَارِيُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ بُكَيْرٍ عَنْ حُمْرَانَ بْنِ أَعْيَنَ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِي جَعْفَرٍ الْبَاقِرِ ع جُعِلْتُ فِدَاكَ إِنِّي قَدْ دَخَلْتُ الْمَدِينَةَ وَ فِي حَقْوَيَّ هِمْيَانٌ فِيهِ أَلْفُ دِينَارٍ وَ قَدْ أَعْطَيْتُ اللَّهَ عَهْداً أَنَّنِي أُنْفِقُهَا بِبَابِكَ دِينَاراً دِينَاراً أَوْ تُجِيبَنِي فِيمَا أَسْأَلُكَ عَنْهُ فَقَالَ يَا حُمْرَانُ سَلْ تُجَبْ وَ لَا تُنْفِقَنَّ دَنَانِيرَكَ فَقُلْتُ سَأَلْتُكَ بِقَرَابَتِكَ مِنْ رَسُولِ اللَّهِ ص أَنْتَ صَاحِبُ هَذَا الْأَمْرِ وَ الْقَائِمُ بِهِ قَالَ لَا قُلْتُ فَمَنْ هُوَ بِأَبِي أَنْتَ وَ أُمِّي فَقَالَ ذَاكَ الْمُشْرَبُ حُمْرَةً الْغَائِرُ الْعَيْنَيْنِ الْمُشْرِفُ الْحَاجِبَيْنِ الْعَرِيضُ مَا بَيْنَ الْمَنْكِبَيْنِ بِرَأْسِهِ حَزَازٌ وَ بِوَجْهِهِ أَثَرٌ رَحِمَ اللَّهُ مُوسَى‌. حمران بن أعين گويد: «به امام باقر ع عرض كردم: فدايت گردم من در حالى‌ كه كيسه چرمينى به كمر داشتم كه هزار دينار در آن بود وارد مدينه شدم و با خدا عهد كردم كه آن نقد را بر در خانه شما، يك دينار يك دينار انفاق كنم تا اينكه در آنچه از تو راجع به آن سؤال مى‌كنم به من پاسخ دهى. پس آن حضرت فرمود: اى حمران بپرس كه پاسخ شنوى و دينارهاى خود را نيز انفاق مكن، پس عرض كردم: شما را به خويشاوندى و بستگى كه با رسول خدا ص داريد از شما مى‌پرسم آيا تو صاحب اين امر و قائم بدان هستى؟ فرمود: نه، عرض كردم: پدر و مادرم فداى تو، پس او چه كسى است؟ فرمود: او شخصى است سرخ و سفيد داراى چشمانى گود و فرو رفته، و ابروانى پرپشت و برجسته و شانه‌اى پهن و بر سرش حزاز (پوسته‌اى كه از سر فرو مى‌ريزد) و بر صورتش اثرى است، خداوند موسى را رحمت كند». غیبت نعمانی،باب13،حدیث3.