وَ بِهِ‌ عَنِ الْحُصَيْنِ بْنِ عَبْدِ الرَّحْمَنِ عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَمْرِو بْنِ سَعْدٍ قَالَ قَالَ أَمِيرُ الْمُؤْمِنِينَ ع‌ لَا تَقُومُ الْقِيَامَةُ حَتَّى تُفْقَأَ عَيْنُ الدُّنْيَا وَ تَظْهَرَ الْحُمْرَةُ فِي السَّمَاءِ وَ تِلْكَ دُمُوعُ حَمَلَةِ الْعَرْشِ عَلَى أَهْلِ الْأَرْضِ حَتَّى يَظْهَرَ فِيهِمْ عِصَابَةٌ لا خَلاقَ لَهُمْ‌ يَدْعُونَ لِوَلَدِي وَ هُمْ بِرَاءٍ مِنْ وَلَدِي تِلْكَ عِصَابَةٌ رَدِيئَةٌ لا خَلاقَ لَهُمْ‌ عَلَى الْأَشْرَارِ مُسَلَّطَةٌ وَ لِلْجَبَابِرَةِ مُفَتِّنَةٌ وَ لِلْمُلُوكِ مُبِيرَةٌ تَظْهَرُ فِي سَوَادِ الْكُوفَةِ يَقْدُمُهُمْ رَجُلٌ أَسْوَدُ اللَّوْنِ وَ الْقَلْبِ رَثُّ الدِّينِ لَا خَلَاقَ لَهُ‌ مُهَجَّنٌ زَنِيمٌ عُتُلٌّ تَدَاوَلَتْهُ‌ أَيْدِي الْعَوَاهِرِ مِنَ الْأُمَّهَاتِ‌ مِنْ شَرِّ نَسْلٍ لَا سَقَاهَا اللَّهُ الْمَطَرَ فِي سَنَةِ إِظْهَارِ غَيْبَةِ الْمُتَغَيِّبِ مِنْ وَلَدِي صَاحِبِ الرَّايَةِ الْحَمْرَاءِ وَ الْعَلَمِ الْأَخْضَرِ أَيُّ يَوْمٍ لِلْمُخَيَّبِينَ‌  بَيْنَ الْأَنْبَارِ وَ هِيتَ ذَلِكَ يَوْمٌ فِيهِ صَيْلَمُ الْأَكْرَادِ وَ الشُّرَاةِ  وَ خَرَابُ دَارِ الْفَرَاعِنَةِ وَ مَسْكَنِ الْجَبَابِرَةِ وَ مَأْوَى الْوُلَاةِ الظَّلَمَةِ وَ أُمَّ الْبِلَادِ وَ أُخْتِ الْعَادِ تِلْكَ وَ رَبِّ عَلِيٍّ يَا عَمْرَو بْنَ سَعْدٍ بَغْدَادُ أَلَا لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الْعُصَاةِ مِنْ بَنِي أُمَيَّةَ وَ بَنِي الْعَبَّاسِ الْخَوَنَةِ الَّذِينَ يَقْتُلُونَ الطَّيِّبِينَ مِنْ وُلْدِي وَ لَا يُرَاقِبُونَ فِيهِمْ ذِمَّتِي وَ لَا يَخَافُونَ اللَّهَ فِيمَا يَفْعَلُونَهُ بِحُرْمَتِي إِنَّ لِبَنِي الْعَبَّاسِ يَوْماً كَيَوْمِ الطَّمُوحِ‌ وَ لَهُمْ فِيهِ صَرْخَةٌ كَصَرْخَةِ الْحُبْلَى الْوَيْلُ لِشِيعَةِ وُلْدِ الْعَبَّاسِ مِنَ الْحَرْبِ الَّتِي سَنَحَ‌ بَيْنَ نَهَاوَنْدَ وَ الدِّينَوَرِ تِلْكَ حَرْبُ صَعَالِيكِ شِيعَةِ عَلِيٍّ يَقْدُمُهُمْ رَجُلٌ مِنْ هَمْدَانَ اسْمُهُ عَلَى اسْمِ النَّبِيِّ ص مَنْعُوتٌ مَوْصُوفٌ بِاعْتِدَالِ الْخَلْقِ وَ حُسْنِ الْخُلُقِ وَ نَضَارَةِ اللَّوْنِ لَهُ فِي صَوْتِهِ ضِجَاجٌ وَ فِي أَشْفَارِهِ وَطَفٌ وَ فِي عُنُقِهِ سَطَعٌ أَفْرَقُ الشَّعْرِ مُفَلَّجُ الثَّنَايَا عَلَى فَرَسِهِ كَبَدْرٍ تَمَامٍ إِذَا تَجَلَّى عِنْدَ الظَّلَامِ‌ يَسِيرُ بِعِصَابَةٍ خَيْرِ عِصَابَةٍ أَوَتْ وَ تَقَرَّبَتْ وَ دَانَتْ لِلَّهِ بِدِينِ تِلْكَ الْأَبْطَالِ مِنَ الْعَرَبِ الَّذِينَ يَلْحَقُونَ‌  حَرْبَ الْكَرِيهَةِ وَ الدَّبْرَةُ يَوْمَئِذٍ عَلَى الْأَعْدَاءِ إِنَّ لِلْعَدُوِّ يَوْمَ ذَاكَ الصَّيْلَمَ وَ الِاسْتِئْصَالَ. عمرو بن سعد [بن معاذ أشهليّ‌] گويد: امير المؤمنين ع فرمود: «قيامت بر پا نخواهد شد تا اينكه چشم دنيا از كاسه بيرون آيد و سرخى در آسمان پديدار شود و آن ناشى از اشكهاى حاملان عرش است كه بر اهل زمين مى‌ريزد تا جماعتى كه بهره چندانى از دين ندارند، در ميان مردم پيدا شوند و براى فرزندم دعوت كنند در صورتى كه خودشان از فرزندم بيزارند، آنان جماعتى پست هستند كه نصيبى از دين ندارند، بر بدكاران مسلّطند و ستمگران را فتنه انگيز و شاهان را مرگ آفرينند. در نزديكيهاى شهر كوفه آشكار مى‌شوند، سركردگى آنان را مردى به عهده دارد كه سيه‌چرده و سيه‌دل‌ است، سخيف اعتقاد، بى‌بهره از دين، بى‌اصل و نسب، فرومايه و جفاكار است، دستان مادرانى نابكار او را براى تربيت دست به دست گردانده است؛ از بدترين تبار و نژاد است؛ خداوند باران خود را از آن نسل دريغ دارد (يا دور باد از ايشان باران رحمت الهى)، در سال اعلام غيبت غايب‌شونده از فرزندان من كه صاحب پرچم سرخ و بيرق سبز است، اين حادثه پيش مى‌آيد؛ وه كه آن روز چه روزى براى نوميدان است ميان شهر «انبار» و شهر «هيت»، روز مصيبت بار كردها و خوارج و روز ويرانى مقرّ فرعونها و جايگاه ستمگران و پناهگاه فرمانداران ظالم و مادر شهرها و همتاى شهر عاد، به خداى علىّ كه آن شهر بغداد است اى عمرو بن سعد، اى لعنت خداوند بر گناهكاران از بني اميّه و بني عبّاس، آن خائنانى كه پاكترين فرزندان مرا مى‌كشند و حقّى را كه من به گردنشان دارم در مورد فرزندانم رعايت نمى‌كنند و در آنچه نسبت به حريم من انجام مى‌دهند از خدا نمى‌ترسند. همانا بني عبّاس را روزى از نوع روزهاى سخت و شديد در پيش است و ايشان را در آن روز فريادى است چون فرياد زن باردار به هنگام زاييدن. واى بر پيروان بني عبّاس در آن جنگ كه ميان نهاوند و دينور صورت خواهد گرفت، و آن جنگ فقراى شيعه علىّ است، سركردگى آنان را مردى از همدان كه نامش چون نام‌ پيغمبر ص است به عهده دارد. خلقت او بدون بيش و كم و متناسب، و خوشخوئى و زيبائى و خوشرنگى توصيف شده است؛ داراى صدايى تكان دهنده و مژگانى بلند و گردنى كشيده است؛ ميان مويش از هم بازو دندانهاى پيشينش فاصله‌دار است؛ نشسته بر اسب خود همچون قرص كامل ماه است كه در شب تاريك در حال تابيدن است؛ با گروهى حركت مى‌كند كه بهترين جماعتى است كه به خدا پناه برده و تقرّب جسته و متديّن شده است به دين آن رادمردان عرب كه خود را به آن جنگ ناخوشايند و سخت و شكست آور براى دشمنان مى‌رسانند و هزيمت و فرار از آن دشمنان است، آن روز براى دشمن روز مصيبت و ريشه‌كن شدن است». غیبت نعمانی،باب10،حدیث5.