وَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ أَحْمَدَ الْبَنْدَنِيجِيُّ عَنْ عُبَيْدِ اللَّهِ بْنِ مُوسَى الْعَلَوِيِّ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحَسَنِ‌ عَنْ إِسْمَاعِيلَ بْنِ مِهْرَانَ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ كَثِيرٍ عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ ع أَنَّهُ قَالَ: الْوَصِيَّةُ نَزَلَتْ مِنَ السَّمَاءِ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص كِتَاباً مَخْتُوماً وَ لَمْ يُنْزَلْ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص كِتَابٌ مَخْتُومٌ إِلَّا الْوَصِيَّةُ فَقَالَ جَبْرَئِيلُ ع يَا مُحَمَّدُ هَذِهِ وَصِيَّتُكَ فِي أُمَّتِكَ إِلَى أَهْلِ بَيْتِكَ‌  فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَيُّ أَهْلِ بَيْتِي يَا جَبْرَئِيلُ فَقَالَ نَجِيبُ اللَّهِ مِنْهُمْ وَ ذُرِّيَّتُهُ‌  لِيُوَرِّثَكَ عِلْمَ النُّبُوَّةِ قَبْلَ إِبْرَاهِيمَ‌ ع وَ كَانَ عَلَيْهَا خَوَاتِيمُ فَفَتَحَ عَلِيٌّ ع الْخَاتَمَ الْأَوَّلَ وَ مَضَى لِمَا أُمِرَ فِيهِ‌ ثُمَّ فَتَحَ الْحَسَنُ ع الْخَاتَمَ الثَّانِيَ وَ مَضَى لِمَا أُمِرَ بِهِ ثُمَّ فَتَحَ الْحُسَيْنُ ع الْخَاتَمَ الثَّالِثَ فَوَجَدَ فِيهِ أَنْ قَاتِلْ وَ اقْتُلْ وَ تُقْتَلُ‌  وَ اخْرُجْ بِقَوْمٍ لِلشَّهَادَةِ لَا شَهَادَةَ لَهُمْ إِلَّا مَعَكَ فَفَعَلَ ثُمَّ دَفَعَهَا إِلَى عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع وَ مَضَى فَفَتَحَ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ الْخَاتَمَ الرَّابِعَ فَوَجَدَ فِيهِ أَنْ أَطْرِقْ وَ اصْمُتْ‌  لِمَا حُجِبَ الْعِلْمُ ثُمَّ دَفَعَهَا إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ ع فَفَتَحَ الْخَاتَمَ الْخَامِسَ فَوَجَدَ فِيهِ أَنْ فَسِّرْ كِتَابَ اللَّهِ تَعَالَى وَ صَدِّقْ أَبَاكَ وَ وَرِّثِ ابْنَكَ الْعِلْمَ وَ اصْطَنِعِ الْأُمَّةَ  وَ قُلِ الْحَقَّ فِي الْخَوْفِ وَ الْأَمْنِ وَ لَا تَخْشَ إِلَّا اللَّهَ فَفَعَلَ ثُمَّ دَفَعَهَا إِلَى الَّذِي يَلِيهِ فَقَالَ مُعَاذُ بْنُ كَثِيرٍ فَقُلْتُ لَهُ وَ أَنْتَ هُوَ فَقَالَ مَا بِكَ فِي هَذَا إِلَّا أَنْ تَذْهَبَ يَا مُعَاذُ فَتَرْوِيَهُ عَنِّي‌  نَعَمْ أَنَا هُوَ حَتَّى عَدَّدَ عَلَيَّ اثْنَيْ عَشَرَ اسْماً ثُمَّ سَكَتَ فَقُلْتُ ثُمَّ مَنْ فَقَالَ حَسْبُكَ. معاذ بن كثير از امام صادق ع نقل كرده كه آن حضرت فرمود: «وصيّت از آسمان بر رسول خدا ص به صورت نوشته سر به مهر نازل شد و بر آن حضرت هيچ نامه سر به مهرى جز وصيّت نازل نشد، پس جبرئيل گفت: اى محمّد اين وصيّت تو در ميان امّت تو است راجع به اهل بيتت، پس رسول خدا ص پرسيد: اى جبرئيل كدام اهل بيتم؟ جواب داد: بزرگوارشان پيش خدا و فرزندان او تا وارث علم نبوّت تو پيش از ابراهيم باشد، و بر آن وصيّت چندين مهر بود، پس علىّ ع مهر اوّل را گشود و آنچه‌ بدان مأمور بود انجام داد، پس از او حسن ع مهر دوم را گشود و آنچه را كه بدان مأمور بود انجام داد، سپس مهر سوم را حسين ع گشود و در آن چنين يافت كه پيكار كن و بكش و كشته شوى، و همراه با گروهى براى شهادت به درآى، براى آنان جز به همراهى تو شهادتى نخواهد بود (مقدّر نشده)، پس آن حضرت چنان كرد، سپس آن را به على بن الحسين ع ردّ كرد و در گذشت و علىّ بن الحسين ع مهر چهارم را باز گشود و در آن چنين يافت كه سر به زير افكن و خاموش باش، زيرا چهره علم در حجاب رفته، سپس آن را به محمّد بن علىّ ردّ و در گذشت، و او خاتم پنجم را گشود و در آن يافت كه كتاب خداى تعالى را تفسير كن و پدر خود را تصديق كن و فرزند خود را وارث اين علم گردان و به سازندگى امّت پرداز و حقّ را در حال نگرانى و ايمنى بگو و جز از خدا از هيچ كس نترس، او نيز چنين كرد، سپس آن را به كسى كه پس از او بود سپرد، معاذ بن كثير گويد: من به او عرض كردم: و اكنون تو همانى؟ آن حضرت فرمود: تو را با اين سخن چه كار؟ غير از اين كه بر وى اى معاذ و آن را از من بازگو كنى. بله، من همانم، تا آنجا كه آن حضرت دوازده نام را براى من برشمرد و سپس سكوت فرمود، من پرسيدم: بعد از آن چه كسى؟ آن حضرت فرمود: براى تو همين كافى است». غیبت نعمانی،باب3،حدیث3.