حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ الْكُلَيْنِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ مُعَمَّرِ بْنِ خَلَّادٍ قَالَ: سَمِعْتُ أَبَا الْحَسَنِ ع يَقُولُ‌ الم أَ حَسِبَ النَّاسُ أَنْ يُتْرَكُوا أَنْ يَقُولُوا آمَنَّا وَ هُمْ لا يُفْتَنُونَ‌ ثُمَّ قَالَ لِي مَا الْفِتْنَةُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ الَّذِي عِنْدَنَا أَنَّ الْفِتْنَةَ فِي الدِّينِ‌ فَقَالَ يُفْتَنُونَ كَمَا يُفْتَنُ الذَّهَبُ ثُمَّ قَالَ يُخْلَصُونَ كَمَا يُخْلَصُ الذَّهَبُ. معمّر بن خلّاد گويد: شنيدم امام رضا ع (اين آيه را تلاوت) مى‌فرمود: «آيا مردم پنداشته‌اند كه تنها به اينكه بگويند ايمان آورديم رها مى‌شوند و ايشان مورد آزمايش قرار نخواهند گرفت» سپس به من فرمود آزمايش چيست؟ عرض كردم:فدايت شوم آنچه به نظر ما مى‌رسد عبارت از گرفتارى در دين است پس فرمود: گرفتار و مبتلا مى‌شوند همچنان كه طلا گرفتار (بوته آزمايش) مى‌شود سپس فرمود: خالص مى‌شوند همچنان كه طلا (پس از رفتن در بوته آزمايش و كوره) خالص مى‌شود.» غیبت نعمانی،باب12،حدیث2.