1.حَدَّثَنَا بِهِ عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى الْعَطَّارُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ حَسَّانَ الرَّازِيُّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ الْكُوفِيِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي الْجَارُودِ عَنْ مُزَاحِمٍ الْعَبْدِيِّ عَنْ عِكْرِمَةَ بْنِ صَعْصَعَةَ عَنْ أَبِيهِ قَالَ كَانَ عَلِيٌّ ع يَقُولُ‌ لَا تَنْفَكُّ هَذِهِ الشِّيعَةُ حَتَّى تَكُونَ بِمَنْزِلَةِ الْمَعْزِ لَا يَدْرِي الْخَابِسُ‌ عَلَى‌أَيِّهَا يَضَعُ يَدَهُ‌ فَلَيْسَ لَهُمْ شُرَفٌ يُشْرِفُونَهُ وَ لَا سِنَادٌ يَسْتَنِدُونَ إِلَيْهِ فِي أُمُورِهِمْ‌. عكرمة بن صعصعه از پدر خويش روايت كرده كه گفت علىّ ع مى‌فرمود:اين شيعه پيوسته همچون گله بز خواهد بود كه درنده ستمگر نداند بر كدام يك دست‌ بگذارد (فرق نمى‌كند كدام يك را طعمه خود سازد) نه جايگاه بلندى براى آنان است كه بدان پناه برند و نه تكيه‌گاهى كه در كارهاى خود بدان تكيه زنند و دلگرم باشند». غیبت نعمانی،فصل(ومما یؤکد امر الغیبة )،حدیث1. 2.وَ أَخْبَرَنَا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ بِإِسْنَادِهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ أَبِي الْجَارُودِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو بَدْرٍ عَنْ عُلَيْمٍ عَنْ سَلْمَانَ الْفَارِسِيِّ رَحِمَهُ اللَّهُ تَعَالَى أَنَّهُ قَالَ: لَا يَنْفَكُّ الْمُؤْمِنُونَ حَتَّى يَكُونُوا كَمَوَاتِ الْمَعْزِ لَا يَدْرِي الْخَابِسُ عَلَى أَيِّهَا يَضَعُ يَدَهُ لَيْسَ فِيهِمْ شُرَفٌ يُشْرِفُونَهُ وَ لَا سِنَادٌ يُسْنِدُونَ إِلَيْهِ أَمْرَهُمْ. از سلمان فارسى- رحمه اللَّه تعالى- روايت شده كه گفت: «مؤمنان پيوسته همچون بزهاى بى‌جان (كه در ناتوانى همسانند) خواهند بود، ستمگر زورگو نمى‌داند بر كدام يك از آنها دست نهد (كدام طعمه را برگزيند، چون جملگى يكسانند) در ميانشان جايگاه بلندى نيست كه بدان پناه جويند و تكيه گاهى وجود ندارد كه در كارهايشان تكيه نمايند». غیبت نعمانی،فصل(ومما یؤکد امر الغیبة )،حدیث2. 3.حَدَّثَنَا عَبْدُ الْوَاحِدِ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْقُرَشِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَيْنِ بْنِ أَبِي الْخَطَّابِ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ عَنْ أَبِي الْجَارُودِ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ ع أَنَّهُ سَمِعَهُ يَقُولُ‌ لَا تَزَالُونَ تَنْتَظِرُونَ حَتَّى تَكُونُوا كَالْمَعْزِ الْمَهُولَةِ الَّتِي لَا يُبَالِي الْجَازِرُ أَيْنَ يَضَعُ يَدَهُ مِنْهَا لَيْسَ لَكُمْ شُرَفٌ تُشْرِفُونَهُ وَ لَا سَنَدٌ تُسْنِدُونَ إِلَيْهِ أُمُورَكُمْ. ابو الجارود از امام باقر ع روايت كرده كه از آن حضرت شنيده است كه مى‌فرمايد: «پيوسته در انتظار به سر خواهيد برد تا جايى كه همچون رمه بزهاى وحشتزده شويد كه قصّاب در بند آن نيست كه دست خود را بر كدام يك از آنها بگذارد، كه نه جايگاه بلندى داشته باشيد تا بدان پناه جوئيد و نه تكيه گاهى كه به پشت گرمى آن به امورتان پردازيد.» غیبت نعمانی،فصل(ومما یؤکد امر الغیبة )،حدیث5.