آیه‌ای در باب 17 از کتاب تثنیه وجود دارد که ممکن است یک مسیحی برحسب آن گمان کند که همواره تعدد زوجین خلاف اراده الهی است: (۱۵ البته پادشاهی را که یهُوَه خدایت برگزیند بر خود نصب نما. یکی از برادرانت را بر خود پادشاه بساز، و مرد بیگانه‌های را که از برادرانت نباشد، نمی‌توانی بر خود مسلط نمایی. ۱۶ لکن او برای خود اسب‌های بسیار نگیرد، و قوم را به مصر پس نفرستد، تا اسب‌های بسیار برای خود بگیرد، چون‌که خدا به شما گفته است بار دیگر به آن راه برنگردید. ۱۷ و برای خود زنان بسیار نگیرد، مبادا دلش منحرف شود، و نقره و طلا برای خود بسیار زیاده نیندوزد. ۱۸ و چون بر تخت مملکت خود بنشیند، نسخة این شریعت را ازآنچه از آن، نزد لاویان ‌کهنه است برای خود در طوماری بنویسد).([1]) سه نکته در پاسخ به ایرادی که ممکن است مسیحیان به جهت برداشت غلط از آیه 17 وارد نمایند، بیان خواهیم نمود: نکته اول: اگر به کلیت آیات بنگریم متوجه خواهیم شد که‌ این اوامر و احکام متوجه پادشاه می‌باشد، و نه سایر مردم. نکته دوم: در آیه آمده است: «زنان بسیار نگیرد»! به عبارت «بسیار» دقت کنید، و در آیه اشاره نشده است «زنان دیگر نگیرد». نکته سوم: همچنین در قسمت پیشین دو مورد از تعدد زوجین انبیاء الهی نظیر «ابراهیم نبی» و «یعقوب نبی» را ارائه نمودیم و اثبات شد که‌ این مسئله خلاف اراده الهی نمی‌باشد چراکه اگر این‌چنین بود مکرراً بارها خدا آن را محکوم می‌نمود و یا آنان را از این کار منع می‌نمود پس این موضوع حداقل نمی‌تواند در مورد انبیاء صادق باشد.     [1]- تثنیه 17: 15 - 18.