به‌راستی علی کیست؟ چه شأن و عظمتی دارد که عرشیان و فرشیان این‌گونه در عظمتش مبهوت‌اند؟ در اعلی علیین چه دیده بود که دنیا در چشمم از برگ جویده شده در دهان ملخ ناچیزتر بود؟ امیرالمؤمنین علی (ع): دنیای آلوده شما از برگ جویده شدۀ دهان ملخ پست‌تر است. (نهج‌البلاغه: خطبه ۲۲۴) چه کسی از دنیا گریزان است، به‌جز علی و آل علی (ع)؟ چه کسی در عدالت همچون علی است؟ مگر کسی مانند علی هم هست؟ آری هست، همان‌قدر تنها و غریب، همان‌قدر مظلوم و مهربان، همان‌قدر عادل و گریزان از دنیا، همان‌قدر تنهای تنها اگر آن روز علی‌ بن ابی‌طالب از تنهایی سر بر حلقۀ چاه می‌برد و اشک و آه همدمش می‌شد، امروز هم فرزندش از تنهایی و غربت بر سرِ سجادۀ سبزش، آه و اشک، همدمش شده است! اگر آن روز علی با سکوت، همسایه و با صبر، برادر شد، امروز فرزندش احمد الحسن هم صبر و سکوت را رفیق یک دل و یک جان شده است! شاید انصار اشک بریزند از این قیاس و غیر انصار قیافۀ حق‌به‌جانب به خود بگیرند که این کجا و آن کجا! برادرم و خواهرم! از دو کلام حرف حسابم دلگیر نشو؛ حرف حق همیشه تلخ است ولی تو نمی‌خواهی بپذیری؛ نمی‌دانم چرا و دلیلش چیست؟ بیا و تمام تعصبات کورکورانه‌ات را کنار بگذار و بشنو ادله‌ای که جز از ثقلین نیست! شاید دلیل این قیاس را درک کردی! شاید معنای این جمله‌اش را فهمیدی و کمر همت برای یاری‌اش بستی! پس بشنو این کلام علی زمان، سید احمد الحسن یمانی موعود را که می‌فرمایند:

«به خدا سوگند! دنیا نزد من -‌همان‌طور که خداوند سبحان، آن را به من نشان داده و همان‌طور که پدرم، علی ‌بن ‌ابی‌طالب‌ آن را توصیف کرده است‌- استخوان بی‌گوشتِ خوکی است که در دست بیمار جذامی باشد». سید احمد الحسن: خطبۀ حج، ۱۴۲۷ ه. ق.