در (تثنیه 18: 20 - 22) آمده است: («و اما نبی‌ای که جسارت نموده، به اسم من سخن گوید که به گفتنش امر نفرمودم، یا به اسم خدایان غیر سخن گوید، آن نبی البته کشته شود». و اگر در دل خود گویی: «سخنی را که خدا نگفته است، چگونه تشخیص نماییم». هنگامی‌که نبی به اسم خدا سخن گوید، اگر آن چیز واقع نشود و به انجام نرسد، این امری است که خدا نگفته است، بلکه آن نبی آن را از روی تکبر گفته است. پس از او نترس). در کتاب مقدس انبیاء به دودسته تقسیم‌شده‌اند: 1- انبیاء راستین، 2- انبیاء دروغین؛ هنگامی‌که پیشگویی‌های آن نبی‌ای که خود را فرستاده خدا می‌خواند محقق شود، مشخص می‌شود که او یک نبی راستین می‌باشد، اما در مقابل آن، بوده‌اند افرادی که خود را نبی‌ای از جانب خدا معرفی نموده و پیشگویی‌های دروغین منتشر می‌نمودند.([1]) می‌گوییم هم یهودیان و هم مسیحیان به عهد قدیم ایمان‌دارند، حال سؤالی که مطرح خواهیم نمود این است که‌ آیا یک مسیحی و یک یهودی حاضر است که‌ این آیات را معیاری قرار دهد به جهت شناخت حقانیت یا عدم حقانیت حضرت محمد؟! اگر قرار ندهد پس ایمان خود را نقض کرده است! به اصل مطلب می‌پردازیم و آن این است که‌ این آیه به‌تنهایی حقانیت حضرت محمد را اثبات می‌نماید تنها کافی است به کتب حدیث رجوع نماییم تا از صدها بشارتی که وی در ارتباط با شهادت عزیزترین نزدیکان خویش و حوادث زمان‌های آخر بیان نموده و محقق شده است، آگاه شویم و برایمان اثبات شود که او یک نبی راستینی است که از جانب خدا فرستاده‌شده است و پس‌ازآن هیچ عذری برای یک مسیحی و یهودی باقی نمی‌ماند جز آنکه با رد آن، کتاب مقدس خویش را و در امتداد آن خدای خویش را رد نموده است.   [1]- ارمیا 23: 25 - 27.