امام گمراهی مصداق فاحشه در قرآن است
1.حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي وَهْبٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَنْصُورٍ قَالَ: سَأَلْتُهُ يَعْنِي أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً قالُوا وَجَدْنا عَلَيْها آباءَنا وَ اللَّهُ أَمَرَنا بِها قُلْ إِنَّ اللَّهَ لا يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ أَ تَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ قَالَ فَقَالَ هَلْ رَأَيْتَ أَحَداً زَعَمَ أَنَّ اللَّهَ أَمَرَهُ بِالزِّنَا وَ شُرْبِ الْخَمْرِ أَوْ شَيْ‌ءٍ مِنْ هَذِهِ الْمَحَارِمِ فَقُلْتُ لَا قَالَ فَمَا هَذِهِ الْفَاحِشَةُ الَّتِي يَدَّعُونَ أَنَّ اللَّهَ أَمَرَهُمْ بِهَا قُلْتُ اللَّهُ أَعْلَمُ وَ وَلِيُّهُ قَالَ فَإِنَّ هَذَا فِي أَوْلِيَاءِ أَئِمَّةِ الْجَوْرِ ادَّعَوْا أَنَّ اللَّهَ أَمَرَهُمْ بِالايتِمَامِ بِقَوْمٍ لَمْ يَأْمُرْهُمُ اللَّهُ بِالايتِمَامِ بِهِمْ فَرَدَّ اللَّهُ ذَلِكَ عَلَيْهِمْ وَ أَخْبَرَ أَنَّهُمْ قَدْ قَالُوا عَلَيْهِ الْكَذِبَ وَ سَمَّى ذَلِكَ مِنْهُمْ فَاحِشَةً.
محمّد بن منصور گويد: «از او- يعنى امام صادق پرسيدم از كلام خداى عزّ و جلّ كه فرموده «وَ إِذا فَعَلُوا فاحِشَةً قالُوا- الآية»: «و چون كار زشتى انجام مى‌دهند گويند ما پدرانمان را بر اين كار يافته‌ايم و خدا ما را بدان امر فرموده بگو بدون شكّ خداوند به كار زشت فرمان نمى‌دهد آيا چيزى را كه نمى‌دانيد بر خداوند افترا مى‌گوئيد؟» راوى گويد: آن حضرت فرمود: تاكنون كسى را ديده‌اى كه گمان برد خداوند او را به زنا و نوشيدن شراب يا چيزى از اين قبيل محرّمات امر فرموده باشد؟عرض كردم نه، فرمود: پس اين كار زشتى كه ادّعا مى‌كنند خداوند ايشان را به آن امر فرموده، چيست؟ عرض كردم خدا و ولىّ او بهتر مى‌دانند، فرمود: همانا اين عمل زشت در مورد سر كردگان جور است كه ادّعا مى‌كنند خداوند ايشان را امر كرده كسانى را امام خود قرار دهند كه خدا به ايشان امام قرار دادن آنان را امر نفرموده است، پس خداوند نيز آن عمل را بر ايشان ردّ كرده و خبر مى‌دهد كه آنان بر او دروغ بسته‌اند، و كارشان را گناه و زشتى (فاحشه) نام نهاده».
غیبت نعمانی،باب7،حدیث10.
حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ قَالَ حَدَّثَنَا عِدَّةٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ سَعِيدٍ عَنْ أَبِي وَهْبٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مَنْصُورٍ قَالَ: سَأَلْتُ عَبْداً صَالِحاً س عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ ما ظَهَرَ مِنْها وَ ما بَطَنَ قَالَ فَقَالَ إِنَّ الْقُرْآنَ لَهُ ظَاهِرٌ وَ بَاطِنٌ[4] فَجَمِيعُ مَا حَرَّمَ اللَّهُ فِي الْقُرْآنِ فَهُوَ حَرَامٌ عَلَى ظَاهِرِهِ كَمَا هُوَ فِي الظَّاهِرِ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِكَ أَئِمَّةُ الْجَوْرِ وَ جَمِيعُ مَا أَحَلَّ اللَّهُ تَعَالَى فِي الْكِتَابِ فَهُوَ حَلَالٌ وَ هُوَ الظَّاهِرُ وَ الْبَاطِنُ مِنْ ذَلِكَ أَئِمَّةُ الْحَقِ.محمّد بن منصور گويد: از بنده نيكوكارى (موسى بن جعفر عليهما السّلام) كه درود خدا بر او باد راجع به قول خداى عزّ و جلّ سؤال كردم كه مى‌فرمايد: إِنَّما حَرَّمَ رَبِّيَ الْفَواحِشَ- الآية: «جز اين نيست كه پروردگار من گناهان و زشتيها آنچه را از آن آشكارا در برون است و آنچه را كه پنهان در درون است حرام فرموده است» گويد: آن حضرت فرمود:
همانا قرآن داراى (دو معنى) ظاهرى و باطنى است پس همه آنچه خدا در قرآن حرام فرموده، حرام است بنا به ظاهرش، همچنان كه در ظاهر نيز چنين است، و معنى باطنى آن پيشوايان جور است، و همه آن چه خداى تعالى در قرآن حلال فرموده پس حلال است بنا به همان ظاهر، و معنى باطنى آن، عبارت از امامان بر حقّ است».
غیبت نعمانی،باب7،حدیث11.